ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1522

ซู่เป่าร้องไห้แล้วก็หลับไป

เธอไม่รู้ว่าพอตื่นขึ้นมาแล้วตัวเธอจะกลับมาที่เมืองหนานเฉิงหรือเปล่า แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะนาทีนี้ใบหน้าของคุณยายชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่ในหัวของเธอแล้ว

แม้แต่กลิ่นอาย หรือน้ำเสียงของคุณยาย เธอก็จำไว้หมด

สมมติว่าถ้าได้มาอีกครั้ง เธอก็จะยังคงข้ามภูเขาและทะเลจากเมืองหนานเฉิงเพื่อมาจําหน้าตาของคนในครอบครัวและทางกลับบ้านอีกครั้ง

ซู่เป่ากินข้าวต้มหนึ่งชามและนอนหลับไปอย่างพึงพอใจ

ครั้งนี้เธอไม่ได้ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นด้วยเสียงที่ดูเหมือนจะมีแต่ก็ไม่มีนั้นอีก แต่เธอนอนหลับอย่างสงบและตื่นขึ้นมาอย่างสบายใจ

เธอลืมตาของเธอขึ้นมา และรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ได้จากห้อง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกมีความสุขขึ้นมาทันที

เธอทำสำเร็จใช่ไหม?

ซู่เป่าลุกจากเตียงอย่างมีความสุข แล้ววิ่งเท้าเปล่าออกไป แทบจะรอไม่ไหวที่จะได้เจอคุณยายลุงใหญ่และพี่ชายพี่สาวแล้ว

แต่พอประตูเปิดออก กลับเจอห้องนั่งเล่นที่ดูไม่คุ้นเคย อีกด้านหนึ่งของห้องนั่งเล่นเป็นห้องครัว ในเวลานั้นมีคนร่างสูงใหญ่คนหนึ่งกําลังทําอาหารอยู่

กลิ่นหอมของอาหารโชยแตะที่จมูกของซู่เป่า ทําให้เธอรู้สึกเหมือนจริงแต่ก็ไม่จริง

มู่กุยฝานได้ยินเสียงเคลื่อนไหว เขารีบหันมามองทันที

"ตื่นแล้วเหรอ？" เขาทําอาหารพลางพูดไปด้วยว่า "หนูนี่ก็ดื้อกจริงๆ เลยนะ..."

"แอบออกมาจากสถานีตำรวจตั้งหลายครั้งขนาดนั้น ขนาดมีลุงจับตาดูอยู่ตั้งหลายคนก็ยังสามารถรอดพ้นจากสายตาได้อีกนะ”

ซู่เป่าอึ้งไปครู่หนึ่ง นี่มันหมายความว่ายังไง？

"หนู...กลับมาจากบ้านตระกูลซูหรอคะ" ซู่เป่าถาม

มู่กุยฝานยกไข่เจียวออกมาเสิร์ฟ และตักข้าวให้เธอหนึ่งชาม

"หิวไหม？ กินก่อนเถอะ！”

พอเห็นซู่เป่าจ้องมาที่เขา เขาก็เอ่ยอย่างจนใจว่า “นี่ฝันอีกแล้วเหรอ？ หนูเคยไปบ้านตระกูลซูซะที่ไหนเล่า”

"บ่ายวันนี้ก็กำชับไว้แล้วว่าให้รอลุงกลับมาก่อน แต่ไม่นึกเลยว่าหนูจะแอบหนีไปตอนไม่ทันตั้งตัว โชคดีที่คนจากฝั่งสถานีรถไฟสามารถขวางหนูไว้ได้”

ซู่เป่ารู้สึกว่ามันแปลกๆ!

เธอแน่ใจว่าตัวเองไปถึงบ้านตระกูลซูแล้ว แม้ว่าความอบอุ่นตอนที่เห็นคุณยายจะเป็นภาพลวงตา แต่ความหิวโหยและความหนาวเย็นที่เธอเดินทางข้ามประเทศหลงมานั้นยังคงชัดเจน

นั่นหมายความว่าเวลากำลังเดินถอยหลัง!

