ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1540

หานหานมองซู่เป่าอย่างประหลาดใจ “ทำไม บนหน้าฉันมีอะไรติดหรือไง”

ซู่เป่าส่ายหัว

หานหานโกรธเคือง “เจ้านั่น อุตส่าห์ช่วยแต่วิ่งหนีไปโดยที่ไม่พูดขอบคุณสักคำเลย เดี๋ยวครั้งหน้าถ้าฉันเจอเขา ต้องถามให้ได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่“

ซู่เป่ารู้สึกขบขัน “พี่หานหาน บางทีเขาอาจจะแค่เขินอาย”

หานหานหมดคำพูด “ไม่ใช่สะใภ้ที่ต้องเจอพ่อแม่สามีซะหน่อย เขินอายอะไรกัน”

ซู่เป่าดึงตัวเธอ และวิ่งตามทิศที่พันม่อหนีไป

“เราต้องหาเขากันต่อ”

**

เมื่อพันม่อวิ่งถึงใต้ตึกที่พัก เขาปวดท้องรุนแรงมาก

เขาอดทนจนกลับถึงบ้าน แต่ยังไม่ทันเปิดประตูก็ได้ยินเสียงพ่อแม่ทะเลาะกัน แม่ของเขากรีดร้องว่าจะหย่า

ว่าแล้ว…

เขาเปลี่ยนรองเท้าเงียบๆ และกลับไปในห้อง

แม่ของเขามองเขาทีหนึ่ง เอ่ยถามอย่างสงสัย “ไปทำอะไรมา”

พันม่อเดินเข้าห้องและปิดประตูลงโดยไม่พูดไม่จา

คุณแม่พันเริ่มโวยวายอีกครั้ง “เห็นไหม เพราะคุณไม่สนใจเรื่องอะไรสักอย่าง ลูกจึงกลายเป็นนิสัยบ้าอะไรนี่”

คุณพ่อพันไม่ยอมแม้แต่นิด “ว่าผมเหรอ ก่อนหน้านี้ที่ลูกถูกคนอื่นรังแกคุณอยู่ไหน หากไม่ใช่เพราะคลิปมันดังขึ้นมาในเน็ต คนเป็นแม่ที่อยู่ในบ้านทุกวันอย่างคุณ จะเห็นความแตกต่างอะไรหรือเปล่า”

พวกเขาโทษกันไปมา ในปากพูดถึงเรื่องการสั่งสอนลูก และทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูก

โดยที่ไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของพันม่อที่กลับมาครั้งนี้แม้แต่นิด บนใบหน้าและบนมือของเขาต่างเต็มไปด้วยรอยช้ำ

พันม่อฟังเสียงวุ่นวายด้านนอก ท้องของเขายิ่งอยู่ยิ่งปวด

ปวดจนเขาส่งเสียงโอดครวญอย่างทนไม่ได้ ระหว่างดิ้นรนเขาตกลงมาจากเตียง เขาจะคลานไปเปิดประตู…

พ่อแม่ยังคงทะเลาะกันต่อ ตั้งแต่ห้องครัวถึงห้องรับแขก คุณแม่พันเริ่มเขวี้ยงของ

พันม่อกลืนเสียงตะโกนในปากของตนกลับไปทันที เขาหันร่างคลานกลับไป เพื่อที่จะไปหาโทรศัพท์

ระหว่างที่เขากลับมา หน้าจอโทรศัพท์แหลกสลาย โทรศัพท์ไม่มีแบต และกำลังชาร์จแบตไว้บนโต๊ะ

สำหรับเขาในวันปกติความสูงของโต๊ะเขาแค่โน้มร่างก็เอื้อมถึง แต่วันนี้กลับราวกับสันเขายาวที่ตั้งตระหง่าน

เขาสั่นระริก พยุงตัวไม่ขึ้นแต่นิด เขาเอื้อมสุดแรงก็แตะไม่โดนโทรศัพท์…

จากนั้นเขาก็กระแทกลงบนพื้นอย่างแรง

พ่อแม่ด้านนอกยังคงทะเลาะกันอยู่ ไม่มียินเสียงในห้อง

พันม่อถอนหายใจ ล้มเลิกเถอะ

ชั่งเถอะ จะเจ็บตายเลยหรือไง

ถ้าเจ็บตายได้จริงๆ เขาคงตายไปนานแล้ว

ไม่มีอะไรมากหรอก อดทนต่ออีกนิด หลังหลับก็คงไม่รู้สึกปวดแล้ว…

พันม่อค่อยๆ หลับตาลง เสียงข้างหูของเขาก็เริ่มแผ่วเบา

ระหว่างสะลึมสะลือได้ยินคนมาเคาะประตูห้องเขา จากนั้นประตูห้องเขาถูกผลักออกดังโครม

ตามด้วยเสียงกรีดร้องของคุณแม่ คู่สามีภรรยาที่ทะเลาะกันในที่สุดก็เริ่มลนลาน รีบวิ่งขึ้นมาอุ้มพันม่อ

ก่อนจะถูกรถพยาบาลลากไป พันม่อเห็นหญิงสาวทั้งสองที่ยืนอยู่หลังฝูงชนเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนหลับตา

คนหนึ่งอบอุ่นมาก แม้จะเคยเจอเพียงสองครั้ง แต่กลับรู้สึกสนิทสนมราวกับเป็นน้องสาวแท้ๆ

ส่วนอีกคนหนึ่ง…

เธอยังคงทอประกายเช่นเคย

กระทั่งพันม่อเองยังคิดว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า เขาจึงเหมือนได้เห็นนางฟ้าน่ะ

