ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1505

"ท่านผู้เฒ่า... นางคงไม่ตายไปแล้วมั้ง"

"นางเป็นมนุษย์หรือเปล่า"

"นางตกลงมาจากท้องฟ้าได้อย่างไร"

"หุบปากให้หมดเลย... เรื่องนี้อย่าให้คนเฝ้าสุสานรู้ ซ่อนไว้ให้ดี"

ปลายนิ้วของเหยาหลิงเยว่ขยับและรู้สึกว่าเสียงงุ้งงิ้งข้างหูของเธอเงียบไปแล้ว เธอคิดในใจว่าเธอมาถึงไหนแล้วเนี่ย?

แต่เธอลืมตาไม่ขึ้น

เธอขยับตัวอยากดิ้นรนลุกขึ้น แต่ก็ไม่สามารถขยับตัวได้เลย...

เหยาหลิงเยว่งง ไม่น่านะ ตราบใดที่เธอตื่นขึ้นมาได้ ไม่ว่าเธอจะบาดเจ็บหนักก็น่าจะลุกขึ้นนั่งได้สิ

เวลานี้เธอมองไม่เห็นเลย เธอถูกเอาผ้าขาวมาพันกันรอบตัว แม้แต่ตาก็พันตั้งสามสี่รอบ

เหมือนกับมัมมี่

ในที่สุด เสียงข้างหูก็ดังขึ้นอีกครั้ง "ท่านผู้เฒ่า เรามัดเธอแบบนี้ จะไม่ทำให้นางหายใจไม่ออกใช่ไหม"

อีกเสียงหนึ่งเก่ากล่าวว่า "ไร้สาระ เจ้าเห็นว่านางเหมือนจะตายไหม"

ในที่สุดเหยาหลิงเยว่ก็เข้าใจ เธอถูกมัด!

"พวกคุณ... เป็นใคร...!" เธอส่งเสียงด้วยความยากลําบาก

เนื่องจากปากยังมีผ้าขาวม้าพันอยู่ เสียงจึงเบาและอู้อี้

เหยาจี๋เสียงสะดุ้ง "ท่านผู้เฒ่า! นางพูดแล้ว นางพูดได้!"

เหยาหลิงเยว่ "..."

คุณสิพูดไม่ได้!

เสียงชายชราคนนั้นถามว่า “พวกเราเป็นสายเลือดเผ่าแม่มดในจิ่วโยวสายตระกูลเหยา เห็นเจ้าบาดเจ็บสาหัสและหมดสติอยู่บนพื้นหญ้าก็เลยพาเจ้ากลับมา เจ้าเป็นใคร"

เหยาหลิงเยว่ทั้งอึ้ง แต่ก็ระวังตัวแจ

เผ่าแม่มด? นามสกุลเหยาด้วยเหรอ?

เผ่าแม่มดสกุลเหยาที่เธอรู้จักก็คือ 'คนในครอบครัว' ที่ฝังเธอเหมือนคนธรรมดาเมื่อหลายปีก่อนตอนที่เธอยังอยู่ในโลกมนุษย์

เหยาหลิงเยว่คิดว่าตัวเองตกอยู่ในมือของพวกเขาอีกแล้ว

ทั้งๆ ที่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเธอก็ได้ข่าวว่าเผ่าแม่มดที่ฝังเธอได้สูญพันธ์ไปแล้ว กลายเป็นคนธรรมดากันหมดแล้ว

แล้วพาเธอมาที่นี่ได้ยังไง?

เหยาหลิงเยว่ไม่พูด ท่าทางต่อต้าน

ท่านผู้เฒ่าปลอบใจว่า "เจ้าวางใจได้ พวกเราไม่ใช่คนเลว ถ้าเจ้าไม่อยากพูดก็ช่างเถอะ"

"แต่เจ้าอย่าเที่ยวไปไหนมั่วๆ นะ ถ้าข้าเดาไม่ผิดเจ้าไม่น่าจะใช่คนจิ่วโยว ถ้าถูกคนเฝ้าสุสานพบเข้า เขาจะฆ่าเจ้าแน่"

เหยาหลิงเยว่ไม่พูดไม่จา

เธอไม่รู้เกี่ยวกับจิ่วโยวและยิ่งไม่รู้ว่านี่คือที่ที่เผ่าแม่มดย้ายมาหลังจากหายตัวไป

เธอจำได้ว่า: มีคนเฝ้าสุสานที่ทำงานหนักคนหนึ่งที่จะคอยฆ่าคนต่างถิ่น

แต่ตอนนี้เธอยังคงปลอดภัย ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงฆ่าเธอไปตั้งแต่ตอนที่หมดสติแล้ว

เหยาหลิงเยว่ไม่รู้ว่าซู่เป่าเคยมาที่นี่ แต่พวกท่านผู้เฒ่าเคยได้ยินซู่เป่าพูดถึงเธอมาก่อน

เพราะความระแวงของเธอ ทำให้พลาดโอกาสที่จะได้รู้จักกันครั้งแรกไป...

