ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1528

ความมืด ความมืดที่กลืนกินทุกอย่าง

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนเมื่อนั้นที่ข้ามประตูหลังของจิ่วโยว พลังจากภายนอกเฉือนให้เลือดเนื้อของเธอแยกออกจากกัน

ความมืดค่อยๆ กลืนกินแขน ดวงตา...ไหล่ จนเธอครึ่งร่าง...

เสียงอันว่างเปล่าส่งมาทั่วทุกสารทิศ “แกแพ้แล้ว...”

เสียง ‘ไร้ความรู้สึก’ ของมันยังแฝงไปด้วยความดีใจอ่อนๆ ที่มันไม่รู้ตัว

มือของซู่เป่าถือหลงหยา ผานกู่เบิกฟ้าผ่าความมืดออกไม่ได้

นี่ไม่ใช่จุดจบที่เธอคิดเอาไว้...

เธอไม่รู้ว่าด้านนอกเป็นสถานการณ์ยังไง พระแม่ธรณีมาแล้วหรือยัง

และเธอไม่จำเป็นต้องทำนาย...สัญชาตญาณแรงกล้าบอกเธอว่า ขอแค่อดทนอีกสามวิ

1...

2...

3!

ก่อนที่ความมืดจะกลืนกินเธออย่างสิ้นเชิง ซู่เป่าคำรามเสียงต่ำทีหนึ่ง “โซ่จิ่วโยว”

รอบด้านไม่มีอะไรทั้งนั้น...

ซู่เป่ารู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบด้านกดดันขึ้น และวิถีสวรรค์ก็วางใจลงอีกครั้ง

แต่วินาทีต่อมา โซ่จิ่วโยวครึ่งท่อนราวกับสามารถวาปได้ มันผ่านแดนจิ่วโยว พุ่งเข้ามาในร่างของซู่เป่า

ซู่เป่าปรายตาขึ้น นัยน์ตาราวกับดวงดาวที่กระพริบกลางฟ้ามืด

เธอกระตุกมุมปาก “แกต่างหากที่แพ้”

คมดาบของหลงหยากดไปที่ความมืด แสงระหรี่กลายความเป็นแสงจรัส

ตู้ม...

ผมดกดำของซู่เป่าปลิวไหวโดยไม่มีลม เสื้อผ้าของเธอก็พลิ้วไหวจนเป็นเสียงซ่าๆ

เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่ค่อยๆ ปรากฏออกมา

บัดนี้ราวกับเธอยืนอยู่ท่ามกลางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว ลำธารดาวไหลอย่างเชื่องช้าอยู่ด้านหลังของเธอ แม่น้ำโบราณเกลือกกลิ้งเป็นเส้นทางใหม่อีกครั้ง

ความมืดถูกแสงสว่างขับไล่ ร่างที่ถูกกลืนกินของเธอปรากฏใหม่อีกครั้ง บนใบหน้าของซู่เป่าเผยยิ้ม เธอเอ่ยเสียงต่ำ “ฉันชนะ”

ซู่เป่าหลับตา ล้มฟุบในทันที

“ซู่เป่า...”

ข้างหูดังเป็นเสียงคุ้นเคยอีกครั้ง

เธอฟังออกว่านั่นเป็นเสียงของพี่อี้หรัน คุณพ่อ และพระแม่ธรณี...

ว่าแล้วพวกเขาต่างมากันหมด

**

จิ่วโยวเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ พื้นดินคำราม ลำธารขุนเขาแตกแยก

ปีศาจ อสูรนานาบนพื้นดินจิ่วโยวต่างวุ่นวายหัวหมุน พวกมันวิ่งอย่างบ้าคลั่ง

เหล่า ‘ม้าโพนี่’ กอดกัน และร้องไห้ไม่หยุด

“ฟ้าดินจะติดกันแล้ว...จิ่วโยวจะล่มสลายแล้ว”

พวกมันรู้สึกได้ถึงกลิ่นไอล่มสลาย

ความมืดด้านนอกท้องฟ้ากลืนกินทุกอย่าง หากเมื่อฟ้าดินเพิ่งเปิดมันใสกระจ่าง งั้นตอนนี้ก็เป็นความอลหม่านที่บีบรวมกันหมดและก้าวสู่ความทลาย

“จิ่วโยว สุดท้ายจะกลายเป็ยนความใสกระจ่างเฉกเช่นตอนแรกเริ่ม แต่จะไม่มีพวกเราอยู่ตลอดกาล...”

สัตว์เทวะ ปีศาจ และผีต่างมองไปทิศที่เผ่าแม่มดอาศัย

“เผ่าแม่มด พวกเขาช่วยจิ่วโยวเอาไว้”

“เหลวไหล เผ่าแม่มดบ้าอะไร เผ่าแม่มดมีปัญญาที่ไหน มนุษย์ด้านนอกที่ไปที่เผ่าแม่มดต่างหาก...”

“ข้ารู้ มนุษย์เด็กผู้นั้นที่กินปีศาจ ข้าเคยเดินผ่านและเห็นเข้าน่ะ”

จู่ๆ ข่าวลือของซู่เป่าปลิวว่อน และมีหลากหลายฉบับ

บัดนี้ ซู่เป่ากำลังนอนบนเตียงนิ่งๆ ดวงตาของเธอหลับสนิท

“ทำไมยังไม่ตื่นอีก” มู่กุยฝานจับมือของซู่เป่า หัวใจเขาบีบรัดจนเจ็บปวด

ซืออี้หรันตอบ “จื่อตันของเธอถูกผนึก...เธอเก็บโซ่จิ่วโยวเข้าไปในจื่อตัน จึงข่มเงาลางของสัตว์โบราณกาลไว้ได้”

จื่อตันของเธอฉีกขาด ถูกผนึก และยังต้องแบกรับความเจ็บปวดที่ถูกโซ่จิ่วโยวทะลวง

ความเจ็บปวดนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถอดทนได้

ชาติที่แล้วซู่เป่าพุ่งโจมตีใส่พันธะด้วยสภาพร่างกายสมบูรณ์ยังตาย

ชาตินี้ เธอกลับยอมทนกับความเจ็บปวดที่จื่อตันถูกทะลวง และเอาชนะวิถีสวรรค์จนได้

ความเจ็บปวดที่ถูกฉีกขาด ความจนมุมเมื่อถูกผนึก ศัตรูทั้งด้านในและด้านนอก...แต่เธอกลับสามารถทำได้

“ซู่เป่า เรากลับบ้านกัน...” มู่กุยฝานอุ้มซู่เป่า และเอ่ยเสียงต่ำ “พ่อมาช้าไป...พ่อพาหนูกลับบ้านเอง”

พระแม่ธรณีตะลึงกับพลังวิญญาณที่พลุ้งพล่านในเส้นพลังของเธอ ความรู้สึกที่ต่อให้ไม่บำเพ็ญ แค่นั่งก็สามารถบรรลุได้แบบนี้

“คงยังกลับไปไม่ได้...” เธอเอ่ยพูด “เพื่อตัวซู่เป่าแล้ว ให้เธออยู่ที่นี่ต่อเถอะ”

เพราะบัดนี้ จิ่วโยวได้กลายเป็น ‘สนามวิถี’ ของเธอ...เป็นโลกใบแรกที่เธอสร้างขึ้น

กฏเกณฑ์ของโลกใบนี้จะค่อยๆ ซึมซับไปยังแดนนรก แดนธุลี หรือกระทั่งแดนมนุษย์...