ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1530

ณ โลกมนุษย์

หลังปีใหม่ผ่านไป ท้องฟ้าโปร่งใส

ฤดูใบไม้ผลิปีนี้มาถึงเร็วกว่าปีก่อนๆ หิมะที่กองอยู่ข้างทางเริ่มระลาย ต้นกล้าริมทางแข่งขันกันงอกต้นกล้าอ่อน

หญิงสาวคนหนึ่งสะพายกระเป๋า ในมือถือซาลาเปาลูกหนึ่ง ยัดมันเข้าปากพร้อมวิ่งออกนอกประตูไป

“คุณยาย หนูไปเรียนก่อนนะ จะสายแล้วๆ...”

หญิงสาวอีกคนจูงมือของเธอ “ไปๆ ด้านการไปสายพี่มีประสบการณ์มาก เธอไม่ต้องเป็นห่วง”

“จะบอกให้นะ ถ้าเธอถึงห้องแล้วเจอคุณครูอยู่ที่นั่น เธอก็ไปแอบที่ประตูหลังเงียบๆ”

“พอคุณครูหันหน้าเข้ากระดาน เธอก็เดินถอยหลังเข้าไปเลย...ถ้าถูกคุณครูเห็นกลางคัน เธอก็บอกว่าเธอแค่อยากเดินออกไปเข้าห้องน้ำ”

นายหญิงซูถือกระทะวิ่งไล่ตามมาจากในห้อง “ซูเมิ่งหาน วันๆ แต่อะไรให้น้องกัน”

สีหน้าของหญิงสาวทั้งสองเปลี่ยนไป และรีบจูงมือกันวิ่งหนี

หลังหนีไปได้ระยะหนึ่งก็หัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ และขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว

ซูอิ๋งเอ่อร์ดึงเบรกมือ สลับเกียร์ เครื่องยนต์ส่งเป็นเสียงบรื้นๆ “ไม่ต้องห่วง มีลุงห้าอยู่ จะสายได้ที่ไหนกัน”

สิ้นเสียงบรื้น รถพุ่งตัวออกไปราวกับลูกธนู

นายหญิงซูโกรธเคืองเป็นอย่างมาก “เห้อ จริงๆ เลย คิดว่าฉันแก้จนเหวี่ยงกระทะไม่ไหวแล้วสินะ”

คุณท่านซูรำมวยไทเก๊กกลับมา เอ่ยพูดอย่างสดชื่อ “ผมว่าคุณก็แค่กังวลมากไป ซู่เป่าอุตส่าห์กลับมาเรียนได้แบบเด็กๆ ทั่วไป เมื่อก่อนเธอไม่เคยไปสายเลย ตอนนี้ลองสัมผัสกับการไปสายหน่อยจะเป็นอะไรไป”

“หานหานสอนมาสินะ ก็ถูก...สมัยเรียนฉัน...”

โครม

กระทะฟาดไปบนหัวของคุณท่านซู

คุณท่านซู “......”

เขาลูบหัวอย่างใสซื่อ ไม่เจ็บๆ เขาชินจนฝึกเป็นทักษะหัวเหล็กนานแล้ว

**

รถสปอร์ตสะดุดตาจอดที่หน้าประตูโรงเรียนดังบรื้น หานหานรีบลากซู่เป่าวิ่งเข้าไปโรงเรียนทันที

แต่เพิ่งก้าวเข้าประตู เสียงออดก็ดังขึ้นทันที

หานหาน “รอบนี้จบเห่จริงๆ แล้ว ประจำชั้นของพี่เป็นปรมจารย์สังหารน่ะ ซู่เป่าพี่ไปก่อนนะ”

หานหานอยู่เขตมัธยมปลาย ซู่เป่าอยู่เขตมัธยมต้น เธฮรีบวิ่งพุ่งไปทิศอีกด้าน

“ซู่เป่า จำสิ่งที่พี่สอนไปนะ”

