ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1525

ซู่เป่ายื่นมือจับไปที่จื่อตันของตนเอง

เธอรู้สึกได้อย่างว่องไว เงาลางของเหล่าสัตว์ที่พุ่งเข้ามาในร่างเธอตอนนี้ไม่เหมือนกับ ‘เนื้อเรื่อง’ ที่ถูกสร้างขึ้นมาก่อนหน้านี้แม้แต่นิด

พวกนี้ต่างเป็นของจริง

ซู่เป่าคิดถึงคุนเผิงที่ว่ายผ่านข้างกายเธอไปอย่างเชื่องช้า เมื่อเธอจากไปครั้งที่แล้ว

มันปรากฏหลังจากที่เธอและพี่อี้หรันตัดโซ่จิ่วโยวขาด...

แย่ล่ะ นี่มันเกี่ยวข้องกับโซ่จิ่วโยว

ซู่เป่าสูดลมหายใจเข้าลึก หรือว่าเดิมทีแล้วโซ่จิ่วโยวมีไว้ผูกมัดวิญญาณของสัตว์นานา

หลังโซ่จิ่วโยวขาดเป็นสองท่อน ท่อนหนึ่งน่าจะปลิวไปที่พระแม่ธรณี

ส่วนอีกครึ่งท่อนที่ผูกอยู่กับตำหนักถูกเธอเก็บมาแล้ว

โซ่จิ่วโยว...ตอนนี้เธอต้องการโซ่จิ่วโยว

ซู่เป่ามองไปบนมือของตนเอง บัดนี้เธอมองไม่เห็นแหวน น้ำเต้าวิญญาณและตำหนักพญายมแม้แต่นิด

แต่เธอรู้ว่า พวกมันต้องอยู่แน่ๆ

ความมืดรอบด้านตกสู่ความเงียบอีกครั้ง

ซู่เป่าที่คดงออยู่บนพื้นก็หยุดโอดครวญ บัดนี้ทุกอย่างเงียบสงัด

ซู่เป่ารู้สึกราวกับบนท้องฟ้าว่างเปล่ามีคนกำลังปรายตามองเธอ กำลังรอเธอตายงั้นเหรอ

“เหอะๆ...น่าเสียดาย เพราะตอนนี้ไม่ใช่ความฝันแล้ว”

นิ้วมือของซู่เป่าสั่นระริก เธอยันร่างตนเอง ลองไปหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถปีนขึ้นมาได้

เธอจึงเลือกที่จะล้มลงกับพื้น และนอนหงายแบบนั้น

“ความฝัน หรือภาพมายาที่แกสร้าง เป็นเพียงสิ่งปลอมเปลือก ในมือฉันไม่มีอะไรเลยก็จริง”

“ตอนนี้น่าจะเป็นความจริง บัดนี้ฉันน่าจะสลบอยู่ ดังนั้น...”

ขอแค่จิตเทพของเธอยังสามารถเคลื่อนไหว เธอย่อมสามารถหยิบของได้

ภายใต้ความมืด ในที่สุดก็มีเสียงส่งมา

เสียงเกินจริงและไกลโพ้น “เธอจะหยิบอะไรได้อีก”

ซู่เป่าพยักหน้า “ใช่ จะของอะไรก็ไม่มีประโยชน์ แต่แกมองข้ามของอย่างหนึ่งไป”

สิ้นเสียง ปลายนิ้วของเธอมีโซ่เส้นหนึ่งพุ่งออกมา

เมื่อโซ่ปรากฏ วินาทีต่อมา มันก็พุ่งเข้าไปในร่างของซู่เป่าทันที

ซู่เป่าฝังโซ่เข้าไปในจื่อตันด้วยมือของเธอเอง

ความเกินจริงและไกลโพ้นเอ่ยถามราวกับตะลึงด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก “ไม่กลัวจะแหลกสลายหรือไง”

ซู่เป่าหัวเราะฮ่าๆ “พูดเหมือนฉันไม่เคยทำลายจุดตันเถียนของตนเองมาก่อน”

โซ่จิ่วโยวแหวกจื่อตันของเธอ หากจื่อตันเป็นดวงดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง

ตอนนี้บนดาวเคราะห์ดวงนั้นคงกำลังมีสงครามครั้งยิ่งใหญ่

เงาลางสัตว์ที่เพิ่งยึดครองดาวกำลังวิ่งพล่าม จนปกคลุมทั้ง ‘ดวงดาว’

ส่วนจิ่วโยวกลับเหมือนมีดใหญ่เล่มหนึ่ง มันฝ่าเงาลางเหล่านั้น และบิดเข้าหาพวกมัน

รอยร้าวยิ่งอยู่ยิ่งใหญ่ ตามด้วยเสียงตู้ม ความมืดถูกเธอผ่าออกเป็นรอยแยก

แสงสว่างจากด้านนอกส่องเข้ามา

แม้จะราวกับเส้นด้าย แต่นั่นก็เพียงพอแล้ว

วิถีสวรรค์ราวกับพิโรธมาก จู่ๆ โลกมืดมิดสั่นคลอนก็สั่นคลอนขึ้นอีกครั้ง ซู่เป่าที่อยู่ในนั้นราวกับเรือใบที่ถูกคลื่นซัด จมหายไปในทันที

แต่ยังไม่ถึงสองวิ แสงสว่างอีกลำหนึ่งก็ผ่าความมืดออก ซู่เป่าพุ่งตัวออกมาในทันที

“แค่นี้เหรอ” ซู่เป่าเยาะเย้ยอย่างไม่ปิดบัง “อ่อนเกินไป”

“ตอนนี้ฉันเหลือพลังเพียงครึ่งเดียว แกยังขวางฉันไม่ได้เลย”

โจมตีทางจิตใจน่ะใครก็ทำได้

วิถีสวรรค์กักขังเธอไว้ในความฝัน ก็เพราะอยากใช้ครอบครัวมาทำร้ายจิตใจเธอ ให้เธอผิดหวัง สิ้นหวัง จนทอดทิ้งตัวเองน่ะ

วิถีสวรรค์กลัวว่าวิถีที่ซู่เป่าสร้างขึ้นมาใหม่จะครอบงำมัน ดังนั้นซู่เป่าจึงตั้งใจพูดแบบนั้น

แต่จริงๆ แล้วเธอเข้าใจดีว่าพลังเพียงครึ่งเดียวนั้นยังไม่พอสำหรับการฝ่าฟันความอ้างว้าง เธอยังต้องการโซ่จิ่วโยวอีกครึ่งหนึ่ง มาช่วยเธอข่มเงาลางสัตว์อีกครึ่งหนึ่งที่เหลือ

พระแม่ธรณี...ยังไงท่านก็ต้องมานะ

ซู่เป่าไม่รู้ว่าด้านนอกผ่านไปนานเท่าไร และเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

แต่เธอเชื่อว่าสถานการณ์เธอตอนนี้ พี่อี้หรันจะต้องหาวิธีลากทุกคนมาแน่ๆ

ใช่แล้ว สิ่งที่เธอลืมก่อนหน้านี้ คือพี่อี้หรัน ท่านบรรพบุรุษ และเหล่าเหยาจี๋เสียง

ตอนนี้เธอนึกออกหมดแล้ว...