เหยาหลิงเยว่นอนอยู่บนเตียง เสียงเจี๊ยวจ๊าวค่อยๆ ห่างออกไป

บางทีเธออาจถูกซ่อนไว้ลึกมาก ดังนั้นสุดท้ายจึงได้ยินเพียงเสียงคลุมเครือ ฟังไม่ชัดว่าพูดอะไร

ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน จู่ๆ เหยาหลิงเยว่ก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย

หม้อไฟหม่าล่า?

กลิ่นที่คุ้นเคยนี้ ตอนที่เธอและซูอีเฉินเดินทางขึ้นเขาลงห้วย เธอก็มักจะไปที่ร้านหม้อไฟที่คล้ายแบบนี้บ่อยๆ

ดังนั้นเหยาหลิงเยว่จึงตัดสินได้อย่างนวดเร็ว ตอนนี้เธอน่าจะยังอยู่ในโลกมนุษย์ อยู่ที่ที่ชื่อว่าจิ่วโยว

เธอต้องรีบติดต่อซูอีเฉินให้เร็วที่สุด เขาต้องเป็นห่วงเธอมากแน่ๆ

เหยาหลิงเยว่ "อืม"

เหยาจี๋เสียงแทบสำรอก "ไม่เคยเจอใครแบบนี้มาก่อน เราช่วยเจ้าแท้ๆ แต่เจ้าทำราวกับว่าพวกเราจะทำร้ายเจ้า!"

ท่านผู้เฒ่าเห็นเหยาหลิงเยว่ยืนกรานแน่วแน่ ก็ทำอะไรไม่ได้

จะตีเธอให้เธอสลบเพื่อให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่ได้ ร่างกายของเธอไม่มีหนังและเนื้อที่สมบูรณ์สักชิ้น อยากจะตีจนสลบก็ไม่รู้จะตีตรงไหนดี

"เดี๋ยวข้าออกไปส่ง" ท่านผู้เฒ่าเก็บของเสร็จแล้ว "ไปกันเถอะ!"

เหยาจี๋เสียงพูดด้วยความโกรธว่า "ท่านผู้เฒ่า อย่าส่งนางเลย ให้นางออกไปเอง ถ้าให้ดีให้ถูกคนเฝ้าสุสานพบแล้วฆ่าตายซะเลยยิ่งดี"

เหยาหลิงเยว่ไม่ว่าอะไร เอาแต่กระโดดดึ๋งๆ ออกไป

ท่านผู้เฒ่าทนดูไม่ได้ต้องเรียกนางไว้และช่วยพันผ้าพันแผลใหม่พลางพูดว่า "เพราะทั้งตัวเจ้าไม่เหลือเนื้อหนังดีๆ สักชิ้น ข้าจึงห่อเจ้าไว้เป็นแบบนี้"

"ตอนนี้ข้าจะใส่ยาให้เจ้าอีกครั้ง ยานี้เป็นยาที่ดีที่สุดในเผ่าแม่มดแล้ว สุดท้ายแล้วจะหายหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับการฟื้นฟูของเจ้าเอง"

เหยาหลิงเยว่ไม่พูดอะไร

เมื่อพันแผลเสร็จเธอก็เดินตรงออกไปเลย เห็นเธอดูไม่อาลัยอาวรณ์เลย เหยาจี๋เสียงก็โกรธ

"ไปเลย! รีบไป! ขอบคุณสักคําก็ไม่มี ถ้าพวกเราช่วยเจ้าอีกนะ อย่ามารียกข้าว่าเหยาจี๋เสียง!"

เหยาหลิงเยว่หยุดไปนิดหนึ่ง สุดท้ายก็หันกลับมาพูดว่า "ขอบคุณ"

เหยาจี๋เสียงทำเสียงเหอะแล้วหันหน้าหนี

เหยาหลิงเยว่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะบอกว่า "ฉันชื่อเหยาหลิงเยว่ ขอบคุณทุกคนที่ช่วยฉัน"

เหยาจี๋เสียงหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว "??!"

เดี๋ยวนะ เหยาหลิงเยว่เหรอ?

ป้าใหญ่ของพี่ซู่เป่าก็ชื่อเหยาหลิงเยว่เหมือนกัน

"เดี๋ยวก่อน..."

เหยาจี๋เสียงไล่ตามออกไปโดยไม่รู้ตัว