ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1535

คะแนนบททดสอบก่อนเรียนออกแล้ว ซู่เป่าได้คะแนนเต็มทุกวิชา

นี่ทำให้ทั่วทั้งโรงเรียนกระหึ่มขึ้นมา จนไปถึงฝั่งมัธยมปลาย

ครูประจำชั้นฝ่ายมัธยมแต่ละคนเริ่มแย่งตัวซู่เป่ากับแบบเงียบๆ และโจ่งแจ้ง ครึ่งปีต่อมาเด็กคนนี้ก็จะขึ้นมัธยมปลายแล้ว ถึงเวลาก็แย่งเธอมาในห้องของตนเอง

จะมีคนสอบได้คะแนนเต็มทุกวิชาได้อย่างไร นั่นมันไม่มีทางแน่

เขาตั้งใจไปตรวจสอบเด็กอัจฉริยะรุ่นก่อนๆ ทุกคนมา กระทั่งเด็กอัจฉริยะที่ฉลาดที่สุดยังไม่ได้คะแนนเต็มเลย มีสองวิชาคะแนนเต็มถือว่าเจ๋งมากๆ แล้วล่ะ

ยังไงนักเรียนที่ฟ้องก็แค่อิจฉาริษยา

หนึ่งในเหตุผลที่เขาชอบฟ้องมากขนาดนั้นก็เพราะเขาต้องการความสนใจจากคุณครู

ดังนั้นเมื่อเห็นว่าซู่เป่าถูกคุณครูทุกคนสนใจ ชื่นชอบ เขาต้องรู้สึกไม่ดีในใจแน่ๆ

จากนั้น คลิปที่หานหานปล้นเงินนักเรียนคนอื่นปลิวว่อน ส่วนซู่เป่าที่สนิทและเป็นพี่น้องกับหานหานกลายเป็นตัวแทนของ ‘นักเรียนเกเร’

“เต็มทุกวิชา...ถ้าเธอเป็นเด็กดีก็ดี ประเด็นคือเธอสนิทกับหัวโจก หรือข้อสอบนี้พวกเธอไปขโมยมาล่วงหน้า”

“พี่สาวของเธอปล้นเงินคนอื่นนะ ได้เต็มทุกวิชามันปลอมเกินไป”

“คนประเภทเดียวกันมักจะเข้าหากัน ภายนอกเชื่อฟังขนาดนี้ ไม่รู้ว่าลับหลังเกเรกันขนาดไหน”

นักเรียนต่างห้องที่ไม่รู้ความจริงต่างคุยซุบซิบกัน

นักเรียนที่มีความสามารถในการแยกแยะนั้นน้อยมาก โดยเฉพาะกับเรื่องข่าวลือ ทุกคนต่างพูดคุยกันด้วยท่าทีอยากรู้อยากเห็น

คนในห้องซู่เป่านั้นดีหน่อย เพราะพวกเขาเห็นมากับตา ว่าตอนสอบนั้นซู่เป่าถูกจัดไปอยู่แถวที่หนึ่ง อยู่ใต้สายตาคุณครูเลย

คุณครูทุกคนต่างอยู่ข้างเธอ และเพราะแบบนี้จึงทำให้คนเหล่านั้นมีโอกาส...แอบ ‘แบ่งปันความรู้’ กัน และเอาตัดรอดจากการสอบที่แสนกระทันหันนี้ได้อย่างลุกลี้ลุกลน

ดังนั้นทุกคนในห้องต่างก็ยอมซู่เป่า

แต่สุดท้ายซู่เป่าและหานหานก็กลายเป็นคนดัง มีคนขุดว่าบ้านของพวกเธอรวยมาก จึงทำตัวเอาแต่ใจ

“ที่บ้านมีเงิน เลยติดสินบนโรงเรียน”

คนในห้องคนหนึ่งออกความเห็นต่าง “ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ทำไมถึงยังไปปล้นเงินคนอื่นอีกล่ะ”

