ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1534

ครูประจำชั้นรู้สึกเหนื่อยใจเป็นอย่างมาก เด็กๆ เดี๋ยวนี้คิดอะไรอยู่กันแน่

เศรษฐีอันดับหนึ่งของโลก เกินจริงขนาดไหนกัน

หนำซ้ำยังมีเงินเก็บหลายร้อยล้าน อ่านนิยายไร้สมองเยอะเกินไปหรือเปล่า

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างเหนื่อยใจ และเสิร์ชตระกูลซูโดยจิตใต้สำนึก

“ซูอีเฉิน...” เธอพิมพ์ชื่อสำคัญที่ซู่เป่าบอก

ครึ่งนาทีต่อมา เธอลุกพรวดขึ้น

**

อีกด้าน หานหานกำลังโดนครูประจำชั้นกราดด่า

“ดูซิ เรียนแต่อะไรที่มันไม่ดี” ครูประจำชั้นกระแทกหนังสือลงบนโต๊ะ “กล้าปล้นเงินเพื่อนงั้นเหรอ อายุแค่นี้ รู้ไหมว่าเธอกำลังทำผิดกฎหมายน่ะ”

ครูประจำชั้นของหานหานใจร้อนและหัวแข็งกว่า

หานหานเพิ่งเอ่ย “หนูเปล่านะคะ”

ครูประจำชั้นไม่ฟังแม้แต่นิด และโยนข้อสอบใส่หานหาน

“ครูเห็นหมดแล้วยังจะบอกว่าเปล่าอีก อยากตายใช่ไหม หรือต้องให้ส่งไปที่สถานดัดสันดานก่อนถึงจะพอใจน่ะ”

หานหานขมวดคิ้ว เธอกัดปากทำสีหน้าเย็นชา และไม่เอ่ยพูดแม้แต่นิด

เธอขี้เกียจอธิบายแล้ว

เธอจัดการเรื่องต่างๆ ด้วยตัวเองมาโดยตลอด หากจัดการไม่ได้เธอก็จะไปหาคนในบ้าน แต่เรื่องตรงหน้าขอแค่เธอไม่สนใจ สำหรับเธอแล้วก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก

“ถ้าครูบอกว่าใช่งั้นก็ใช่” หานหานยิ้มเย้ย และเอ่ยพูดอย่างไม่สนใจ “ในเมื่อครูเห็นแล้วยังจะพูดอีก ครูตาบอดหรือไง”

ครูประจำชั้นโกรธจนควันโขมง เธอทำโทษให้หานหานไปขัดห้องน้ำและไปยืนที่ระเบียง

หานหานชินชา เธอเดินออกไปก้าวยาว

ในใจเธอคิดยอมๆ ให้คนแก่ไป ถ้าโกรธตายขึ้นมาเดี๋ยวเธอจะมีบาปอีก

ร้อยปีต่อมาเมื่อเธอไปเจอซู่เป่า เธอไม่อยากแบกรับชีวิตคนอื่นไว้

หานหานมาถึงที่ห้องน้ำ เธอหาชักโครกนั่ง จากนั้นก็เริ่มเล่นโทรศัพท์

ขัดส้วมน่ะไม่มีทางขัดหรอก อย่างมากก็ได้แค่ปัดติ๊กต่อก

ยายแก่นั่นก็ทำโทษเธอไป ส่วนเธอก็ทำเรื่องของเธอไป เรื่องที่เธอไม่อยากทำใครก็บังคับให้เธอทำไม่ได้

[โจทย์ข้อนี้แก้ยังไง จริงๆ โจทย์ข้อนี้มันน่าสนใจมาก...]

[ทำโจทย์ใหญ่มัธยมปลายไม่ได้ มักเป็นเพราะความรู้เหล่านี้ไม่แข็งพอ...]

