ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1527

“จิ่วโยวยังมีที่ไหนที่สามารถตามหาของศักดิ์สิทธิ์ได้บ้าง” ซืออี้หรันร้อนใจ

เขารู้สึกได้ว่าซู่เป่าต้องการพลังวิญญาณ

เขาจับมือของเธอไว้ ส่งพลังวิญญาณไปที่เธอ แต่ก็รู้สึกว่ายังไม่พอ

“ข้าไปหา” บรรพบุรุษจากไปทันที

เหล่าเหยาจี๋เสียงก็วิ่งออกไป “ฉันไปด้วย”

“ฉันไปด้วย”

สำหรับเหล่าเหยาจี๋เสียงแล้ว จิ่วโยวเต็มไปด้วยความอันตราย พวกเขาสู้ไม่ได้กระทั่ง ‘ไก่’ ปีศาจตัวหนึ่ง

แต่พวกเขาต่างรู้ว่า หากหาของศักดิ์สิทธิ์ไม่เจอ จิ่วโยวอาจไม่มีอยู่แล้ว

บัดนี้ ท้องฟ้าของจิ่วโยวแทบจะแนบติดกับพื้นดิน

แค่ยื่นแขนแล้วกระโดด บางทีอาจแตะโดน ‘สวรรค์’ ด้วยซ้ำ

แต่ของศักดิ์สิทธิ์หาง่ายขนาดนั้นที่ไหนกัน

เหล่าเหยาจี๋เสียงวิ่งตรงไปที่ ‘ทะเล’ ผืนนั้น เพื่อตามหาเต่าทมิฬ

เต่าทมิฬ “หมายความว่าให้ฉันตุ๋นตัวเองเพื่อเติมพลังวิญญาณให้เธองั้นเหรอ เรื่องนี้มันไม่มีทางแน่”

เหยาจี๋เสียงคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนบนพื้น “ไม่ต้องตุ๋น แค่แบ่งพลังวิญญาณให้เธอนิดหน่อยก็พอ...”

บรรพบุรุษไปหาปั๋วหยี เขาสู้ไม่ได้ก็จริง แต่เขาไม่ลังเลแต่นิด...

**

ซืออี้หรันรอจนเหล่าบรรพบุรุษกลับมาไม่ได้ ซู่เป่ารอไม่ไหวแล้ว

เขาคิดไปคิดมาในที่สุดก็คิดวิถีหนึ่งที่อาจทำได้ออกมา

เขากัดฟัน ฉีกแยกฐานวิถีในจื่อตันของตนเองออกมา แบ่งให้กับซู่เป่า...

เพราะเขาและซู่เป่าฝึกฝนวิถีเดียวกัน

แต่นี่ก็เหมือนเขาฆ่าตัวตายและใช้ตัวเอง ‘สังเวย’ ซู่เป่า...

แผ่นหลังของซืออี้หรันซึมไปด้วยเหงื่อเย็น เขากัดจนริมฝีปากเป็นแผล ก็ไม่ปล่อยให้ตนเองส่งเสียงเจ็บปวดออกมาแต่นิด

เขากลัวว่าซู่เป่าจะได้ยิน และไม่เอาสิ่งนี้...

ซู่เป่านั่งขัดสมาธิอยู่ท่ามกลางความมืด

เธอฝ่าวิถีสวรรค์ออกไปไม่ได้ แต่วิถีสวรรค์ก็สังหารเธอไม่ได้เช่นกัน

เธอไม่เห็น ‘มันฝรั่ง’ และ‘หัวไขเท้า’ ที่พี่อี้หรันหาให้ แต่กลับสัมผัสถึงกลิ่นไอวิถีที่แสนคุ้นเคยแทน

นี่คือวิถีของพี่อี้หรัน

ซู่เป่าตะลึง นี่เขากรีดแยกวิถีของตนออกมาเพื่อแบ่งให้เธองั้นเหรอ

ไม่คิดเรื่องเธอจะยอมรับไหม ต่อให้เธออยากยอมรับก็ยอมรับไม่ได้

วิถีไม่ใช่พลังวิญญาณ จื่อตันของเธอถูกผนึกไปครึ่งหนึ่ง ต่อให้เธออยากได้ก็ไม่ได้

ซืออี้หรันรู้สึกว่าวิถีของตนเองถูกผลักออกน่ะ

เขาลืมหาขึ้น หรือว่า...ปัญหาในตอนนี้ของซู่เป่าไม่ใช่จื่อตันบาดเจ็บงั้นเหรอ

ทั้งๆ ที่เขารู้สึกได้ว่าจื่อตันของซู่เป่าหายไปครึ่งหนึ่ง น่าจะเป็นได้รับบาดเจ็บ...

แต่หากไม่ใช่เพราะบาดเจ็บ เขาให้วิถีเธอไปก็ไม่มีประโยชน์

ซืออี้หรันจนมุม จึงได้แต่เก็บวิถีกลับมาอีกครั้ง ซึ่งมันยากยิ่งกว่ากรีดแยกซักอีก

ไม่ต่างไปจากการบาดเจ็บหนักของซู่เป่าแต่นิด

เขาทำได้เพียงฝืนร่างกายไปพร้อมคิดหาวิธีให้ซู่เป่าไป เขาจากไปไม่ได้...

