ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1533

“ครูครับ ผมเห็นซูจื่อซู่เล่นกับพวกนักเรียนแย่ๆ” ไอ้ขี้ฟ้องเอ่ยพูด “ไม่ใช่แค่การเรียนแย่ แต่พวกเขาเป็นนักเลงที่รังแกนักเรียนคนอื่นบ่อยๆ”

ครูประจำชั้นเงยหน้ามองเขาทีหนึ่ง ขมวดคิ้ว “เรื่องที่ไม่มีหลักฐานก็อย่าพูดมั่วเลย”

ไอ้ขี้ฟ้องตอบอย่างตั้งใจ “มีครับ ทั้งโรงเรียนมีใครไม่รู้จักพี่เธอที่ชื่อซูเมิ่งหานบ้าง หัวโจกชั้นนำของโรงเรียนน่ะ”

“ครั้งที่แล้วมีคนถ่ายเจอเธอไปดักทางคนอื่นพร้อมกับลูกน้องในถนนเล็กๆ เพื่อแย่งเงินคนอื่นด้วย”

ครูประจำชั้นไม่เชื่อแม้แต่นิด แต่เพราะตอนนี้ที่โรงเรียนไม่ได้ให้เด็กกรอกข้อมูลส่วนตัวแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ตระกูลซูของเธอคือตระกูลซูไหน

แต่เธอรู้ว่าตระกูลซูเป็นตระกูลมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยมากๆ

“นายอาจจะไม่รู้ว่าฐานะตระกูลซูค่อนข้างดี เลิกปล่อยข่าวมั่วๆ ได้แล้ว ข่าวลือมักหยุดที่คนฉลาด เอาล่ะ นายออกไปได้แล้ว”

“มัธยมชั้นที่สามแล้ว หลังจากนี้ใส่ใจกับเรื่องการเรียนเยอะๆ ครูคาดหวังให้นายสอบเข้าโรงเรียนดีๆ อยู่”

“แม้ว่าโรงเรียนเราจะมีทั้งเขตมัธยมต้นและเขตมัธยมปลาย แต่ยังไงก็มีสอบข้ามชั้นอยู่ดี”

ครูประจำชั้นพูดบ่นอย่างอดไม่ได้

นักเรียนขี้ฟ้องไม่ได้สนใจสิ่งนี้แม้นิด เขารู้สึกเพียงครูประจำชั้นไม่เชื่อเขา

เขาร้อนรน พร้อมเอ่ย “ครูครับ รอผมเถอะ”

เขาวิ่งกลับไป หยิบโทรศัพท์ที่ซ่อนอยู่ใต้กองหนังสือใหญ่ๆ ออกมา พร้อมวิ่งไปทางห้องพักครู

เขาเปิดเครื่อง เปิดอัลบั้ม เปิดคลิปที่เคยบันทึกเอาไว้ในนั้น

“คุณครูดูสิครับ”

ครูประจำชั้นขมวดคิ้ว แต่ก็เลือกที่จะดู

ในคลิปเป็นหานหานพาลูกน้องเหล่านั้นของเธอล้อมนักเรียนชายคนหนึ่งเอาไว้

หานหานอมลูกอม และกระชากปกคอของนักเรียนคนนั้น “ส่งเงินออกมาให้หมด”

ครูประจำชั้นตะลึง มีเรื่องนี้ด้วยงั้นเหรอ

แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ครูดูแลหานหาน แต่เธอจำเป็นต้องบอกครูประจำชั้นหานหาน

“ครูเข้าใจแล้ว นายกลับไปเถอะ” ครูประจำชั้นยึดโทรศัพท์ของเขามา มองเขาทีหนึ่งพร้อมเอ่ย “ก่อนหน้านี้นายเคยฟ้องว่าคนอื่นเอาโทรศัพท์มาหนิ ทำไมนายก็เอามาล่ะ”

ไอ้ขี้ฟ้องแก้ตัว “ถึงแม้ผมจะเอามา แต่ผมไม่ได้เปิดเครื่องเลย ครูดูสิครับ แบตยังเต็มอยู่เลย”