มีคนมาเข้าห้องน้ำและคิดในใจ ‘บ้าหรือไง ไถติ๊กต่อกเรื่องการเรียน’

**

ครูประจำชั้นของซู่เป่ารับไปที่ฝ่ายมัธยมปลายอย่างเร่งรีบ เพื่อไปหาครูประจำชั้นหานหาน

เห็นเธอกำลังโมโห และกระดกชาเขียวดื่มอย่างแรง

“เธอมาพอดีเลย ฉันจะโกรธตายเพราะยัยเด็กคนนั้นอยู่แล้ว”

“ก่ออาชญากรรมตั้งแต่อายุน้อยๆ หนำซ้ำแก้ตัวอีกว่าเธอไม่จำเป็นต้องปล้น เพราะมีเงินเก็บเป็นสิบเป็นร้อยล้าน เธอว่าเด็กสมัยนี้เป็นอะไรไปกันหมด”

ครูประจำชั้นของหานหานรู้สึกปวดใจ “ตอนนี้ยังอยู่แค่ในโรงเรียน นี่ถ้าอยู่ด้านนอก คงไม่รู้เลยว่าจะตายยังไง”

ครูประจำชั้นของซู่เป่าพูดไม่ออก

“มีความเป็นไปได้ไหม ที่เธอมีหลายร้อยล้านจริงๆ...”

ครูประจำชั้นหานหาน “เธอพูดบ้าอะไรอยู่น่ะ เธอเพิ่งกี่ขวบถึงมีเงินหลายร้อยล้านได้น่ะ หลังฉันตายบ้านฉันยังเผาให้ได้ไม่ถึงหลายร้อยล้านเลยมั้ง”

“เดี๋ยวก่อน ยึดโทรศัพท์”

สีหน้าของหานหานไม่หวั่น “ไม่มีทาง ใครก็ไม่มีสิทธิ์มายึดโทรศัพท์ของประชาชนคนหนึ่ง หนูไม่ให้”

พูดจบเธอก็วิ่งหนีไป

ครูประจำชั้นของเธอโกรธจนตัวสั่น “ดูสิ เห็นไหม ฉันจะโมโหตายแล้ว”

ครูประจำชั้นของซู่เป่าเอ่ยพูดขึ้น “ตรวจสอบเรื่องคลิปกันก่อนดีกว่า”

เธอคิดถึงคำพูดของซู่เป่า สิ่งที่เห็นอาจไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น

ประโยคนี้เธอเป็นคนสอนซู่เป่า

ในใจของเธอรู้สึกซับซ้อน เธอเอ่ยพูด “บางทีคลิปอาจไม่เต็ม ลองหาดูว่าใครเป็นคนถ่าย”

“ใครเป็นคนส่งให้เธอล่ะ”

“นักเรียนคนหนึ่งที่...ขี้ฟ้อง ในห้องฉันน่ะ”

แม้ว่าครูประจำชั้นทั้งสองจะดุ แต่พวกเธอไม่ใช่ครูที่ไม่มีเหตุผล หากนักเรียนทำผิดจะด่าอย่างไม่เหลือศักดิ์ศรี

เพราะเรื่องนี้หนักหน่วงจนอาจเข้าข่ายการก่อคดีของผู้เยาว์ ดังนั้นพวกเธอต้องรีบไปตรวจสอบแล้ว

นักเรียนขี้ฟ้องนั่งอยู่โต๊ะตนเอง มองไปทางซู่เป่าที่เดินเข้ามาอย่างได้ใจ

หึหึ ถูกติสินะ

สอบได้คะแนนเต็มแล้วมันเจ๋งอะไรกัน นิสัยก็ไม่ดี คนประเภทเดียวกันมักจะเข้าหากันน่ะ

นักเรียนเกเรมีสิทธิ์ถูกคุณครูชมต่อหน้าทุกคนได้ยังไง เธอไม่คู่ควรแต่นิด

นี่เป็นเพียงแต่เริ่มต้น ต่อจากนี้ เขาจะฉีกหน้ากากปลอมๆ ของเธอออกทีละชั้นเอง