นักเรียนขี้ฟ้องได้ยินจึงรีบพูดขึ้น “ใครจะรู้ มีเงินแล้วยังไงล่ะ ก็บางคนน่ะเป็นโรคจิตที่ชอบรังแกคนอื่น”

เขาได้ใจต่อสถานการณ์ตอนนี้มาก เขารู้สึกว่าตนเองเผยโฉมที่แท้จริงของนักเรียนอันธพาลออกมา การกลั่นแกล้งในโรงเรียนร้ายแรงขนาดนี้ ควรจะทำให้ทุกคนรู้โฉมหน้าที่แท้จริงของพวกเขา

เมื่อเขาเงยหน้า ก็เห็นซู่เป่ากำลังมองเขาด้วยรอยยิ้มจางๆ

นักเรียนขี้ฟ้องคนนั้นรู้สึกขนลุกในใจแปลกๆ เขารีบเอ่ยพูด “ซูจื่อซู่ เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ อย่าบอกนะคิดจะตีฉันน่ะ ระวังฉันไปฟ้องครู”

ซู่เป่ายืนพิงเสาที่ระเบียง พร้อมพูดอย่างไม่ใส่ใจ “คุยมาตั้งนาน ยังไม่รู้เลยว่านายชื่ออะไร”

นักเรียนขี้ฟ้องชะงัก จากนั้นก็รู้สึกยากจะบรรยาย

เขาก็เป็นลูกรักของคุณครู เขาดูแล เฝ้ามองและขยันทำงานเพื่อห้องอย่างกระตือรือร้นขนาดนี้

เธอกลับบอกไม่รู้จักชื่อของเขา เธอตั้งใจหรือเปล่า

“คิดจะดูถูกฉันสินะ” ไอ้ขี้ฟ้องส่งเสียงหึทีหนึ่ง “ฉันไม่มีทางโดนคนอย่างพวกเธอข่มขู่แน่”

หานหานถูกด่าว่าเป็นคนไม่เข้าท่า ซู่เป่าถูกด่าว่าเป็นพวกมีเส้นสาย ที่สอบได้คะแนนเต็มน่ะปลอมเปลือกชัดๆ

โทรศัพท์โรงเรียนสายเข้าจนแทบระเบิด...

“แบบนี้เธอทนได้เหรอ” เทพท่องราตรีที่กำลังอยู่เวรในโลกมนุษย์ เขาเพิ่งกลับมาได้ไม่กี่วันและเห็นเข้า ก็โมโหจนแทบระเบิด

ซู่เป่านอนไคว้ขาเล่นเกมส์อยู่บนเตียง “ปล่อยให้กระสุนลอยต่ออีกนิด หลังจบตานี้ค่อย...บ้าเอ้ย แอบขโมยบ้านตอนฉันเผลอ”

ซู่เหอเหวินกำลังจะเรียกให้ซู่เป่ามาเขียนการบ้าน แต่น้อยครั้งที่เขาจะเห็นเธอห่วงเล่นเหมือนเด็กๆ ทั่วไป เขาจึงใจอ่อน

อีกอย่างพรุ่งนี้เป็นสุดสัปดาห์ เล่นนานหน่อยก็ไม่เป็นไร

“เล่นอีกหนึ่งตาแล้วส่งโทรศัพท์มาให้พี่นะ” ซูเหอเหวินเอ่ย

ซู่เป่าตอบเชื่อฟัง “หนูรู้แล้ว”

หานหานกำลังปัด ‘ข่าว’ ของตนเอง พร้อมส่งไปในกลุ่ม

[รีบดูสิ มุมนี้ของลูกพี่พวกนายหล่อสุดๆ]

[ดูสิ เจ้านี่ตอนโดนกระทืบล่ะปากแข็งเชียว ตอนนี้กลับมาดูเพิ่งเห็นว่ามันมือสั่นอยู่ ฮ่าๆ ๆ ]

[รีบชมว่าลูกพี่พวกนายหล่อเร็ว]

ซูเหอเหวิน “......”

อย่างที่เขาว่าคนที่ไม่คิดมาก มักจะไม่เหนื่อยกับชีวิต