ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1526

“ท้องฟ้าด้านนอกยิ่งอยู่ยิ่งมืดแล้ว” บรรพบุรุษเข้ามาจากด้านนอก และยกของมาถ้วยหนึ่ง

ซืออี้หรันจับมือของซู่เป่าไว้ พร้อมมองไปด้านนอกทีหนึ่ง

หนึ่งเดือนแล้ว ที่ท้องฟ้าของโซ่จิ่วโยวราวกับถูกของบางอย่างทับไว้ จวนจะบีบโลกเล็กๆ นี้จนแตก

ซู่เป่าสลบไปหนึ่งเดือน และจู่ๆ เมื่อกี้เธอก็โอดครวญขึ้นอย่างเจ็บปวด

หนึ่งเดือนของจิ่วโยว เท่ากับสามเดือนในยมโลก และเท่ากับสองปีของโลกมนุษย์

ทำไมพวกมู่กุยฝานยังไม่ถึงอีก

**

โลกมนุษย์

นายหญิงซูดึงผ้าคลุมบนไหล่ และมองไปที่ท้องฟ้าด้านนอก

ปีนี้หิมะตกเร็วมากเลย ท้องฟ้าเป็นสีหม่นหมองจนทำให้ทุกอย่างดูอึดอัด

ซู่เป่าไม่ได้มาฉลองปีใหม่ที่บ้านมาสองปีแล้ว

นายหญิงซูคิดถึงที่เธอพูดตอนจากไปครั้งสุดท้าย...

[คุณยายรักษาร่างกายดีๆ และต้องรอหนูกลับมาฉลองปีใหม่ด้วยนะคะ]

นายหญิงซูเอ่ยพรึมพรำ “ซู่เป่า ยายต้องรอหนูกลับมาอยู่แล้ว”

ไม่ว่าหลานรักของยายจะไปไหน ระยะไกลเท่าไร เธอก็ต้องกลับมาแน่ๆ

เธอไม่กลับสองปี ก็ต้องกลับมาภายในสิบปี

ไม่กลับมาสิบปี ยังไงก็ต้องกลับมาภายในร้อยปี

ต่อให้เธอจะรอจนแก่ตายไป วิญญาณของเธอก็ยังคงอยู่ที่นี่ จนวันที่ซู่เป่ากลับบ้าน...

**

“ก็ยังหาไม่เจอเหรอ” ซู่จิ่นอวี้พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เสี่ยวต๋าออกมาขอความช่วยเหลือจากในจิ่วโยว พระแม่ธรณีที่ออกจากการบำเพ็ญหาที่นี่เจอพอดี มู่กุฝานและเธอจึงรีบเดินทางไปยังแดนจิ่วโยวตามเสี่ยวต๋าทันที

แต่ ‘หลุมดำ’ ใต้บึงดวงตาปีศาจกลับหายไป

หมายความว่า ประตูหลังถูกปิดลงอย่างสิ้นเชิง

มู่กุยฝานและพระแม่ธรณีตามหาอยู่นาน สุดท้ายก็หาช่องประตูนั้นไม่เจอ จึงได้แต่เดินทางไปยังประตูจิ่วโยว

แต่ประตูจิ่วโยวมีเพียงจักรพรรดิชิงหัวเท่านั้นที่เปิดได้ ต่อให้มู่กุยฝานและพระแม่ธรณีจะมาถึงหน้าประตูใหญ่ ก็ผลักมันออกไม่ได้แต่นิด

สุดท้าย มู่กุยฝานให้พระแม่ธรณีหาช่องประตูหลังของจิ่วโยวในแดนใต้พิภพต่อ ส่วนเขาไปลากเสี่ยวสวินสวินที่อายุเพียงสามขวบจากในโลกมนุษย์มาอย่างไร้หนทาง

เสี่ยวสวินสวินงุนงงไปหมด เขามีความสามารถก็จริง แต่พลังของเขายังไม่ตื่นเลย

หาในแดนใต้พิภพนานนับหลายเดือนอย่างร้อนใจ ก็ยังหาวิธีเข้าแดนจิ่วโยวไม่ได้

“ทำได้เพียงฝืนเปิดประตูจิ่วโยวแล้ว” มู่กุยฝานเอ่ยพูด “รอยแตกประตูหลังของจิ่วโยว ไม่มีวันเปิดขึ้นมาอีก”

พระแม่ธรณีหงุดหงิด “ข้าไปลากตี้จั้งหวังมา”

สิ้นเสียง เธอก็หายไปในทันที

ในหมู่บ้านเล็กๆ ผู้เฒ่ามองท้องฟ้าดำมืดด้านนอก

สำหรับคนทั่วไป อาจแค่อากาศผิดปกติไปนิด

เช่นเกิดอุทกภัยในทะเลทรายแห้งแล้ง หรือบางที่หิมะตกตั้งแต่ยังไม่ถึงฤดูใบไม้ร่วง

ฟ้าครึ้มอยู่บ่อยๆ เมฆบนท้องฟ้าซ้อนกันชั้นแล้วชั้นเล่า แต่เมื่อตกเย็นกลับมีพระอาทิตย์ ย้อมเมฆบนฟ้าจนเป็นสีแดงฉาน

แม้จะประหลาดแต่ยิ่งใหญ่เป็นอย่างมาก ทุกคนจึงรีบถ่ายรูปเก็บไว้...

“เริ่มแล้วเหรอ” ผู้เฒ่าเอ่ยพรึมพรำ

ซู่เป่ารู้สึกว่าตนเองจะทนไม่ไหวแล้ว

เธอฝ่าความมืดไปได้ชั้นหนึ่ง ก็มีความมืดชั้นใหม่อย่างรวดเร็ว

ราวกับผักกะหล่ำ ที่ห่อเธอไว้ชั้นแล้วชั้นเล่า

เขาว่ามีเทวาเก้าชั้น แต่ที่เธอฝ่าไปมันไม่เพียงแค่เก้าชั้น มันสิบกว่าชั้นแล้ว

จนจื่อตันของเธอหมุนไม่ไหว มือที่กำหลงหยาไว้ก็เริ่มสั่น

“ไหนบอกว่า เก่งกว่าข้าไง” เสียงเหนือโลกความจริงอันไกลโพ้นส่งมาจากความอ้างว้าง

เสียงของมันนิ่งลงมาก

ซู่เป่าเข้าใจดี ยิ่งยืดเยื้อเธอยิ่งไม่มีหวัง เธอรู้สึกไม่ถึงพลังวิญญาณภายในความมืดมิดเหล่านี้แม้แต่นิด จื่อตันที่หมุนเวียนลำบากเติมเต็มพลังวิญญาณให้เธอไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น จื่อตันอีกครึ่งหนึ่งของเธอถูกผนึกอยู่

ซู่เป่าสงบจิตใจลง

ใจเย็นๆ ก่อน

ตราบใดคุณพ่อไม่ล้มเลิก ก็ต้องหาวิธีแก้ไขความสิ้นหวังได้แน่ๆ

ซู่เป่าสงบลงและตั้งสติ

เธอค้นแหวนของตนเอง กินหญ้าสีม่วงที่เหลือจนหมด และหลอมเป็นพลังวิญญาณ

หินอุดเทวาในแหวน สามารถฝึกเป็น ‘ชาด’ สีแดงเลือดในจิตเทพได้...หรือกระทั่งอัญมณีและหินสีชาด

ของทุกอย่างแปรเปลี่ยนเป็นเส้นลำแสงสีฟ้าอ่อน รวบรวมไปที่จื่อตันของซู่เป่า

เธอกำลังรอ...

รอพี่อี้หรัน