ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1538

แม้ของนักเรียนขี้ฟ้องโวยวายอยู่หน้าโรงเรียน หลายวันมานี้เธอลองสืบมาแล้ว บ้านของนักเรียนหญิงสองคนนั้นรวยมาก

คนรวยทำร้ายประชาชนธรรมดา พวกเขารวยขนาดนั้นแล้ว ต้องทำลูกชายเธอตายให้ได้เลยใช่ไหม

เมตตาหน่อยไม่ได้เลย

“เขาเป็นเพียงแค่เด็กคนหนึ่ง...”

หานหานพาซู่เป่าลงรถ เมื่อเห็นฉากนี้เธอขมวดคิ้ว

“เราเข้าโรงเรียนช้าหน่อยดีกว่า” หานหานลากซู่เป่า “ไปกันเถอะ”

เธอไม่อยากให้ซู่เป่าต้องพบกับเรื่องรำคาญใจเหล่านี้

ซู่เป่ากลับไม่หลบซ่อนแต่นิด เธอเดินผ่านภายใต้สายตาทุกคน ปรายตามองไปที่หญิงวัยกลางคนที่กำลังกลิ้งร้องไห้โวยวาย

“ลูกชายคุณเป็นแค่เด็ก แล้วพวกเราไม่ใช่งั้นเหรอ”

ซู่เป่าเอ่ยอย่างสงบ “หากไม่มีคนถ่ายคลิปเต็มเอาไว้ แล้วอนาคตของหนูและพี่สาวพังเพราะเรื่องนี้ล่ะ”

หญิงวัยกลางคนยังคงไม่ยอม เธอจับกางเกงของซู่เป่าไว้พร้อมกราดด่าอย่างโกรธเคือง “จะเหมือนกันได้ไง บ้านพวกแกมีตังค์ ต่อให้ไม่เรียนหนังสือก็รวย”

“ต่อให้พวกแกจะถูกเข้าใจผิด ก็ไม่กระทบอะไรกับพวกแก อย่างมากก็ถูกด่าว่าเป็นเด็กไม่ดี แต่แล้วมันเป็นอะไรไปล่ะ”

“ทำไมถึงใจแคบนัก เรื่องแบบนี้ก็ยังจะคิดเล็กคิดน้อยอีก ฉันขอโทษพวกเธอก็แล้วกัน ฮรือๆ ๆ ”

ซู่เป่าหัวเราะทีหนึ่ง “คุณป้าคะ ขอโทษนะ ถ้าการขอโทษมันมีประโยชน์ จะมีตำรวจไว้ทำไม”

“บนโลกนี้มีระเบียบและกฎหมาย ในเมื่อทำผิดกฎหมายก็ต้องยอมรับผล”

“บ้านหนูจะรวยขนาดไหน หนูก็ไม่ได้มีหน้าที่มาแบกรับความผิดของพวกคุณ นี่ไม่ใช่ใจแคบ ป้าไม่ต้องเอาศีลธรรมมาอ้างให้พวกหนูดูผิด”

หานหานเดินเข้ามา บังอยู่หน้าซู่เป่า พร้อมเอ่ยพูดเสียงเข้ม “ทำไม รวยแล้วผิดหรือไง”

“รวยก็เลยต้องยอมให้ป้างั้นเหรอ”

“เพราะรวยเลยต้องให้คนอื่นรังแก ให้พวกคุณเหยียบย่ำแล้วกระโดดเล่นบนหัวเหรอ”

“ขอร้องเลย ผู้ปกครองพวกเราก็หาเงินกันอย่างเหน็ดเหนื่อย เงินทุกสตางค์ต่างสามารถตรวจสอบได้หมด พวกเราพยายามหาเงินให้ตนเองสบายกว่าเดิม ไม่ใช่มารับอารมณ์”

ตั้งแต่เด็กจนโต หานหานได้ยินประโยค “เธอรวย ยังไงก็......” จนเบื่อแล้ว

ดังนั้นผ่านมานานขนาดนี้ เธอจึงไม่เคยพูดว่าเธอเป็นลูกตระกูลซูเศรษฐีอันดับหนึ่งสักครั้ง

คนอื่นรู้ว่าเธอรวย ก็คิดแค่ “มีตังค์นิดหน่อย” เท่านั้น

เอาศีลธรรมมาข่มเธอได้ แต่ข่มซู่เป่าไม่ได้!