เขาฉีกยิ้มให้เธอซื่อๆ แต่ความเป็นจริงคือเขายิ้มไม่ออกแต่นิด เพียงแค่กระตุกมุมปากไปเล็กน้อย

เมื่อฝูงชนสลายไป

หานหานเอ่ยพูดเศร้าใจ “เห้อ ไม่คิดว่าเขาน่าสงสารขนาดนี้ นี่คือบาดเจ็บหนักไปงั้นเหรอ”

เธอเป็นห่วงเขาอย่างอดไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้เธอไม่รู้เรื่องจริงๆ ถ้าเธอรู้ เธอคงแบกเขาไปโรงพยาบาลแล้ว

สีหน้าของซู่เป่าไม่ดีอย่างหาได้อยาก เธอเงียบราวกับมีเรื่องในใจ

“มีอะไรเหรอ” หานหานโอบไหล่เธอไว้ ใกล้ชิดกับเธออย่างสนิทสนม พร้อมเอ่ย “ส่งไปโรงพยาบาลแล้วไม่ใช่หรือไง คงไม่เป็นไรหรอก”

ซู่เป่าพยักหน้า “อืม”

ซูอีเฉินดูคลิปจนจบ เขาเข้าใจแล้ว

เขาไปที่ซูซื่อกรุ๊ป สั่งคนให้โทรติดต่อกับผู้ปกครองเหล่านั้น

สีหน้าเมื่อเหล่าผู้ปกครองมาถึงกรุ๊ปซูซื่อ “!!!”

ซะ-ซูซื่อจริงๆ งั้นเหรอ ตระกูลซูอันดับหนึ่งในเมืองหลวงจริงๆ…

พวกเขาเริ่มรู้สึกร้อนตัวขึ้นมา เพราะพวกเขาต่างรู้จักลูกตัวเองดี

บ้างก็คิดว่าเด็กๆ แค่เล่นกันจะเป็นอะไรไป แต่ลูกตัวเองไม่โดนก็เห็นเป็นแค่เรื่องเล่นน่ะสิ ถ้าลูกพวกเธอโดน ท่าทีของพวกเธอคงเปลี่ยนไปแน่…

ผ่านไปพักหนึ่ง

ซูอีเฉินมองเหล่าผู้ปกครอง เขาพูดด้วยสีหน้าเยือกเย็น “พวกคุณดูคลิปจบแล้ว มีความเห็นอย่างไรบ้างครับ”

แน่นอนว่า ซูอีเฉินไม่ได้ให้พวกเขาดูฉบับเต็ม

เขาให้เหล่าผู้ปกครองดูลูกพวกเขาที่รังแกพันม่อด้วยสีหน้าราวกับปีศาจ และหานหานมาเจอพอดีจึงเตะพวกเขากระเด็น…

ภาพที่หานหานกระทืบลูกพวกเขาน่ะ ต้องไม่ให้ดูอยู่แล้ว

แม้ว่าหานหานกระทืบคนอื่นจะไม่ถูกต้อง แต่เขาที่เป็นถึงประธานซูซื่อกรุ๊ปพยายามขนาดนี้ไปเพื่ออะไรกัน ก็เพื่อเป็นที่หนุนหลังให้กับครอบครัวและคนรุ่นหลังไง

ถ้าหานหานทำผิดกฎหมายเขาไม่มีทางเข้าข้างอยู่แล้ว แต่ถ้าหานหานเพียงแค่ช่วยเหลือคนอื่น เขาก็จะปกป้องเธอจนถึงที่สุด!

เหล่าผู้ปกครองสีหน้าเหือดแห้ง พวกเขาพูดอะไรได้อีก

ซูอีเฉินไร้ซึ่งสีหน้า “ต้องการชดใช้ใช่ไหมครับ งั้นก็ดำเนินตามกฎหมาย ทางเราจะชดใช้เท่าที่ควร”

“บางทีพวกคุณอาจจะยังไม่ทราบ พันม่อ เด็กที่ถูกลูกพวกคุณรังแก เพิ่งเข้าโรงพยาบาลเพราะบาดเจ็บหนักเมื่อวาน”

“อวัยวะภายในเลือดออก ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตเขากันอย่างเร่งด่วน”

ซูอีเฉินเงยหน้า “บทลงโทษของโรงเรียน คงควบคุมลูกของพวกคุณไม่ได้ ดังนั้นทางตระกูลซูไม่ถือสาที่จะแจ้งตำรวจให้”

สิ้นประโยคนี้ หลายๆ คนตกใจจนดีดตัวขึ้นมา พร้อมปัดมือรัวๆ

“ประธานซูพูดอะไรอยู่กัน พวกเราไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น…”

“เอ่อ แค่การหยอกล้อกันของเด็กๆ น่ะ เด็กๆ ลงมือไม่มีการยับยั้งชั่งใจกันอยู่แล้ว พวกเขาก็ไม่ได้ตั้งใจเหมือนกัน…“

“ใช่ๆ คุณหนูใหญ่ซูก็คงเป็นแบบนั้น ไม่ได้ตั้งใจหรอก…เราจับมือคืนดีกันไหมคะ ฮะๆ จับมือคืนดีน่ะ…”

[ประจำเดือนมา วันนี้อัปสองตอน เพราะเตรียมจะปิดจบแล้ว ไรด์กำลังคิดว่าจะปิดจบยังไงดี ดังนั้นหลังจากนี้จะไม่มีการอัปชดเชย ขีดเส้นใต้: หลังจากนี้อาจจะอัปสองตอนบ่อยๆ แต่ไม่อัปชดเชยแล้ว! ขอโทษด้วยน้า~ พอใกล้ปิดจบแล้วก็รู้สึกอาวรณ์มากเลย อยากเขียนช้าๆ หน่อย]