ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1529

ซู่เป่าตกสู่การหลับใหล ไม่มีใครตอบได้ว่าเธอจะตื่นมาเมื่อไร

และก่อนที่เธอจะตื่น ฟ้าดินเพิ่งถือดำเนิด วิถีใหม่แผ่ซ่าน ยมโลกมีเรื่องมากมายที่ต้องจัดการในทันที

“พวกท่านไปอย่างสบายใจเถอะ ผมจะคุ้มครองเธอให้ดีเอง” ซืออี้หรันสีหน้าจริงจัง และนั่งตัวตรง

มู่กุยฝานตบไปที่บ่าของเขา ออกแรงกดเล็กน้อย สีหน้ายิ้มปลอม “นายนี่...ไม่เลวเลย!”

ซืออี้หรับราวกับไม่กระทบสิ่งใด เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง “อื้ม ขอบคุณที่ชมครับคุณลุงมู่”

มู่กุยฝาน “......”

พระแม่ธรณีนั่งยองอยู่ด้านนอก ทำไมถึงนั่งยองๆ ล่ะ

เพราะเธอกำลังมองจักรพรรดิตงเยวี่ย

เสี่ยวสวินสวินวิ่งไปวิ่งมาอยู่ด้านนอกด้วยความตื่นตา

“ว้าว ผีเสื้อตัวใหญ่มาก ใหญ่ยิ่งกว่ากระทะของคุณย่าอีก”

“ว้าว...ผลไม้ เสี่ยวสวินสวินอยากกินผลไม้”

เหยาหลิงเยวี่ยลุกขึ้นนั่งด้วยความมึนงง มองดูลูกชายตัวน้อยที่วิ่งไปวิ่งมาอยู่ด้านนอก เธอคิดว่าเธอกลับไปในโลกมนุษย์ซะอีก

แต่ทำไมลูกชายตัวน้อยถึงกลายเป็นลูกชายตัวโตได้ล่ะ

“สองขวบ...สามขวบ...สี่ขวบ...”

เดี๋ยวนะ ตอนนี้ลูกชายของเธออายุเท่าไรกัน

**

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป

จักรพรรดิมู่กลับมาจากยมโลก เพื่อตรวจดูอาการของซู่เป่า

เขาลูบหัวของเธอ พร้อมเอ่ยเสียงต่ำ “ทำไมยังไม่ตื่นอีก ยัยเด็กขี้เซา”

สองอาทิตย์ต่อมา มู่กุยฝานกลับมาจากแดนมนุษย์ พร้อมข้าวของมากมาย

“ปีนี้หนูไม่ได้กลับไปอีกแล้ว กับข้าวที่คุณยายทำมาฝากน่ะ”

รอบนี้ซูจิ่นอวี้มากับเขาด้วย เธอหยิบกับข้าวออกมาพร้อมเอ่ย “เป็นของที่ลูกชอบกินหมดเลย ยัยแมวตะกละ ได้กลิ่นแล้วทำไมยังไม่ตื่นมาอีก”

สามอาทิตย์ต่อมา...

ณ แดนมนุษย์ นายหญิงซูเดินอยู่ในสวนดอกไม้ และมองไปทางด้านนอกเป็นระยะ

“ซู่เป่ายังไม่ตื่นอีกเหรอ...ไม่เป็นไร ค่อยๆ นะ ยายก็จะใจเย็นๆ เช่นกัน...”

ซู่เป่าสลบไปสี่อาทิตย์ ซึ่งเป็นเวลาสี่ปีของโลกมนุษย์

ทำฝืนทำให้ตนเองหยุดลง

รอบด้านเงียบสงัด เหล่ามู่กุยฝานและซือต่างออกไปพอดี

ซู่เป่าลืมตาขึ้นมาฉับพลัน วินาทีนั้น ขุนเผิงที่อยู่ห่างเธอไม่รู้กี่ล้านลี้ส่งเสียงคำรามเดือดดาล

ชั่วพริบตาที่ลืมตาขึ้น ราวกับทั้งฟ้ากิน อวกาศ ดวงดาวและสรรพสิ่ง...ต่างอยู่ในสายตาของเธอ

“ซู่เป่า” เหยาหลิงเยว่ถือของเข้ามา ความดีใจตกใส่หัว เธอโยนหม้อในมือทิ้งดังเคร้ง

“ซู่เป่า ซู่เป่า ซู่เป่า!” เหยาหลิงเยว่ตื่นเต้นอย่างอดไม่ได้ อุ้มซู่เป่าขึ้นมาหมุนวนรอบหนึ่ง

