ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1500

นิ้วของซูอีเฉินเปื้อนเลือด เขาพยายามขุดหิมะอย่างสิ้นหวังครั้งแล้วครั้งเล่า เหมือนไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

แต่หลุมดำนั้นโผล่ขึ้นมาเฉยๆ และหายไปเฉยๆ เขาขุดหิมะท่าไหร่ก็ใช่ว่าจะหาเหยาหลิงเยว่เจอได้

"ลุงใหญ่!" เมื่อซู่เป่ามาถึงก็พบว่าซูอีเฉินนอนอยู่บนหิมะ มือเปื้อนเลือดเต็มไปหมด

"ลุงใหญ่ ลุงเป็นอะไรไป?" ซู่เป่าช่วยประคองซูอีเฉินขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจ

"ซู่เป่า ป้าใหญ่ ช่วยป้าใหญ่ด้วย"

ซูอีเฉินเหมือนเจอขอนไม้ช่วยชีวิต เขาจับแขนของซู่เป่าไว้แน่น

"ป้าใหญ่ของหนูตกลงไปแล้ว ไม่รู้ป้าหนูตกไปที่ไหน..." ในสายตาของซูอีเฉินเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

กาลเวลาทิ้งร่องรอยไว้บนใบหน้าของเขาบ้าง แต่ก็ยังหล่อและเย็นชาเหมือนเดิม

เพียงแต่ว่าความเย็นชาในเวลานี้เผยให้เห็นความตื่นตระหนกเหมือนเด็กๆ เขามองไปที่ซู่เป่าอย่างประหม่า

เขาตั้งตารอคอย ตั้งตารอคอยให้ซู่เป่าบอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวเหยาหลิงเยว่ก็กลับมา

แต่เขาถูกลิขิตให้ผิดหวัง

ซู่เป่าขยับริมฝีปากและถอนหายใจเบาๆ "ลุงใหญ่ ปล่อยมือเถอะนะ"

เธอเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้แล้ว ป้าใหญ่ไม่สามารถอยู่ในโลกมนุษย์ได้ เธอต้องจากไปแน่นอน

เธออยู่มาตั้งหลายปีแล้ว เธออยู่มานานพอแล้ว

การที่เธอจากไปตอนนี้เป็นเรื่องปกติ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเป็นปีนี้ ในเวลาแบบนี้

ซูอีเฉินทรุดตัวลงนั่งบนพื้น ไม่อยากยอมรับความจริงข้อนี้

"ไม่หรอก เธอจะกลับมา เธอบอกว่าเธอจะพยายามอยู่ต่อ"

"หลายปีมานี้เธอเดินทางไปตั้งหลายที่ เธอไม่เคยหยุดย่อน เธอทำหลายสิ่งหลายอย่าง ช่วยแก้ปัญหาให้คนอื่นตั้งมากมาย..."

เธอไม่เคยกล้าหยุดพักเลย แม้ว่าจะเป็นภรรยาของประธานบริษัทซูซื่อกรุ๊ป แต่เธอก็ไม่เคยได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขเลย

แม้แต่ลูกที่เพิ่งคลอดเธอก็ไม่สามารถอยู่เคียงข้างลูกได้ ได้แต่ต้องยอมทนเจ็บใจที่ต้องพลัดพรากจากลูก เพียงเพื่อหวังว่าจะได้อยู่ในโลกเดียวกัน อย่างน้อยในวันตรุษจีนก็ยังได้กลับไปหา...

มันจบลงแบบนี้ได้อย่างไร?

ซูอีเฉินมองตรงจุดที่เหยาหลิงเยว่หายไปอย่างใจจดใจจ่อ นี่เราจะต้องจากกันไปตลอดกาลแบบนี้หรือ ไม่ได้เตรียมตัวเลยสักนิด มีแม้โอกาสได้ร่ำลา?

ซู่เป่าพูดอย่างทนไม่ได้ว่า "ลุงใหญ่ เรากลับไปกันเถอะ... คุณยายยังรอลุงอยู่นะ"

ซูอีเฉินนั่งอยู่ท่ามกลางหิมะที่หนาวเย็น เขารู้สึกหนาวเหน็บไปทั้งตัว

กลับไป...

เขาเคยคิดว่าถึงจะเป็นแบบนี้ไปตลอดชีวิตเขาก็พอใจแล้ว

แต่กลับไปตอนนี้ บ้านที่ไม่มีเหยาหลิงเยว่ มันก็เหมือนขาดอะสักอย่างไปตลอดกาล

ซู่เป่าพยุงเขาและกระซิบว่า "พี่ใหญ่ พี่รองและเสี่ยวสวินสวินยังต้องการพ่อนะคะ... ลุงใหญ่ ตั้งสติหน่อยสิคะ"

ซูอีเฉินเงยหน้าขึ้นอย่างมีความหวัง "ซู่เป่า ลุงจะได้เจอเธออีกใช่ไหม"

จู่ๆ เขาก็ทำสีหน้ามีความสุข "พอลุงแก่ เวลาตายไปแล้ว เวลาลงไปข้างล่างจะได้เจอเธออีกใช่ไหม"

ซู่เป่าไม่รู้จะพูดความจริงอย่างไรดี

ดังนั้นเขาจึงชิงตำแหน่งซูอี้เซินขับรถออกมารับพวกเขาแทน

ถนนเส้นนี้คนตระกูลซูรู้กันดี ซูลั่วรออยู่ที่นี่สิบนาทีได้

แล้วจู่ๆ รถก็ยุบ ซูลัวเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นว่าซูอีเฉินและซู่เป่ากลับมาแล้ว

"กลับมาแล้วเหรอ" ซูลั่วรู้สึกโล่งใจ เขากําลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับเห็นว่าซูอีเฉินสีหน้าผิดปกติ

"พี่ใหญ่?"

ซูอีเฉินหมดอาลัยตายอยาก หนวดเคราก็ยาว ดูน่าหดหู่มาก

ซูอีเฉินเสียงพูดทุ้ม "กลับกันเถอะ"

ซูลั่วมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ เขากําลังจะถามว่าแล้วพี่สะใภ้ไปไหน แต่ไม่กล้าพูดมาก

ซู่เป่าส่ายหัวให้เขา ซูลั่วจึงได้แต่สตาร์ทรถและขับกลับไปที่บ้านตระกูลซูช้าๆ

ในขณะนี้ที่บ้านตระกูลซูคึกคักมาก เสี่ยวสวินสวินและเสี่ยวเว่ยเว่ยนั่งอยู่บนพรม เสี่ยวสวินสวินพูดจาอ้อแอ้ เสี่ยวเว่ยเว่ยก็พูดจาอ้อแอเป็นภาษาวัยแบบาะที่ไม่มีใครเข้าใจ

จู่ๆ เสี่ยวสวินสวินก็หันหน้ามองออกไปนอกประตูอย่างเหม่อลอย

นายหญิงซูได้มองแล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

เหมือนมีอะไรแปลกๆ

ซู่เป่ากลับมาแล้วเหรอ?

ถ้าซู่เป่ากลับมาแล้ว เสี่ยวสวินสวินน่าจะตื่นเต้นและรีบวิ่งออกไปสิ ไม่น่าจะทำสีหน้าแบบนี้...