ตั้งแต่เธอเข้าสู่ความฝัน นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เวลาเดินถอยหลัง

ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกเวียนหัวหลายครั้ง ทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยก็จะทําให้เธอหมดสติและหลับไป พอตื่นขึ้นมาก็เหมือนกับเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน

แต่ตอนนี้เวลากำลังเดินถอยหลังโดยตรง！

"เขาหมดหนทางแล้วเหรอ？" ซู่เป่าเม้มริมฝีปาก ตาเปล่งประกาย

เธอไม่ได้รู้สึกไม่ดี แต่กลับรู้สึกว่า 'ผู้กํากับ' เริ่มพบว่าตรรกะไม่สมเหตุสมผลเลยเริ่มปรับเปลี่ยนเนื้อเรื่องแล้ว

"ขอบคุณค่ะพ่อ！”

ซู่เป่ายกชามขึ้นกินอย่างมีความสุข เธอกินข้าวอย่างกระตือรือร้น

มู่กุยฝานจีบปากโดยไม่รู้ตัว และบ่นเบาๆ ว่า "หนูนี่ไม่เคยเกรงใจอะไรเลยจริงๆ"

พอบ้านที่ดูเงียบเหงามียัยตัวเล็กเพิ่มเข้ามาแล้ว ก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไร

ทันใดนั้น ซู่เป่าก็วางชามลงอย่างรุนแรง

ก่อนหน้านี้ไม่ว่าเธอจะร้องไห้ขนาดไหน พ่อในฝันของเธอก็เป็นเหมือนคนกระดาษ คําร้องขอใดๆ ของเธอไม่สามารถสะกิดใจเขาได้เลย

ตอนนี้เธอกลับรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของเขา และมีชีวิตชีวาขึ้นมาแล้ว

ซู่เป่ากระดกเท้าไปเปิดก๊อกน้ำ แต่ก็ถูกเขาปัดมือ "ไปตรงโน้นไป"

ซู่เป่าไม่ได้งอแงอะไร บอกให้ปล่อยก็ปล่อย “ได้ค่ะ คุณพ่อ!”

มู่กุยฝาน “…”

กลับเห็นเธอวิ่งออกไป แล้วเข้าไปหยิบไม้ถูพื้นในห้องน้ำมา เธอลากไม้ถูพื้นออกมาแล้วเริ่มถูพื้นทันที

มู่กุยฝานมองเธออยู่เงียบๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

ซู่เป่าถูพื้นพลางบ่นพึมพำไปด้วยว่า "เริ่มเปลี่ยนจากตรงไหนล่ะเนี่ย？”

ในที่สุดเธอก็จำสิ่งที่สำคัญได้เสียที!

ก่อนหน้านี้เธอได้ยืนคนอื่นเรียกพ่อว่า 'หมวดมู่' แต่บ่ายนี้กลับมีคนเรียกเขาว่า 'มู่กุยฝาน'

นี่แหละ!

เท่ากับเธอจุดไฟตัวละคร NPC ในแว่นวีอาร์แล้ว

เธอคิดวนซ้ำไปซ้ำมาว่าอะไรกันแน่ที่ขังเธอเอาไว้

เธอนึกถึงคําพูดของจิ่งจั้นที่เคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ ถ้าเขามีโชคชะตาและทรัพยากรเหมือนเธอ เขาก็คงจะมีชีวิตที่ราบรื่นเหมือนเธอ

เธอสามารถก้าวขึ้นสู่ตําแหน่งที่สูงขนาดนี้ได้ ก็เพราะเธอมีโชคชะตาที่ดีไงล่ะ…

ใช่สิ บางคนอาจคิดว่าเธอสามารถกลายเป็นจักรพรรดิได้ขณะที่อายุเพียงสิบขวบนั้นเป็นเพราะเธอมีชีวิตที่ดี

ดังนั้นในความฝันตอนนี้เลยพยายามกีดกันเธอจาก 'โชคชะตา'…

พอซู่เป่าคิดได้ เธอก็รู้สึกเริงร่าขึ้นมาทันที！

ในที่สุดเธอก็รู้แล้วว่าจะกลับไปยังไง！