หานหานส่งเสียงหึทีหนึ่ง จูงมือซู่เป่าเดินเข้าโรงเรียนอย่างอกผายไหล่ผึ่ง

จริงๆ เธอก็แค่ไม่อยากแฉ แต่ใต้ฟ้าบนดินไม่มีสิ่งที่เธอกลัวแต่นิด

ด้านหลัง หญิงวัยกลางคนยังคงร้องโอดครวญ แต่ไม่มีประโยชน์

เพราะเธอไม่มีเหตุผล

สุดท้ายทางโรงเรียนแจ้งตำรวจ ข้อหาก่อกวน เธอจึงถูกจับตัวไป

จากนั้นหลังเมื่อเธอมาโวยวาย ตระกูลซูก็ซื้อการมองเห็นในโซเชียลให้เธอ

ซื้อให้เรื่องราวฉบับเต็มถูกมองเห็น

มีเงินก็ทุ่มเลย

สุดท้ายเมื่อเรื่องดัง ชาวเน็ตจึงเริ่มขุดตระกูลอู๋

เรื่องราวก็สนุกเลย ชาวเน็ตขุดเจอพ่อของไอ้ขี้ฟ้องโกงเงินบริษัททำงาน...จากนั้นก็ขุดเจอเมื่อก่อนแม่เธอเคยไลฟ์ขายของปลอม...

หลังพ่อของไอ้ขี้ฟ้องกลับมาก็ตบแม่ไอ้ขี้ฟ้องไปหนึ่งฉาบ เธอเงียบลงและไม่กล้าวุ่นวายต่ออีก

เมื่อเห็นซู่เป่า เขารีบหันหน้าไปอีกด้าน และบังหน้าตนเองไว้

หมอโรงเรียนต้องการจดบันทึก จึงเอ่ยถาม “นายชื่ออะไร อยู่ห้องไหน”

ชายหนุ่มไม่ตอบ คุณหมอจึงเงยหน้ามองเขาและถามซ้ำอีกสองครั้ง เขาจึงยอมพูด “ผมอยู่มัธยมชั้นที่สามห้องเจ็ด...ชื่อพันม่อ...”

ซู่เป่าตะลึง

แซ่พัน...

วินาทีนี้เธอมีความรู้สึกที่วิเศษมาก

วงล้อชะตาเริ่มหมุน เหมือนเธอได้ข้ามมิติมายุคสมัยของพี่พัน และเจอพี่พันใหม่อีกครั้ง...

หมอโรงเรียนกำลังเอ่ยพูด “สถานการณ์ของนายไม่ค่อยดีเลย”

เขาขมวดคิ้ว คิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ “หรือมีคนรุมนาย?”

พันม่อเม้มปากไม่ยอมเอ่ยพูด สุดท้ายเขาก็เลือกที่จะโกหก “ไม่ใช่ครับ ผมล้มเอง”

“ผมก็แค่...หิวเกินไป...วันนี้ผมไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน”

การวินิจฉัยของคุณหมอถูกกระทบ เขารู้สึกประหลาดใจมาก

“ไม่ว่าอย่างไร โรงเรียนไม่มีอุปกรณ์ CT นายรีบโทรเรียกให้ครอบครัวพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”

แต่พันม่อกลับรีบลงจากเตียง ใส่รองเท้า และหยิบกระเป๋าที่อยู่ในมุมห้อง

“ไม่เป็นไรครับ”

เขาวิ่งพุ่งออกไป

ซู่เป่ามองแผ่นหลังของเขาและไตร่ตรองอยู่นาน