ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1542

ตระกูลซูดำเนินการอย่างเฉียบขาด ฟ้องผู้สร้างข่าวลือในเวลาอันสั้น และช่วยครอบครัวฝานมั่วฟ้องคดีชนะเด็กหลายคนที่ทำร้าย

จนถึงตอนนี้ทั้งโรงเรียนก็รู้แล้วว่าตระกูลซูปกป้องคนในครอบครัวตนเองมาก และรู้ว่าซู่เป่าและหานหานเป็นลูกของคนรวย

ช่วงขณะหนึ่งคนที่อยู่รอบ ๆ ซู่เป่าและหานหานก็เปลี่ยนไป

"เพื่อนร่วมชั้นซู่เป่า นี่คืออาหารเช้าของคุณ" นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดด้วยสีหน้าแดงก่ำว่า "แม่ของฉันเป็นคนทํา..."

ซู่เป่ายิ้มเล็กน้อย“ขอบคุณนะ”

เธอไม่ได้ทําให้อีกฝ่ายอับอาย เลือกที่จะรับอาหารเช้าไว้ แต่ไม่กิน

นักเรียนหญิงก็อายเล็กน้อย คนที่บ้านให้เธอส่งอาหารเช้าให้ซู่เป่า ทำให้เธออายจนเกือบจะตายแล้ว

ยังดีที่ซู่เป่าไม่ได้ปฏิเสธ

ในความคิดของเธอ ลูกสาวตระกูลร่ำรวยมองอาหารเช้าของเธออย่างเหยียดหยามและโยนลงในถังขยะแล้วพูดว่า 'สุนัขไม่กินเลย!'

ไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนดีขนาดนี้...

หลังจากเพื่อนนักเรียนหญิงเดินจากไป เพื่อนนักเรียนชายอีกหลายคนก็เข้ามา

“ซู่เป่า ซู่เป่า ข้อนี้ทำยังไงเหรอ ช่วยสอนฉันหน่อยได้ไหม?”

“ว้าว การสอบเมื่อสัปดาห์ก่อนเธอได้คะแนนเต็มอีกแล้ว! เธอเก่งมากจริง ๆ !”

"เพื่อนร่วมชั้นซู่เป่า นี่เป็นของขวัญที่ฉันให้... แค่ก"

ในห้องเรียนเกิดเสียงดังสนั่น

“โอ้ว ว้าว~~~~”

ซู่เป่ามึนงง มองไปที่ของขวัญแล้วก็มองไปที่เพื่อนนักเรียนชายที่จากไปด้วยความเขินอาย

เอ่อ...

ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ในกระเป๋านักเรียนของซู่เป่าก็มีจดหมายรักกองหนึ่งกลับบ้านทุกวัน

หานหานก็ด้วย

ลุง ๆ แต่ละคนก็เตรียมพร้อม เฝ้ารออยู่ประตูเสมอ

"ซู่เป่า...วันนี้ที่โรงเรียนเป็นไงบ้าง?"

คุณท่านซูตาหนึ่งมองหนังสือพิมพ์ อีกตาหนึ่งก็เหลือบดู ยกหูขึ้นตั้งใจฟัง

นายหญิงซูเก็บกระเป๋านักเรียนของซู่เป่า "จริง ๆ เลย จะเตรียมสอบเข้าโรงเรียนกันแล้ว เด็ก ๆ พวกนี้ยังมีเวลาว่างพอมาเขียนจดหมายรักอีก"

ลุงใหญ่มองไปที่กองหัวจดหมายสีชมพูแล้วหรี่ตา

ลุงรองตรวจสอบดูกระเป๋านักเรียนของหานหานและ 'ถือโอกาส' ดูกระเป๋านักเรียนซู่เป่าด้วย

ลุงสามยังบินอยู่บนฟ้า

ลุงสี่ยังถ่ายละครอยู่

ลุงห้าคว้ากองจดหมายสีชมพูอย่างหยาบคาย สีหน้าแสดงออกว่าเลี้ยงลูกสาวสาวเติบโตอย่างลำบาก แต่กลับพบกลุ่มคนแบกจอบมาขุดกะหล่ำปลีไป

"ดูสิ! เด็กหน้าเหม็นทุกคน อยู่ไม่นิ่งกันเลย! ถ้าไม่ใช่ว่าตัวเขามีมารยามนิดหน่อย ก็คงทำลายจดหมายให้หมดแล้ว..."

ลุงหกนําตู้จดหมายใบหนึ่งมา "ซู่เป่า ใส่จดหมายทั้งหมดไว้ข้างในนี้ เถียนเถียนจะเป็นคนช่วยดูทั้งหมดให้เอง ถ้ามีข้อมูลที่ไม่ดีจะกรองให้โดยอัตโนมัติ แต่ถ้าอยากอ่านจดหมายของใคร เถียนเถียนจะช่วยเลือกให้..."

