ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1539

พันม่อออกจากโรงเรียน เดินอยู่บนทางเดินเงียบๆ

ตอนแรกที่ทุกคนต่างให้ความสนใจกับเรื่องนี้ เหล่านักเรียนที่รังแกและปล้นเงินผู้อื่นถูกตำหนิ ทางโรงเรียนก็มีบทลงโทษสำหรับพวกเขา

แต่เมื่อกระแสลดลง จากเดิมที่พวกมันยังควบคุม หลังถูกทำโทษพวกมันก็รังแกหนักหน่วงขึ้น…

พวกมันระบายไฟโทสะทั้งหมดมาที่ตัวของเขา บอกว่าถ้าไม่ใช่เพราะเขา พวกมันคงไม่ถูกทำโทษ

หากไม่ใช่เพราะเขากล้าออกมาพูด ปืนของชาวเน็ตก็คงไม่จ่อไปที่พวกมัน

พวกมันกระทืบเขารุนแรงและหลบซ่อนมากกว่าเดิม…

พันม่อไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้

เขารู้สึกถึงความสิ้นหวัง

กระทั่งเริ่มสงสัยว่าหรือที่เขาออกมาพูดมันไม่ถูกต้อง หากเขาไม่ออกเสียง ทำเป็นว่าเรื่องทุกอย่างไม่เกี่ยวกับเขา

บางทีเขาอาจยังมีชีวิตดีๆ เช่นเคย อาจจะมีบ้างที่ถูกแย่งเงิน แต่ก็ไม่โดนกระทืบถึงขนาดนี้

พันม่อกุมท้อง เจ็บจังเลย

ความรู้สึกไม่มีเรี่ยวแรง

เวลานี้เองจู่ๆ ภาพด้านหน้าก็มืดลง เขาถูกบางคนบังทางไว้

“อ้าว นี่มันนักเรียนพัน ทูตแห่งความดีเรานี่นา”

“เกิดอะไรขึ้นกับนักเรียนพันวันนี้ล่ะ ชิ ไม่ได้กินข้าวหรือไง”

พวกเขาเหยียดหยามไป พร้อมเตะต่อยอย่างไม่มีเหตุผล

พันม่อไม่มีเรี่ยวแรงในการต่อต้านแม้แต่นิด และเขาไม่กล้าต่อต้าน

เขาขดตัวเป็นก้อน ใช้มือกุมหัวเอาไว้ น้ำตาเขาไหลรินลงมาอย่างไร้ศักดิ์ศรี

“ฮ่าๆ ๆ มันร้องไห้งั้นเหรอ!”

“พวกแกดูสิ มันโดนกระทืบจนร้องไห้เลย โถๆ ฉันขอถ่ายคลิปหน่อย ให้ทุกคนเห็นว่าฮีโร่พันของเราชอบร้องไห้ขนาดไหน”

พวกเขาเยาะเย้ยเสียงคิกค้าก และกลั่นแกล้งกันอย่างร้ายกาจ

พันม่อมองรอยยิ้มที่ราวกับปีศาจและกล้องที่กำลังถ่าย เขาสิ้นหวังจนไร้ซึ่งสีหน้า

คนที่ยืนนำยังกระชากผมของเขาให้เขาเงยหน้า ปลดกางเกงพร้อมพูดกับคนอื่นๆ “เร็วๆ ถ่ายคลิปมันกินฉี่ฉัน!”

ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ตอนนี้ดูไม่ออกแต่นิดว่าพวกเขาคือวัยรุ่นที่อยู่ในวัยเปล่งบาน พวกเขาส่งเสียงว้าว บนใบหน้าต่างฉีกออกเป็นด้านทีชั่วร้ายที่สุดของมนุษย์

ทุกคนรู้สึกราวกับนี่เป็นเรื่องที่สนุก และกรอกฉี่เข้าไปในขวด

พันม่อเริ่มขัดขืน กลับถูกพวกมันกดเอาไว้……

ในเวลาพริบตา จู่ๆ นักเรียนที่ยืนนำก็กระเด็นออกไปไกล!

หานหานสีหน้าโกรธเคือง กระชากเขาโยนอัดกำแพงนั้นยังไม่พอระบายความโกรธ จึงกระชากผมของเขาขึ้นมาอีกครั้ง

“แม่งเอ้ย ชอบรังแกคนอื่นงั้นเหรอ คนของฉันพวกแกยังริอาจมาแตะต้องอีก?!”

พูดจบ เธอก็กดมันไปบนกำแพงใหม่อีกครั้ง

ซู่เป่าเดินไปพยุงพันม่อขึ้นมา พร้อมพูด “พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม”

แน่นอนว่า เธอไม่อยากสร้างปัญหาให้ตระกูล ดังนั้นเมื่อส่งคลิปไปในเครื่องเธอเสร็จ เธอก็ลบคลิปในเครื่องพวกมันออกจนเกลี้ยง

“ไอ้หลาน มีอะไรจะพูดอีกไหม” หานหานกวาดมองอันธพาลที่กลิ้งอยู่บนพื้นเย็นๆ

เทคนิคการกระทืบคนของเธอดีมาก เธอรู้ว่าลงมือส่วนไหนจะทั้งเจ็บและไม่ถึงแก่ชีวิต ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวว่าพวกมันจะตายแม้แต่นิด

อันธพาลเหล่านี้จะกล้าพูดอะไรอีก รังแกคนอื่น ตอนนี้กลับกลายเป็นฝ่ายลูกรังแก พวกเขารู้สึกโกรธเคืองและอัดอั้น แต่ก็ได้แต่ร้องไห้

พวกเขาส่ายหน้ารัวๆ “ไม่มีครับๆ…”

หานหานหลุดหัวเราะ “คิดว่าจะแมนๆ ซะอีก แต่กลับเป็นแค่สวะที่โดนต่อยสองทีก็ร้องไห้”

หานหานเดินไปอยู่หน้าซู่เป่า กวาดตามองพันม่ออย่างไม่ใส่ใจทีหนึ่ง

“ไปกันเถอะ กลับบ้านเลยไหม” เธอเอ่ยถาม

ซู่เป่ามองเฉินมั่ว “ส่งเขาไปโรงพยาบาลก่อน…”

เธอยังจำคำพูดของหมอโรงเรียนได้

แต่แล้วพันม่อที่เห็นหานหาน กลับลุกลี้ลุกลนอย่างไม่มีสาเหตุ และลุกขึ้นอย่างโซซัดโซเซ เขาหยิบกระเป๋าพร้อมวิ่งหนีไปอย่างสั่นระริก

สีหน้าหานหานเต็มไปด้วยความฉงน

“เกิดอะไรขึ้น ฉันไม่กินเขาซะหน่อย”

หานหานรู้สึกประหลาด เธอไม่กินคนสักหน่อย อีกอย่างถ้าให้พูดจริงๆ เธอคือคนช่วยเขานะ

ทำไมเขาเห็นเธอเหมือนเห็นผีเลย วิ่งหนีไปโดยที่ไม่ได้พูดกระทั่งขอบคุณ