“ไม่ต้องลน นิ่งไว้”

“สู้ๆ ละกัน”

หานหานวิ่งไปไกลแล้ว แต่เสียงของเธอดังสนั่นครึ่งโรงเรียน

ซู่เป่ารู้สึกตลก เธอพูดเสียงกระซิบ “พี่หานหาน มีความเป็นไปได้ที่หนูไม่จำเป็นต้องแกล้งเดินถอยหลังบ้างไหม”

ฝีเท้าของเธอเร็วมาก เธอวาปหายไปทั้งคนโดยที่คนและกล้องไม่ทันสังเกตแม้แต่นิด

ห้องม.3/3

นักเรียนหลายคนคุยกระซิบกัน “นี่ รู้เรื่องนักเรียนใหม่ไหม เมื่อเช้านี่สุดยอดเลย...”

“นั่งรถหรูมาเรียนทุกวันยังสะดุดตาไม่พอ เมื่อเช้านั่งรถสปอร์ตมาเลย”

“รำคาญพวกมีเงินนิดหน่อยแล้วอวดรวยเป็นที่สุด”

ครูประจำชั้นเหยียบส้นสูงเข้ามาเป็นเสียงตึกๆ พร้อมเขวี้ยงหนังสือลงบนโต๊ะอย่างดุดัน

“อาทิตย์นี้ห้องเราโดนหักสองคะแนนอีกแล้ว จะสอบข้ามระดับอยู่แล้วยังสายอีก คนไหนสายลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้”

“ทุกคนส่งการบ้านปิดเทอมแล้วใช่ไหม เดี๋ยวขอดูหน่อยว่าปิดเทอมนี้ตั้งใจเรียนหรือเล่นติ๊กต่อกกันแน่”

ในห้องดังเป็นเสียงโห่ร้องทันที

จู่ๆ ซู่เป่าก็ถูกเรียกชื่อ “โดยเฉพาะเธอ ซูจื่อซู่ ขาดไปตั้งสองปี การบ้านปิดเทอมนี่ลอกมาหรือเปล่า”

ครูประจำชั้นแค่คิดถึงการบ้านปิดเทอมของซู่เป่าก็รู้สึกโมโห

ลายมือของเธอสวยดี

แต่การบ้านสะอาดมาก ไม่มีร่องรอยวิธีทำแม้แต่นิด หนำซ้ำคำตอบเหมือนในเฉลยทุกข้อ

ซู่เป่าเอ่ยตอบ “ครูคะ หนูไม่ได้ลอกค่ะ หนูทำเอง”

ครูประจำชั้นขมวดคิ้ว “ขอให้จริงละกัน”

จริงหรือไม่ แค่สอบก็รู้

หากลอกคำตอบมาจริงๆ ลอกแบบไม่ปิดบังแบบนี้ ไม่ว่าครอบครัวเด็กคนนี้จะอิทธิพลขนาดไหนเธอก็ต้องตำหนิ

มันได้ที่ไหนกัน คิดจะสอบข้ามชั้นอยู่ไหม จะเอาไหมอนาคตน่ะ

ซู่เป่าลูบจมูกอย่างใสสื่อ

จู่ๆ เธอก็คิดถึงคำพูดของพี่หานหาน

[ซู่เป่า ตอนเขียนการบ้านน่ะ ต่อให้ลอกเฉลย ก็ต้องแกล้งขีดบนโจทย์ด้วย วงตัวเลขไว้บ้าง...เข้าใจใช่ไหม]

ซู่เป่า “......”

ตอนแรกไม่เข้าใจว่าเพราะอะไร แต่ตอนนี้เธอเข้าใจแล้ว

-

[อาทิตย์นี้มัวแต่เดินทางประชุม เมื่อวานกับวันนี้เลยไม่ได้อัพสี่ตอนรวด เลื่อนไปอัพสี่ตอนพรุ่งนี้และมะรืนแทน ขอโทษด้วยน้า~]