ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1524

ซู่เป่าเงยหน้ามองไป และตะโกนอย่างตะลึง “คุณลุงใหญ่”

ชายหนุ่มมองเธอทีหนึ่ง และส่งเสียงอืม

เขานั่งลง ถามลูกชายทั้งสองด้วยเสียงแน่นิ่ง “ทำการบ้านเสร็จหรือยัง”

ซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นพยักหน้า “เสร็จนานแล้วครับ”

“ด้วยความสามารถของพวกผมต้องกังวลด้วยเหรอ”

ซูเหอเวิ่นส่งเสียงหัวเราะ “ประโยคนี้ควรถามหานหาน”

หานหานที่อยู่อีกด้านตอบเสียงดัง “อย่ามาพูดถึงเรื่องการบ้านนะ”

ซู่เป่ามองต่ำ มุมปากกระตุกเป็นรอยยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็น

ความแตกอีกแล้ว คุณลุงใหญ่ไม่มีทางถามการบ้านของพวกพี่ๆ หรอก

เขาไม่เคยกังวลเรื่องการเรียนของพวกพี่ๆ แต่นิด ในทางกลับกัน พี่ใหญ่มากกว่าที่จะคอยเฝ้ามองน้องๆ ตลอด

ดูสิ ไม่ว่าจะย้อนเวลาหรือเร่งเนื้อเรื่อง ช่องโหว่ยิ่งอยู่ยิ่งน้อยก็จริง แต่คาแรกเตอร์กลับยิ่งอยู่ยิ่งไม่เหมือนเดิม

วิถีสวรรค์ไม่สามารถเข้าใจคุณลุงทุกคน มันมีแต่จะผิดมากขึ้นเรื่อยๆ

เสียงแสบแก้วหูดังขึ้น ความรู้สึกอันคุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง

ซู่เป่าหัวเราะเย็น “แน่จริงก็ทำฉันให้สลบสิ อยากกลับไปเขียนเนื้อเรื่องใหม่สินะ แน่จริงก็ทำให้ฉันกลับไปที่เนื้อเรื่องแรก รอบนี้ฉันจะต้องหาคุณพ่อ คุณลุงใหญ่และคุณยายเจอแน่ๆ”

“......”

รอบด้านไม่มีเสียง

ตระกูลซูที่แสบอบอุ่นตรงหน้าซู่เป่าหายไป เธอจมสู่ความมืดมิด

รอบด้านมีเพียงความว่างเปล่าที่ไร้ที่สิ้นสุด มีเพียงเธอคนเดียวที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม พร้อมกับอาหารโต๊ะใหญ่ตรงหน้า

ครอบครัวที่เธอรักใคร่ต่างไร้ซึ่งร่องรอย

ซู่เป่านั่งเงียบ นัยน์ตาของเธอแน่นิ่งไร้ความรู้สึก

แค่นี้เหรอ ได้แค่นี้เหรอ

ภาพมายาคงอยู่ต่อไปไม่ไหว ความฝันที่วิถีสวรรค์ถักทอขึ้นสลายลง ไม่ใช่ดันเจี้ยนที่หนึ่งแล้ว

มันเปลี่ยนดันเจี้ยนให้เธอใหม่

ภายใต้ความมืดซู่เป่าได้ยินเพียงเสียงหัวใจของตนเอง

แต่เธอรู้ว่า วิถีสวรรค์กำลังมองอยู่

ผู้ที่สามารถสร้างสถานการณ์แบบนี้ขึ้นมาได้ มีเพียงวิถีสวรรค์

คิดจะกำจัดเธอเหรอ

“ในเมื่อเป็นวิถีสวรรค์ ก็ควรเป็นวิถีสวรรค์ที่สมบูรณ์แบบ ไม่ควรมีความรู้สึกและการแก้แค้นแบบนี้”

“ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าวิถีสวรรค์ที่ไหนแก้แค้นเป็น และแก้ชะตาสิ่งมีชีวิตของตน”

“ชะตานานาผูกมัดไว้ด้วยกัน การเปลี่ยนแปลงของชะตาหนึ่ง จะทำให้ชะตานับพันนับหมื่นเปลี่ยนแปลงไปด้วย”

“แกแก้ไม่ไหวหรอก...นอกเสียจาก แกจะกำจัดทั้งฟ้าดิน”

คิดจะแก้ไขชะตาของเธอใหม่ ผนึกเธอไว้ในภวังค์นี้ นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

“แกผนึกฉันไม่ได้หรอก เพราะฉัน...แข็งแกร่งกว่าแก”

สายตาของซู่เป่าดุดัน และระหว่างกระพริบคล้ายจะมีแสงมืดประกาย

เมื่อเปลี่ยนดันเจี้ยน เธอในตอนนี้ก็ย่อมไม่ใช่เธอคนนั้นที่แสนอ่อนแออีกต่อไป

ตู้ม...

สมองของเธอราวกับระเบิดออก เจ็บจนเธอต้องขดตัวอย่างอดไม่ได้

แม้จะต้านทานวานรมรกตไม่ได้ แต่เธอลดพลังของมันไปครึ่งหนึ่ง จนไม่สามารถผนึกจื่อตันของเธอได้มากเท่าเดิม

ซู่เป่าเงยหน้าหอบๆ พร้อมยิ้มเยือก “มีอะไรอีก”

ในความมืดมีแต่ความเงียบยาวนาน

จู่ๆ ความมืดที่ไร้ที่สิ้นสุดทอเป็นแสงสว่างขึ้น สีหน้าบนใบหน้าซู่เป่าแข็งทื่อ

นั่นมัน...สัตว์เทวะ ปีศาจทั้งหมดในยุคโบราณกาล มีแม้กระทั่งผานกู่ผู้เปิดฟ้าดิน!

สีหน้าของซู่เป่าเปลี่ยนแปลงฉับพลัน เธอใช้แรงทั้งหมดที่มี แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถขวางเงาลางของสิ่งเหล่านั้นที่พุ่งเข้ามาหาเธอได้

“กรี๊ด...”

ซู่เป่าส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมาอย่างทนไม่ได้ เธอแบกรับความเจ็บปวดยิ่งใหญ่เอาไว้

เงาลางของสัตว์เหล่านี้ไม่เพียงแต่จะผนึกจื่นตันของเธอไว้ มันยังค่อยๆ มุดเข้าไปทีละนิด...

เงาลางทั้งหมดของในอดีตกาล ต่างอยากเบียดเข้าไปในจื่อตันของเธอ...

ซู่เป่าเจ็บปวดแบบราวกับถูกฉีกออกอีกครั้ง เจ็บปวดกว่าตอนเธอสลายจุดตันเถียนของตนเป็นล้านเท่า!

เธอสั่นระริกทั้งร่าง เจ็บปวดจนเธอแทบจะสลบลงไปอีกครั้ง แต่เธอไม่มีทางยอมแพ้แน่

“แกเอาชนะฉันไม่ได้หรอก...แกไม่มีวัน...เอาชนะฉันแน่”

ซู่เป่าสูดลมหายใจเย็นๆ และลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ

เธอยื่นมือ จับไปที่จื่อตันของตนเอง...