เพราะเขาเองก็แบกรับการข่มของพลังบางอย่างอยู่

เหล่าเหยาจี๋เสียงรู้สึกเพียง ‘ฟ้า’ จะติดกับพื้น แต่เขานั้นรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าวิถีจิ่วโยวกดทับบนร่างเขา หากเขาจากซู่เป่าไป วิถีนี้จะกดทับซู่เป่าแทน และเธอจะได้รับการโจมตีจากทั้งในและนอก

“ต้องการสิ่งใดกันแน่...”

ซืออี้หรันคิดถึงโซ่จิ่วโยวที่เขาเคยเห็นผ่านๆ

หลงหยาหายไปจากหน้าเธอ โซ่จิ่วโยวเองห็เช่นกัน

เขาอยากส่งอาวุธทั้งหมดให้ซู่เป่า แต่มันไม่มีประโยชน์

“ต้องใช้โซ่จิ่วโยว”

จู่ๆ ซืออี้หรันก็เข้าใจ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี

หากไปหาพระแม่ธรณี ไม่ว่าจะพาซู่เป่าไปด้วยหรือไม่ ก็อาจเกิดอันตรายแบบทำลายล้างกับเธอได้

แต่ไม่ไปหา นอกจากรอเขาก็ทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น

เขาและซู่เป่า ถูกวิถีสวรรค์กักขังเอาไว้โดยสิ้งเชิง ขังอยู่ในจิ่วโยว แยกพวกเขาและเหล่าพระแม่ธรณีออกจากกัน...

ซู่เป่าเข้าใจว่าเธอรอต่อไปไม่ได้แล้ว

ภายในความมืด ยิ่งรอความสูญเสียของเธอยิ่งมาก

สุดท้ายพลังวิญญาณที่เธออุตส่าห์รวบรวมได้มาอย่างลำบากลำบนอาจถูกใช้จนหมด

“งั้นก็สู้เลย” ซู่เป่าลืมตาฉับพลัน ทันทีที่เธอลืมตาร่างเธอก็พุ่งไปทางด้านหน้าทันที

ตราบใดที่ไม่ตาย ก็สู้ให้สุดแรง

ทันทีที่เธอมีความคิดนี้ ความรู้สึกดิ่งตกก็หยุดลงฉับพลัน

ซู่เป่ารู้สึกคล้ายกับตกกระแทกบนพื้นอย่างแรง แต่เธอไม่มีเวลามาสนใจแล้ว

“ฮ่ะ...ฮ่าๆ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วจริงๆ”

ซู่เป่ายิ้มอย่างสบายใจ “ที่แท้ ฉันก็สำเร็จนานแล้ว”

ที่แท้วิถีสวรรค์ไม่จำเป็นต้องถูกฝ่าฝัน

เหมือนความคิดโบราณของยุคศักดินา ไม่จำเป็นต้องไป ‘ฝ่าฟัน’ มัน

เพียงแค่อารายธรรมและเทคโนโลยีใหม่ๆ ปรากฏ จนเริ่มปกคลุมอารยธรรมเก่า และกลายเป็นดินแดนใหม่ในที่สุด

อารยธรรมนั้นไร้รูปลักษณ์ วิถีสวรรค์เองก็เช่นกัน

ดังนั้นเธอ ‘ทะลุ’ ออกจากพันธะนานแล้ว เพีนงแค่เธอไม่รู้ตัว

“ไม่น่าล่ะแกถึงรอ...อยากแทนที่ฉันเหรอ”

“คิดจะช่วงชิงวิถีใหม่บนตัวฉันไป เพื่อนำไปเย็บเสื้อผ้าขาดๆ ของแก”

“แต่แกเคยเห็นฮ่องเต้ในยุคอดีตที่สามารถข้ามมิติมาเอาชนะ และแย่งยุครุ่งโรจน์จากในมือของผู้นำคนปัจจุบันไปได้บ้างไหม”

“ไม่ได้”

“ดังนั้นแกก็ไม่ได้เหมือนกัน”

โครม...

ความมืดเริ่มพังทลายลง แต่กลับล้มไปบนตัวซู่เป่าอย่างแน่นแฟ้นและหลายชั้นมากยิ่งขึ้น

ซู่เป่าแน่นิ่งและตั้งสติ ตอนนี้กลายเป็นว่าเธอกำลังแย่งเวลากับวิถีสวรรค์เก่า

เธอกำลังแก้ไข แก้ไขจิ่วโยว แก้ไขยมโลก

เธอสามารถทำได้

ก่อนอื่น เธอต้องสลัดการข่มเหงของเงาลางสัตว์เหล่านั้นออกให้ได้ เธอต้องการโซ่จิ่วโยวอีกครึ่งหนึ่ง

“พระแม่ธรณี สู้ๆ นะ...” ซู่เป่าเอ่ยเสียงต่ำในใจ “ในเวลานี้ หนูต้องการท่านจริงๆ...”

**

มู่กุยฝานและพระแม่ธรณีแผดเผาวิถี กระอักเลือดพร้อมผลักประตูจิ่วโยว

เสี่ยวสวินสวินใส่เอี๊ยม เขาก็ไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น นอกจากผลักประตูด้วยกำลังทั้งหมดแล้ว เขาทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น...

แต่กลับมีพลังที่มองไม่เห็นส่งไปที่ประตูจิ่วโยวโดยไม่รู้ตัว...

ซืออี้หรันสัมผัสบางอย่างได้ ในใจของเขาสั่นคลอน ไอพลังของเขาพุ่งทะยานออกมา และใส่ไปที่ประตูจิ่วโยว