ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1537

หลังคลิปเต็มถูกเปิดเผย ทั้งโซเชียลนั้นกระหึ่ม

[พระเจ้า หักมุมซะแล้ว]

[ก่อนหน้านี้เห็นผู้ชายคนนั้นถูกกระทืบหนักขนาดนี้ ยังสงสารเขาอยู่เลย คิดแค่นักเรียนหญิงคนนี้ดุเกินไป ตอนนี้รู้สึกเธอกระทืบได้ถูกต้องมาก]

[ฉันว่านะ ไม่มีฝ่ายไหนดีทั้งนั้น เด็กผู้หญิงที่ตบตีคนอื่นจะดีถึงไหนกัน]

แม้ว่าความเข้าใจที่หานหานปล้นคนอื่นนั้นจะหายแล้ว แต่เพราะเธอกระทืบอีกฝ่ายหนักหน่วงเกินไป จึงยังถูกตัดสินว่าเป็นผู้หญิงอันธพาลเช่นเคย

“ชาวเน็ตก็แบบนี้ล่ะ ก่อนที่ความจริงจะเปิดเผย พวกเขาต่างคาดเดาคนอื่นด้วยวิดีโอสั้นๆ ที่ตนเองเห็น”

ทำไมคนเราจึงชอบทำผิดซ้ำๆ กัน

ทั้งๆ ที่เรื่องบางเรื่องเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มนุษย์ราวกับลืมผลในอดีต และกระทำมันซ้ำๆ

ซู่เป่าลืมตาขึ้น เธอดูเรื่องราวจนจบแล้ว

ทั้งเหตุและผล รวมถึงอนาคต...

บัดนี้ นักเรียนที่ฟ้องนั้นรู้สึกลนลานในใจ

ในเน็ตหักมุมแล้ว หลายๆ คนมาถามเขา เขาเป็นคนปล่อยคลิปไม่ใช่หรือไง ทำไมจึงตัดมาแค่นั้น

เขาได้แต่ตอบด้วยเสียงมั่นใจ “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คนอื่นส่งมาให้ฉัน ฉันจะมีฉบับเต็มได้อย่างไร”

ใช่ เขาไม่รู้ซะหน่อย

เขาไม่ได้ตั้งใจ เพราะคนอื่นปล่อยคลิปมาแค่นี้ จึงทำให้เขาเข้าใจผิด

เขาผ่านช่วงเวลาสุดสัปดาห์ไปด้วยความกระวนกระวายใจ แต่กลับพบว่าเขาก็ยังปลอดภัยดี ไม่ได้ถูกจับอย่างที่ซู่เป่าพูด

“เหอะ...ที่แท้ก็แค่ข่มขู่ฉัน”

พอเรื่องราวถูกเปิดเผย ก็ไม่ได้มาจับเขาจริงๆ นี่นา

ก็จริง พวกเขามีหลักฐานอะไรมายืนยันว่าเขาเป็นคนปล่อยคลิป

เมื่อถึงวันจันทร์ นักเรียนขี้ฟ้องคนนั้นกลับไปฟ้องคุณครูในเวลาแรก

“คุณครูครับ ก่อนหน้านี้ XXX เป็นคนส่งคลิปให้ผม ร้ายกาจมากเลย ส่งคลิปชวนเข้าใจผิด จนผมคิดว่าซูเมิ่งหานเธอรังแกคนอื่นจริงๆ”

แม้ว่านักเรียนขี้ฟ้องจะรู้สึกสบายใจขึ้นแล้ว แต่เขาก็ยังแอบหวังให้เรื่องนี้ตกไปอยู่บนหัวคนอื่น

