ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1531

ภายในห้องเงียบสงัด ทุกคนกำลังทำข้อสอบกันอย่างเคร่งเครียด

เมื่อครูประจำชั้นเดินไปอยู่หลังทุกคนต่างตื่นเต้นกัน บางคนลืมแม้กระทั่งว่าชื่อเขียนยังไง

หลังเดินตรวจไปรอบหนึ่ง ครูประจำชั้นมาหยุดอยู่หลังซู่เป่า

ซู่เป่าก้มหน้าทำข้อสอบต่อ ไม่ลนลานแม้แต่นิด

จากเดิมที่ครูยืนกอดอก สุดท้ายกลายเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตะลึง

เห็นเพียงซู่เป่าตอบคำถามทุกข้อได้อย่างลื่นไหลและเป็นระเบียบ หนำซ้ำยังถูกทุกข้อด้วย

เธอไม่ได้ลอกคำตอบจริงๆ และไม่ได้แกล้งขีดหรือวงแบบนักเรียนคนอื่นๆ เพื่อทิ้งร่อยรอยการ ‘วิเคราะห์’...

นี่มันอัจฉริยะ!

ความตะลึงของครูประจำชั้นแปรเปลี่ยนเป็นความดีใจ ในใจเธอรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

ข้อสอบครั้งนี้ตรวจเสร็จเร็วมาก เมื่อถึงคาบเย็นที่ครูพละ ‘ป่วย’ ครูประจำชั้นจึงมาแจกข้อสอบ

“ครั้งนี้ห้องเรามีนักเรียนที่ทำดีมากๆ เลย นั่นคือซูจื่อซู่”

ครูประจำชั้นให้นักเรียนแจกจ่ายข้อสอบ ส่วนเธอถือข้อสอบของซู่เป่าพร้อมเอ่ยพูดอย่างดีใจ “คะแนนเต็มคือ 120 คะแนน ซูจื่อซู่ได้ 120 คะแนนเต็ม”

ด้านล่างเริ่มมีนักเรียนเบะปาก บอกว่าได้คะแนนเต็มก็จบแล้ว

“ว้าว ซูจื่อซู่นี่อัจฉริยะจริงๆ เลย มัธยมชั้นที่หนึ่งกับสองไม่ได้มาเรียนที่โรงเรียน ยังสอบได้คะแนนเต็มอีก” มีคนเอ่ยพูด

ซู่เป่าเงยหน้ามองไป ยังคงเป็นนักเรียนขี้ฟ้องคนนั้น

ก็ไม่ใช่ว่าฟ้องไม่ได้ แต่วิธีการฟ้องของนักเรียนคนนี้ไม่เหมือนกันนักเรียนคนอื่นๆ

เมื่อเลิกคาบนักเรียนคนอื่นๆ จะเล่นกับเพื่อนที่ระเบียง แต่เขาจะรีบวิ่งไปที่ห้องพักครู เพื่อบอกครูว่าใครกับใครกำลังทะเลาะกันอยู่

มีนักเรียนคนหนึ่งพกโทรศัพท์มาเรียน เธอไม่ได้เปิดเครื่องเพียงแค่ไว้ในกระเป๋า...

เพราะคุณพ่อคุณแม่งานยุ่ง ไม่สามารถมารับเธอได้อย่างตรงเวลาบ่อยๆ เธอต้องไปรอคุณพ่อคุณแม่ที่หน้าประตูโรงเรียน เธอจึงพกเอาไว้

หลังนักเรียนขี้ฟ้องคนนั้นเห็น ก็เอาไปฟ้องครูประจำชั้นทันทีว่าเธอพกโทรศัพท์มาโรงเรียน หนำซ้ำยังเล่นระหว่างคาบเรียนด้วย

ความจริงคือโทรศัพท์ของเธอแค่ตก และถูกเขาเห็นเข้า

นักเรียนชายถือข้อสอบไปถามนักเรียนหญิงที่เรียนเก่ง เขาก็จะไปฟ้องว่าพวกเขาแอบคบกัน

เรื่องแบบนี้เยอะจนนับไม่ถ้วน ซู่เป่าเพิ่งมาเรียนได้อาทิตย์เดียว ก็ต้องเห็นเขาเดินไปฟ้องคุณครูวันละห้าหกรอบ

เพื่อนในห้องต่างไม่ชอบเขา แต่ไอ้ขี้ฟ้องนั่นไม่สนใจ

ตอนนี้นักเรียนขี้ฟ้องคนนั้นกำลังพูด “แต่ครูครับ เมื่อเช้าที่สอบเหมือนผมจะเห็นเธอเปิดหนังสือนะ”

ครูประจำชั้นถลึงตา “เหลวไหล เมื่อเช้าครูยืนอยู่ด้านหลังเธอ”

เมื่อตอนไปเที่ยวเล่นกับท่านบรรพบุรุษและคุณลุงเจ็ด ระหว่างทางเธอก็อ่านหนังสือ

เพียงแต่ความทรงจำของเธอค่อนข้างดี จึงเข้าใจเนื้อหาใหม่ๆ ง่าย ส่วนเนื้อหาที่ต้องท่องจำ เธออ่านไปแค่รอบเดียวก็จำได้แล้ว

คำพูดของซู่เป่าทำครูประจำชั้นพยักหน้ารัวๆ “แบบนี้นี่เอง...งั้นเธอลำบากแย่เลย...”

เธอเอ่ยตระหนัก “ไม่มีของอะไรที่จะได้มาโดยไม่พยายามเลยจริงๆ 120 คะแนนของซูจื่อซู่ก็แลกมาด้วยความพยายามทุกคืนวันของเธอ ทุกคนควรมองเธอเป็นแบบอย่าง”

นักเรียนทุกคนรู้สึกนับถือเธอขึ้นมาทันที

นักเรียนที่เคยคิดว่าเธอบ้านรวยก็เลยทำตัวตามใจต่างเริ่มเปลี่ยนความคิด ในหัวพวกเขาเกิดเป็นภาพที่ซู่เป่านอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงและต่อสู้กับมารความป่วยอย่างเข้มแข็งโดยอัตโนมัติ...

ฟังเสียงปรบมือรุนแรง ซู่เป่าเริ่มเหงื่อตก

พวกเขาเข้าใจผิดซะแล้ว แต่เธอก็ปฏิเสธตรงๆ ไม่ได้ เพราะหลายปีมานี้ตระกูลซูปกปิดเรื่องของเธอราวกับปกปิดเรื่องที่แม่เธอเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว จนภายนอกต่างคิดว่าซู่เป่าสืบทอดมะเร็งเม็ดเลือดขาวมาจากแม่ และรักษาตัวอยู่ที่เมืองนอก...

ไอ้ขี้ฟ้องได้ยินครูประจำชั้นเอ่ยชมซู่เป่า ในใจเขารู้สึกไม่พอใจนัก เขามองซู่เป่าทีหนึ่ง

จริงเหรอ

สีหน้าแดงฝาดและดูแข็งแรงขนาดนี้

เขาไม่เชื่อหรอกว่าเธอไปรักษาตัวที่เมืองนอก