ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1523

ซู่เป่ารู้แล้วว่าจะออกจากที่นี่อย่างไร

ปัญหานั้นง่ายมาก มาจากที่ไหนก็กลับที่นั่นไป เธอถูกพามาที่นี่หลังจากที่จิ่วโยวหลับใหล งั้นเธอก็ต้องกลับไปที่จิ่วโยวจากที่นี่...

สถานีแรก คุณพ่อ จุดประกายเรียบร้อย

สถานีที่สอง น่าจะเป็นตระกูลซู

สถานีที่สาม น่าจะเป็นตำหนักพญายม

เมื่อเธอกลับถึงจิ่วโยว นั่นล่ะคือเวลาที่เธอจะตื่นขึ้น

ตอนนี้เธออ่อนแอขนาดนี้...แต่ต้องกลับไปที่จิ่วโยว วิถีสวรรค์จะบังคับให้เธอบำเพ็ญใหม่อีกรอบหรือไง

หนทางด้านหน้ายากลำบาก แต่ซู่เป่าเชื่อมั่นว่า ใช้เวลาอีกไม่นานนักหรอก

เหตุการณ์และเวลาที่นี่ดูจะมีกลไกบางอย่าง หากเธอหาเจอ เธอจะสามารถข้ามสู่ขั้นต่อไปได้เลย

เธอจะต้องไปให้ถึงจิ่วโยว และกลับโลกแห่งความเป็นจริงให้ได้

“ลุยๆ สู้ตาย”

ซู่เป่าลากไม้ถูวิ่งไปด้านหน้าอย่างสุดแรง ถูพื้นในบ้านอย่างว่องไว

มู่กุยฝาน “?”

ยังไงกัน ถูบ้านยังฮึกเหิมได้

เธอดีใจขนาดนี้...เธอชอบถูพื้นงั้นเหรอ

มู่กุยฝานเริ่มคิด อาจเป็นเพราะอาศัยอยู่บ้านคนอื่น เลยต้องทำอะไรบางอย่างเธอจึงสบายใจ

ช่างเถอะ ตามใจเธอละกัน

มู่กุยฝานเห็นว่าเธอกำลังยุ่ง จึงนั่งลงด้านข้างและเปิดคอมพิวเตอร์

เขายังมีเรื่องอีกมากมายที่ยังจัดการไม่เสร็จ เขาค่อยๆ จดจ่อกับงาน

“คุณพ่อคะ ถุงเท้าเน่าอันนี้ต้องซักไหม” ซู่เป่าชะโงกหน้าออกมาจากในห้องน้ำ

มู่กุยฝานยังคงจัดการงานในคอมต่อ เขาเอ่ยตอบโดยไม่เงยหน้า “ไม่เป็นไร...พ่อซักเองได้”

ซู่เป่าเริ่มคุ้ยใต้เตียง “งั้นอันนี้ต้องซักไหม”

มู่กุยฝานหันไปมองโดยสัญชาตญาณ กำลังจะบอกว่าไม่ต้อง แต่เมื่อเขาเห็นว่าของในมือของเธอคืออะไร สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป

เขารีบแย่งกางเกงตัวจิ๋วมา พร้อมเอ่ยอย่างอับอาย “ไม่เป็นไร”

ก็ว่าทำไมหาตั้งนานแต่ไม่เจอ ที่แท้ตกไปใต้เตียงนี่เอง

ซู่เป่าเอนหัว พร้อมยิ้มตาหยี “ที่แท้คุณพ่อก็มีด้านที่ซกมกด้วย”

มู่กุยฝานจึงเอากางเกงและถุงเท้าไปซักทันที พร้อมเอ่ยพูด “มั่วแล้ว ก็แค่นานๆ ครั้ง ช่วงนี้ยุ่งเกินไปน่ะ...”