เพราะคนอื่นเป็นคนปล่อยคลิปจริงๆ นี่นา เขาแค่แฝงตัวในกลุ่ม และกดบันทึกอย่างมือไว

ครูประจำชั้นมองนักเรียนขี้ฟ้องอย่างเหนื่อยใจ

“แกออกไปเถอะ หลังจากนี้อย่านินทาเพื่อนมั่วๆ อีก” ครูประจำชั้นพูดย้ำ “โดยเฉพาะเรื่องที่เกี่ยวข้องกับอนาคตคนอื่นน่ะ”

“ครูพูดไปตั้งกี่รอบแล้ว ให้แกสนใจแค่เรื่องการเรียน ทำแบบนี้แกยังคิดจะสอบมหาลัยอยู่ไหม”

“ทุกคนต่างเป็นเพื่อนร่วมห้อง จะคอยจับผิดพวกเขาลับหลังไปทำไม”

นักเรียนขี้ฟ้องไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขารู้สึกคุณครูไม่เชื่อใจเขาแล้ว

แต่แล้วนี่มันแค่เริ่มต้น หลังเขากลับไปในห้องเรียน สายตาของเพื่อนๆ ทุกคนเหยียดหยามเขามาก

“ตลกชะมัด เอะอะก็เอาแต่ฟ้อง ครั้งนี้ก็เพราะเขาอิจฉาที่ซูจื่อซู่สอบได้คะแนนเต็มแน่ จึงไปฟ้องคุณครูน่ะ”

“ทำไมพวกเราจึงอยู่ห้องเดียวกับคนแบบนี้กัน แหวะ...ฉันจะอ้วกจริงๆ นะ”

เด็กวัยรุ่นอายุสิบสี่สิบห้า ทัศนคติพวกเขามีเพียงแค่ ‘ดีกับร้าย’

แม้หานหานจะต่อสู้เก่งมาก จนเหมือนเป็นอันธพาลจริงๆ

“ผะ-ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น” ไอ้ขี้ฟ้องอู๋เกินเม่าร้องไห้อยู่ในสำนักงานตำรวจ เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก “ผมไม่รู้ว่าผลของเรื่องจะเป็นแบบนี้...”

ตอนนี้เขาลนลานโดยสิ้นเชิง

จับจริงเหรอ

“ผะ-ผมไม่ได้เป็นคนทำ ผะ......”

“คุณตำรวจ ผมขอรายงาน คลิปนี้ถูกเผยโดย XXX”

“ถ้าเขาส่งฉบับเต็มมาจริง ผมจะเข้าใจผิดงั้นเหรอ ผมว่าเขาตั้งใจมากกว่า...”

แต่แล้วไม่ว่าเขาจะแก้ตัวยังไง เรื่องนี้ก็เปลี่ยนแปลงไม่ได้

ทีมนิติของตระกูลซูนั้นก็ไม่ธรรมดา

พวกเขารวบรวมหลักฐานฉบับเต็มไว้นานแล้ว และทำการแยกแยะข้อมูลทุกอย่าง

ไอ้ขี้ฟ้องอายุไม่ถึงสิบหกปี ไม่สามารถส่งเข้าคุกได้

แต่...

ถูกส่งไปสถานดัดสันดาน

อีกอย่างปรักปรำเข้าข่ายคดีอาชญากรรม เพียงพอที่จะทำให้ถูกบันทึกในประวัติอาชญากรรมของเขาแล้ว หลังจากนี้คงไม่สามารถไปสอบราชการได้อีก...

หลังแม่ของไอ้ขี้ฟ้องรู้ผลตัดสินก็มาโวยวายหน้าประตูโรงเรียน

“เขาเพียงแค่กระทำความผิดเล็กๆ ไป เขาไม่รู้ซะหน่อยว่าจะมีผลยังไง...พวกคุณไม่คิดจะทิ้งทางให้เขาแก้ตัวเลยเหรอ”

“ทำลายอนาคตลูกชายฉันเลย หลังจากนี้ลูกชายของฉันจะทำยังไง คนในตระกูลซู ทำไมจึงโหดร้ายขนาดนี้ได้ ฮรือๆ ๆ.......”