ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1499

ซืออี้หรันคิดไม่ถึงว่าแค่คืนเดียวเท่านั้น

เสี่ยวต๋าจะแฉความลับเขาเสียหมดเปลือก

วันรุ่งขึ้นซืออี้หรันก็ไปที่บ้านตระกูลซูด้วยข้ออ้างว่าไปรับเสี่ยวต๋า

เขารู้สึกว่าทุกคนมองเขาด้วยสายตาแปลก ๆ

ซูเหอเวิ่นจ้องซืออี้หรัน แล้วจิตใต้สํานึกก็ชวนให้นึกถึงกางเกงในสีชมพูของเขา

เขาทำเสียงหึๆ และตบไหล่ซืออี้หรัน "เจ้าหนูเอ๋ย!"

ซูเหอเหวินสีหน้าเย็นชา "ฉันประเมิณนายสูงไปสินะ"

คิดว่าเขาเย็นชาจริงๆ เสียอีก

ซูจื่อซี "น้องสาวของฉันจะไม่มีทางไปกอดนายก่อนแน่นอน!"

มีหน้ามามโนว่าน้องสาวเขาจะกระโจนเข้าสู่อ้อมแขนของตัวเอง หึ

หานหานกอดกอดอก มองซืออี้หรันอย่างพิจารณา "นายชอบฮองเฮาหรือพระสนมล่ะ"

จุ๊ๆ ๆ คิดไม่ถึงว่าคนที่ดูเย็นชาอย่างซืออี้หรัน จะมโนเกี่ยวกับการเยี่ยงความรักของจอมนางในวังหลัง แถมยังจินตนาการว่าตัวเองเป็นสนมหรันเฟยอีก อิอิ

ซืออี้หรัน "???"

ซู่เป่ายื่นเสี่ยวต๋าให้ซืออี้หรันด้วยสีหน้าปกติว่า พี่อี้หรัน ต้องดูเสี่ยวต๋าให้ดีนะ อย่าปล่อยให้มันทำให้ป้าเวินตกใจล่ะ

ซืออี้หรันเดาได้ว่าเมื่อคืนเสี่ยวต๋าน่าจะต้องก่อเรื่องแน่เลย

เขาหลุบตาลงมามองเสี่ยวต๋า

เสี่ยวต๋าร้อนตัว...

"สวัสดีปีใหม่" ซืออี้หรันพูดกับซู่เป่าว่า "พี่กลับก่อนนะ"

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเสียใจทีหลังขึ้นมา เมื่อวานผีอะไรเข้าสิงเขานะ ถึงได้กล้าทิ้งเสี่ยวต๋าไว้ที่บ้านตระกูลซูตามลำพัง

ซู่เป่าโบกมือให้ซืออี้หรัน

ซืออี้หรันก็ทักทายผู้ใหญ่ตระกูลซูเสร็จแล้วก็รีบร้อนออกกไป

เมื่อมาถึงที่ที่ไม่มีใครแล้ว ซืออี้หรันก็หรี่ตา "แกทำอะไรลงไป"

เสี่ยวต๋าจะกล้าเล่าเรื่องที่มันกับผีหลายใจแอบถ้ำมองซูอี้เซินได้ยังไง

ในเวลานี้เจ้าของมันก็กําลังคิดอยู่ว่า ถ้ามันทำอะไรที่ทำให้ตระกูลซูเดือดร้อนเขาจะเชือดมันซะ

เสี่ยวต๋าที่ไม่แน่ใจว่าประเด็นไหนเป็นสำคัญกว่ากัน มันรู้สึกว่าการแอบดูซูอี้เซินและทำให้นายหญิงซูตกใจนั้นร้ายแรงมาก

"ไม่มี ไม่มีอะไร..." เสี่ยวต๋าตะกุกตะกัก "แค่เล่าอะไรไปเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น..."

ซืออี้หรันชะงัก มันพูดอะไรออกไป

เสี่ยวต๋ารีบพูดว่า "ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรหรอกจริงๆ นะ!"