ซู่เป่ามองวนรอบหนึ่ง มองดูห้องที่สะอาด เป็นระเบียบและมีกลิ่นหอมสดชื่นของสบู่จางๆ เธอย่อมเชื่ออยู่แล้ว

“ทำไมช่วงนี้ถึงยุ่งจังล่ะคะ...” เธอเอ่ยถามขึ้นมา แต่กลับชะงักลง

เดี๋ยวสิ คุณพ่อไม่ได้เป็นตำรวจ ท่านเป็นทหารนี่นา

ทำไมเขาถึงเป็นสารวัตรมู่ที่หนานเฉิงได้

ต้องมีช่องโหว่อะไรแน่ๆ

ซู่เป่าคิดย้อนอย่างละเอียด จู่ๆ เธอก็คิดถึงเมื่ออยู่ในศูนย์กำพร้าโดยฉับพลัน คุณครูบอกจะส่งเธอไปโรงเรียน...

แต่ชื่อที่คุณครูตะโกนกลับเป็น ‘ซูจื่อซู่’

ช่องโหว่ที่ใหญ่โตขนาดนี้ ตอนนั้นเธอใม่เอะใจได้ยังไงกัน

ชื่อนี้เธอได้มาหลังจากกลับถึงตระกูลซู ตอนนั้นเธอจะชื่อซูจื่อลี่ได้อย่างไร

จู่ๆ ข้างหูก็ดังเป็นเสียงแสบแก้วหู ซู่เป่าล้มฟุบลงไปโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ซู่เป่า!” มู่กุยฝานตะลึง

**

“ซู่เป่า...ซู่เป่า” เสียงข้างหูดังขึ้นอีกแล้ว

ซู่เป่าลืมตาอย่างเหนื่อยหน่าย

“สงบปราณสู่จุดตันเถียน...รวบรวมสมาธิไปที่ตา...”

“หน้าท้องออกแรง ระเบิดตดออกมา!”

เธอตดออกมาดัง ปรูด อย่างที่ว่า

ซู่เป่าราวกับได้ยินเสียงหลุดหัวเราะดังขึ้นข้างหู นั่นเป็นเสียงของท่านอาจารย์ แต่ข้างกายเธอกลับไม่มีใครเลย

ครั้งนี้เธอไม่มีอาจารย์

และคาถาของเธอก็ไม่ได้ราบรื่นเท่าครั้งแรก

ซู่เป่าฝึกฝนไปครั้งแล้วครั้งเล่า ใช้ความมุ่งมั่นอันแรงกล้า ไม่หลับไม่นอนไปถึงสี่สิบเก้าวันเต็มๆ จนในที่สุดก็รับรู้ถึงกลิ่นไอวิเศษที่ไหลเข้าดวงตาของเธอ เมื่อเธอท่องคาถาครั้งสุดท้าย

“สงบปราณสู่จุตันเถียน...รวบรวมสมาธิไปที่ตา...”

ซู่เป่าลืมตาขึ้นฉับพลัน วินาทีนี้ โลกในตาของเธอแตกต่างจากเดิมโดยสิ้นเชิง

สำเร็จแล้ว...

จนตอนนี้เธอเพิ่งเข้าใจ คาถาที่ถูกต้องมีแค่สองประโยคเมื่อกี้ หากตระหนักได้ตาวิเศษย่อมจะเปิดเอง

“โถ่เอ้ย ตอนนั้นท่านอาจารย์หลอกฉันจริงๆ ด้วย”

คิดถึงคาถามั่วๆ เหล่านั้น ซู่เป่าก็เผยยิ้มออกมาอย่างอดใม่ได้

“ตอนนี้ฉันต้องจับผี...”

“แม้ไม่รู้ใช่แบบนี้ไหม แต่ยังไงก็ลองจับผีสักตัวก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

เธอไม่ได้เสี่ยง เธอรู้ว่าตอนนี้เธอไม่เก่งแม้แต่นิด

ดังนั้นผีตัวแรกที่จับ ต้องเป็นผีอาฆาตธรรมดา

“ซู่เป่า ลงมากินข้าวได้แล้ว” นายหญิงซูตะโกนเรียกจากด้านล่าง

“มาแล้วค่ะ” ซู่เป่าวิ่งลงไปอย่างดีใจ เธอใช้ทั้งแขนและขาปีนขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้อย่างเรียบร้อย

เวลานี้ประตูถูกเปิดออก ร่างๆ หนึ่งเดินเข้ามา...