ครูประจำชั้นปัดมือ บอกให้เขาออกไป

จากนั้นเธอก็หยุดงานในมือ และไปหาครูประจำชั้นของหานหาน

**

วันต่อมา หานหานและซู่เป่าต่างถูกเรียกไปในห้องพักครู

ครูประจำชั้นพูดกับซู่เป่าอย่างจริงจัง “หลังจากนี้อย่าไปเล่นกับพี่สาวเธอเยอะ พรสวรรค์ของเธอต้องใช้ในเรื่องการเรียน อย่าไปอยู่กับพวกคนไม่เข้าท่า”

“เธอรู้ใช่ไหมคบพาลพาลพาไปหาผิด ครูหวังว่าเธอจะใช้พรสวรรค์ของเธอสอบเข้ามัธยมดีๆ”

“แม้ว่ามัธยมปลายของโรงเรียนเราแค่คะแนนถึงเกณฑ์ก็สอบเข้าได้แล้ว แต่ครูขอบอกเธออย่างชัดเจนว่า คะแนนไม่เหมือนกัน จะได้อยู่ห้องที่ต่างกันห้องคิง ห้องพิเศษ และห้องเตรียมแข่ง...มีเพียงเข้าไปเรียนในสามห้องนี้ จึงจะสามารถสอบเข้ามหาลัยชั้นนำอย่างมหาลัยจิงไห่ได้ เธออย่าได้ใจไปเพราะคะแนนตอนนี้ล่ะ...”

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนข้างหูมีเสียงวืดๆ

ในที่สุดเธอก็เข้าใจความรู้สึกของพี่หานหานแล้ว

พี่หานหานบอก คุณครูพูดเก่งมากอย่างกับสวดมนตร์ เธอฟังจนรู้สึกกลัวแล้ว

“เธออ่านนิยายเยอะเกินไปหรือเปล่า ในนิยายน่ะเอะอะก็เขียนหลายร้อยล้าน จนเธอคิดว่าชีวิตจริงก็เป็นแบบนั้นงั้นเหรอ”

ครูประจำชั้นสีหน้าเคร่งเครียด “ตอนนี้เรื่องสำคัญของเธอคือการเรียน หลังเลิกคาบเล่นโทรศัพท์ให้มันน้อยๆ หน่อย เลิกอ่านนิยายและเล่นติ๊กต่อกได้แล้ว...”

บลาๆ ๆ ...พูดบ่นอีกมากมาย

ซู่เป่าฟังจบอย่างตั้งใจ กระทั่งตอนสุดท้ายที่ครูประจำชั้นถามว่า “เธอฟังอยู่ไหม” ซู่เป่าก็ทวนให้เธอฟังอย่างไม่ตกหล่นแม้แต่คำเดียว

ครูประจำชั้น “......”

ซู่เป่า “คุณครูมีอะไรจะพูดอีกไหมคะ”

ครูประจำชั้นปัดมืออย่างเหนื่อยใจ

ซู่เป่าพยักหน้า “แต่คุณครู หนูเองก็มีเรื่องอยากจะพูดค่ะ”

“สิ่งที่ครูเห็นอาจไม่ใช่อย่างที่ครูเห็น”

ครูประจำชั้น “เธอ...”

ซู่เป่ารีบพูดต่อ “แล้วก็นะ พวกหนูเป็นเด็กตระกูลซู ตระกูลอันดับหนึ่งในเมืองหลวงและรวยที่สุดในโลกน่ะ”

ครูประจำชั้น “......”

มองดูเธอโม้ด้วยสีหน้าใสซื่อ...ใช่ โม้ด้วยสีหน้าใสซื่อ

หลังโม้เสร็จก็เดินออกไป ปิดประตูให้อย่างมารยาทพร้อมเตือนให้เธอไปลองเช็คตระกูลซูดู

เธอเหนื่อยใจ

เชื่อว่าซู่เป่าอยู่ตระกูลซู เธอเชื่อว่าเธอเป็นเป็นแม่บิลเกตส์ดีกว่า