ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1532

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ไอ้ขี้ฟ้องก็จ้องซู่เป่าเข้า

เขาจะต้องหาช่องโหว่ของซู่เป่าให้ได้

เขาไม่เชื่อแม้แต่นิดว่าซู่เป่าสอบได้คะแนนเต็มเพราะเธอตั้งใจเรียน และไม่เชื่อว่าซู่เป่าไม่ได้เรียนมัธยมต้นชั้นที่หนึ่งและสอง เพราะไปรักษาตัวที่เมืองนอกน่ะ

ต้องเป็นเพราะเธอเห็นข้อสอบล่วงหน้าแน่ หรืออาจเป็นเพราะบ้านเธอจ้างคุณครูชื่อดังมาติวให้เธอแอบเรียนพิเศษ

ซู่เป่าและพี่หานหานเดินอยู่ในโรงเรียน หานหานจูงมือเธอ “มา เดี๋ยวฉันจะแนะนำแผ่นดินของพี่ให้”

ซู่เป่ามองไปรอบๆ ทั้งเขตมัธยมต้น เขตมัธยมปลาย...

“ตึกสูงด้านหลังนั่นคืออะไรน่ะ” ซู่เป่าสงสัย

หานหานปิดตาของเธอไว้ “อย่ามองไปทางโน้น ที่นั่นยังไม่ได้ครอบครองน่ะ”

ซู่เป่า “?”

หานหานพูดต่อ “ทางนั้นเป็นมหาลัยจิงไห่ที่ห่างจากเราเพียงถนนเส้นเดียว ฉันยังไม่ได้ขึ้นมหาลัยเลยไง”

“รอให้ฉันขึ้นมหาลัยแล้วครอบครองแผ่นดินที่นั่นก่อน เธอก็ขึ้นมหาลัยพอดี”

ซู่เป่ารู้สึกขบขัน “พี่หานหาน พี่จะสอบได้เหรอ”

ปากกาเขียนอัตโนมัติไม่ได้ทำได้ทุกอย่าง มันเกี่ยวโยงกับผู้ใช้อย่างแน่นแฟ้น

ซู่เป่ากลัวว่าพี่หานหานจะได้ใจจนไม่ตั้งใจเรียน ถ้าแบบนั้นพี่หานหานคงสอบมหาลัยจิงไห่ไม่ติดแน่

ที่นี่เป็นพื้นที่ใจกลางการศึกษา มีมัธยมที่ตั้งตระหง่าน และมีมหาลัยแนวหน้าในประเทศถึงสองแห่ง

และมหาลัยจิงไห่ก็เป็นมหาลัยอันดับที่สิบในประเทศ พี่หานหานน่ะสอบติดมหาลัยได้อยู่แล้ว แต่มหาลัยชั้นนำแบบนี้อาจจะไม่แน่...

“พูดอะไรอยู่น่ะ” หานหานเอ่ยขึ้น “ฉันต้องทำได้แน่”

หานหานยิ่งคิดยิ่งถูก ก่อนหน้านี้เธอไม่ได้มุ่งมั่นกับมหาลัยจิงไห่นัก จู่ๆ ตอนนี้ก็ไม่เหมือนเดิม...

อืม เธอจะต้องไปหยั่งเชิงให้ซู่เป่าก่อนและครอบครองแผ่นดิน

“ทางนี้” หานหานลากซู่เป่ามาเดินเล่นที่ฝ่ายมมัธยมต้นจนหมด

ที่ที่พวกเธอผ่าน มีแต่เสียงตะโกน

“พี่หาน”

“สวัสดีครับ พี่หาน”

มีคนวิ่งมายื่นน้ำให้เธอ มีคนวิ่งเอาจดหมายรักมาให้เธอ...

ซู่เป่าเบิกตาโพล่ง เดี๋ยวก่อน เธอเห็นอะไรกัน มีคนส่งจดหมายรักให้พี่หานหาน

หลังผู้ชายคนนั้นส่งจดหมายรักเสร็จ ก็วิ่งหนีไปด้วยสีหน้าเขินอาย

ซู่เป่า “!!!”

หานหานที่ความรู้สึกช้าไม่รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องใหญ่แต่นิด เธอยื่นซองจดหมายสีชมพูและวาดรูปหัวใจให้กับซู่เป่า “ดูตำแหน่งของพี่สิ มีลูกน้องมาเขียนจดหมายแสดงความจงรักภักดีส่งให้เรื่อยๆ เลย”

มุมปากของซู่เป่ากระตุก

เธอกวาดตามอง อ่านความหมายคร่าวๆ บนจดหมาย ‘เธอดุจดวงจันทร์บนฟ้า ที่ฉันต้องแหงนมองทุกวัน...’

ถึงแม้ว่า เธอเองก็ไม่ค่อยเข้าใจ

แต่นี่เหมือนจะไม่ใช่จดหมายแสดงความจงรักภักดีนะ...

“น้ำเปล่ามีอะไรน่าดื่มกัน เอ้า น้องซู่เป่า พี่เตรียมน้ำส้มไว้ให้...”

“ในน้ำส้มมีแต่สีสังเคราะห์ น้องซู่เป่า นี่เป็นน้ำผลไม้ที่แม่พี่ปั่นเองจากในบ้าน”

หานหานกระโดดอยู่รอบนอก “พวกนาย”

เธอโมโหเป็นอย่างมาก

พวกตัวดี ไอ้พวกตัวดีทั้งหลาย

จู่ๆ เธอเพิ่งตระหนักได้ว่านี่มันไม่ถูกต้อง

นี่มันเป็นการปกป้องน้องสาวที่ไหนกัน เธอผลักน้องสาวเธอเข้าไปในรังหมาป่าชัดๆ

“ถอยไปให้หมด” หานหานดึงซู่เป่า ดึงมาไว้ด้านหลังตน “ริอาจมาจ้องน้องสาวฉัน อยากโดนต่อยหรือไง”

“จำไว้ให้ดีนะ น้องสาวเป็นของฉันคนเดียว ได้ยินไหม ใครกล้ามาแย่งน้องสาวกับฉัน และคิดจะมาเป็นน้องเขยฉัน...เรามีแค้นครั้งใหญ่กันแน่”

ทุกคนหัวเราะกันขึ้นมา และล้อเล่นคิกค้ากกันอีกครั้ง

เพียงแต่หานหานสมกับเป็นหัวโจกประจำโรงเรียน แม้ทุกคนจะหยอกแต่ก็เชื่อฟังเธอ ไม่มีใครกล้าทำตัวโผงผางอีก

ซู่เป่าดื่มด่ำกับชีวิตที่มีหัวโจก ‘หนุนหลัง’ เธอไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น และไม่ต้องคิดถึงสิ่งที่เธอต้องรับผิดชอบ

สบายจังเลย...ชีวิตแบบนี้

มีเพียงคนหนึ่งที่หลบอยู่ในเงามืด มองซู่เป่าพร้อมหัวเราะเย็นทีหนึ่ง

“นี่เธอเล่นกับพวกนักเลงงั้นเหรอ ซูจื่อซู่ก็ไม่ได้ดีอย่างที่ครูพูดนี่นา” ไอ้ขี้ฟ้องวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว “ฉันจะไปฟ้องคุณครู”