“ป้าสะใภ้ใหญ่” ซู่เป่าทำตัวไม่ถูก “ปล่อยหนูลงมาก่อน”

เหล่าเหยาจี๋เสียงเองก็เดินตามเข้ามา มองไปที่หม้อเหล็กใบใหญ่บนพื้นอย่างปวดใจ

ในหม้อมี ‘ห่าน’ อยู่ตัวหนึ่ง พวกเขาเตรียมจะตุ๋นห่านอยู่แล้ว

เด็กวัยหกขวบคนหนึ่งวิ่งเข้ามา และทำสีหน้าเจ็บปวดหัวใจ

“ฮรือๆ ๆ ห่านตุ๋นของผม”

เขารีบเก็บหม้อขึ้นมา ส่วนเหล่าเหยาจี๋เสียงเก็บขิงต้นหอมผักชีและห่านกันอย่างวุ่นวาย

“แม่ ทำไมโยนหม้อทิ้งล่ะครับ...”

เขาเงยหน้า เมื่อเห็นซู่เป่าเขาก็ชะงักอยู่กับที่ทันที

“พี่...สาว?” เขามองอย่างไม่อยากจะเชื่อ หม้อที่เพิ่งเก็บขึ้นมาเมื่อกี้ตกดังเคร้งอีกครั้ง

เหยาจี๋เสียง “......”

เขานั่งอยู่บนหน้าผาคนเดียว เบื้องหลังคือมังกรดำที่นอนขดตัว

“ท่านจักรพรรดิ เหตุใดท่านไม่กลับไปพร้อมเธอล่ะ”

ซืออี้หรันพูดเสียงต่ำ เหมือนตอบคำถามและเหมือนพูดกับตัวเอง “ตอนนี้จิ่วโยวเป็นของเธอแล้ว ฉันหวังให้เธอกลับไป ส่วนเรื่องที่เหลือฉันจัดการให้เธอเอง”

เจ้าวิถีสวรรค์คนใหม่ บ่งบอกถึงความรับผิดชอบใหม่

ความสามารถมากเพียงไหน ความรับผิดชอบก็มากเพียงนั้น

แต่เขารู้สึกว่า เธอในตอนนี้ไม่ต้องปวดหัวกับเรื่องพวกนี้ เธอแค่ต้องกลับบ้าน กลับไปเจอคุณยายที่รอเธอมาโดยตลอด เดินเส้นทางชีวิตที่เหลือของเธอ

มังกรดำถามต่อ “ท่านจักรพรรดิ ท่านไม่กลับไปแล้วหรือ”

“ท่านค้างอายุของตนเองไว้ที่สิบแปด จากนี้ไปท่านคงไม่โตขึ้นอีกแล้ว ท่านไม่กลัวท่านจะกลับไปไม่ได้แล้วงั้นหรือ”

คนที่อายุสิบแปดทุกปี หากอาศัยในโลมนุษย์คงลำบากแย่

แต่ก็ถูก ในเมื่อกลายเป็นจักรพรรดิรุ่นใหม่ที่สมบูรณ์และไร้ซึ่งข้อกังหาแล้ว จะกลับไปหรือไม่ก็ไม่สำคัญ

ซืออี้หรันไม่กังวลเรื่องการกลับไป

แต่แล้ววินาทีต่อมามังกรดำกลับพูดกระซิบ “อายุสิบแปด...ตอนนี้เจ้าวิถีเพิ่งอายุสิบห้า เธอยังเติบโตอยู่”

ซู่เป่าไม่ได้ค้างอายุของเธอไว้ที่สิบห้า

“อนาคตเมื่อเธอโตขึ้น จนอายุยี่สิบหรือยี่สิบห้า...เธอจะหาแฟนคนใหม่ไหม”

ซืออี้หรัน “......”

มังกรดำ “ข้าได้ยินว่าผู้หญิงไม่ค่อยชอบผู้ชายที่เด็กกว่าซะด้วย”

ซืออี้หรัน “......”

มังกรดำ “ท่านจักรพรรดิอยากรอเจ้าวิถีสวรรค์งั้นเหรอ แต่ท่านค้างอายุของตนไว้เร็วไปหรือเปล่า เด็กผู้หญิงน่ะเขาชอบผู้ชายที่มั่นคงและมีวุฒิ คุณลุงอายุยี่สิบห้าต้องมีสเน่ห์กว่าน้องชายอายุสิบแปดอยู่แล้ว...”

เสียงของซืออี้หรันดังขึ้นอย่างทนไม่ได้ “หุบปาก”

มังกรดำถูกดีดหน้าผากอย่างไม่ทันตั้งตัว หัวของมันบูดขึ้นเป็นตุ่มโตๆ...