ซืออี้หรันยิ้ม แต่ใต้ตาส่อแววอันตราย "อย่างเช่น"

เสี่ยวต๋าตื่นตระหนก มันมองไปรอบๆ อย่างเลิ่กลั่ก "อย่างเช่น..."

มันเลือกเรื่องที่เล็กที่สุดเรื่องหนึ่งขึ้นมาพูด “ก็อย่างเรื่องที่ว่าจักรพรรดิชิงหัวในชาติที่แล้วชอบกางเกงในสีชมพู

ซืออี้หรัน "!!!"

เหลวไหล!

เขาเคยมีกางเกงในสีชมพูที่ไหน!

เสี่ยวต๋า "!!!"

จบกัน ปฏิกิริยานี้แบบนี้ แปลว่าเจ้านายใส่ใจเรื่องนี้มาก

เสี่ยวต๋ารีบพูดว่า "ไม่ใช่ๆ ไม่ได้พูดถึงเรื่องกางเกงในสีชมพู ฉันจำผิด ฉันแค่บอกว่าคุณชอบดูละครการศึกชิงบัลลังก์วังหลัง"

ซืออี้หรัน "...?"

เขาชอบดูละครศึกวังหลังตั้งแต่เมื่อไหร่

"ไม่ต้องสนใจฉัน... คุณไปก่อนเลย!" เหยาหลิงเยว่พูดอย่างยากลําบาก

ไม่รู้ว่าถ้ำนี้มันยังไงกันแน่ มันเหมือนหลุมดำ เหมือนจะดูดคนเข้าไปได้

ซูอีเฉินสายตาแน่วแน่ "ไม่ปล่อย"

อย่างมากก็แค่บินเข้าไปด้วยกัน เขาจะไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด เขารู้สึกว่าถ้าปล่อยมือเหยาหลิงเยว่จะหายไป

และรู้สึกว่าถ้าปล่อยมือเธอครั้งนี้ เขาและเธอจะอยู่ต้องอยู่กันคนละภพ

เหยาหลิงเยว่มองซูอีเฉินด้วยตาลึกซึ้งและพูดอย่างอ่อนโยน "ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรมาตลอดนั่นแหละ"

"แต่เรายังมีลูกที่ต้องดูแล ตระกูลซูขาดคุณไม่ได้"

เธอรู้สึกถึงได้พลังกลืนกินที่อยู่ข้างหลัง ถ้าเธอตกลงไปอาจผ่านไปได้ แต่ซูอีเฉินเป็นร่างคนธรรมดา เขาไม่สามารถผ่านได้

ถ้ายังยื้อกันแบบนี้ต่อไป เดี๋ยวได้ตกลงไปทั้งคู่แน่นอน

เหยาหลิงเยว่หายใจเข้าลึก ๆ ตัดใจแกะมือของซูอีเฉินออก

วินาทีที่เธอถูกกลืนกิน เธอตะโกนว่า อย่ากระโดดลงมา กระโดดลงมาเราสองคนก็จะไม่ตกอยู่ที่เดียวกันหรอก"

ซูอีเฉินห้ามใจไม่ให้กระโดดลงไป

“หลิงเยว่!”

ปีนี้หิมะยังหนักมาก ป่าเขาโดยรอบปกคลุมไปด้วยหิมะ

หัวใจของซูอีเฉินเหมือนถูกขุดอย่างรุนแรง เขาเจ็บแปลบ

หลุมดำหายไปชั่วพริบตา เหลือแต่หิมะที่ปกคลุม พรากคนที่เขารักไป

"หลิงเยว่..."

ซูอีเฉินสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาพุ่งไปตามสัญชาตญาณและเริ่มใช้มือขุดหิมะ

เขาขุดได้เร็วขึ้นเรื่อย และในไม่ช้ากระดูกข้อต่อของของเขาถลอก และเปื้อนเลือดเต็มไปหมด!