ลุงเจ็ด...ลุงเจ็ดเป็นผีบำเพ็ญ ยังคงอยู่ด้านล่างเพื่อเฝ้าลำธารหยุนเล็งรอเวลา 'ฟื้นคืนชีพ'

ลุงเล็กบีบซองจดหมายแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ลูบหัวของซู่เป่า "เฮ้อ ซู่เป่าน้อยของพวกเราโตแล้วสินะ แค่พริบตาเดียว... ก็เริ่มได้รับจดหมายรักแล้ว"

ซูเหอเหวินสีหน้าเย็นชาค่อย ๆ พูดออกมาว่า “จดหมายเก็บไว้ที่พี่ใหญ่ดีกว่า เดี๋ยวพี่ใหญ่ช่วยเก็บให้อย่างดี”

ซูจื่อซีขมวดคิ้ว "พวกไร้ยางอาย"

น้องสาวเขายังเล็กขนาดนี้ ก็คิดจะแคะมุมกำแพงแล้ว

มู่กุยฝานหากระเป๋าหนังงูมาจากไหนไม่รู้ เพิ่งเดินออกมา

เขายกมุมปากขึ้นแล้วพูดว่า “ซู่เป่า ไม่ต้องกังวลใจไป ผู้ใหญ่ตระกูลเราเข้าใจ การได้รับจดหมายรักนั้นเป็นเรื่องปกติมาก"

พูดไปด้วย...

ก็คว้าจดหมายเหล่านั้นขว้างถุงหนังงูและโยนถุงหนังงูเข้าไปในแหวน ก่อนตบฝุ่นที่ไม่มีอยู่ในมือ

มุมปากซู่เป่ากระตุกหนึ่งที

ทุกคนเครียดกันเกินไปหรือเปล่า

เธอยังไม่ได้บอกว่าจะดูนะ เธอรู้สึกว่าดูแล้วไม่ดี เธอยังเป็นนักเรียนอยู่ ในใจเธอมีแต่เรื่องเรียน！

ถ้าอ่านแล้ว กลับไปโรงเรียนเจอผู้ชายที่เขียนจดหมายรักให้เธอ รู้ว่าใครเขียนและเขียนอะไร...

มันน่าอายมากไม่ใช่เหรอ?

เสียดาย เสียดายทั้งสองเลย

ยังดีที่ตอนนี้เป็นยุคใหม่ ถ้าเป็นยุคสมัยเก่าล่ะก็ อายุ 15 ก็ต้องพูดคุยเรื่องแต่งงานแล้ว

พอเป็นยุคปัจจุบัน ยังไงก็ต้องรอถึงอายุยี่สิบเจ็ดแปด ถึงขั้นไม่แต่งงานก็ได้ ตระกูลซูเลี้ยงดูพวกเธอได้

ลุง ๆ อา ๆ ไม่อยู่แล้ว ก็ยังมีเด็กผู้ชายตระกูลซูรุ่นหลัง

ก็คงจะปกป้องพวกได้ทั้งชีวิต

**

ซืออี้หรันรีบกลับมาจากจิ่วโยว

เพิ่งถึงโลกมนุษย์ สิ่งแรกที่ได้ยินคือ ซู่เป่าสอบได้คะแนนเต็ม ตระกูลซูฟ้องสองคดีไป และ...ซู่เป่าได้รับจดหมายรักเต็มกระเป๋านักเรียนใบใหญ่

ทั้งหมดมาจากนักเรียนรุ่นเดียวกันที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ

เวินหรูอวิ๋นกําลังพูดอยู่ว่า "แม่ของคุณหนูพยายามอย่างเต็มที่แล้ว ตั้งใจให้ซ้ำชั้นตอนม.6 อย่างน้อยก็ทําให้คุณหนูอายุ 20 ปีถึงจะเข้ามหาวิทยาลัย..."

ก็ไม่ถึงกับห่างกับระดับชั้นของซู่เป่ามากนัก

ในฐานะแม่ย่อมรู้ใจลูกชายตัวเองเสมอ

ซู่เป่ายัยเด็กคนนั้นเธอชอบมากเลยล่ะ แต่ว่ายัยนั่นยังไม่ขึ้นม.ปลายเลยนี่สิ จะชอบก็ทำได้แค่กลั้นใจไว้ก่อน

ดังนั้นนอกจากพยายามช่วยลูกชายของเธอลดระยะห่างระหว่างระดับชั้นของทั้งสองให้สั้นลงแล้ว เธอก็ไม่สามารถทําอะไรได้อีก

"ระดับชั้นลดลงได้ แต่อายุฉันก็ช่วยไม่ได้แล้ว" เวินหรูอวิ๋นถอนหายใจ "ไม่อย่างนั้นก็คงต้องใช้เวทมนตร์ย้อนเวลากลับไป ฉันจะพยายามให้พ่อของแกเจอฉันช้าหน่อย แล้วก็คลอดแกช้าลงสักสองสามปี" (ซือเย่ "%...??" )

ซืออี้หรันทำหน้าเย็นชา และเอ่ยเรียบๆ ว่า "ไม่ต้อง"

พูดก็พูด...

เขากลับมองบัตรประชาชนและบัตรนักศึกษามหาวิทยาลัยของตัวเองอย่างเย็นชา

21 ปี

ปีสอง คณะxx ห้องxx

เฮ้อ... ไร้ประโยชน์จริง!

(บัตรประชาชนและบัตรนักเรียน ตัวสั่น!)