ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1562

หยวนโหมวเหรินยังคงดื่มด่ำอยู่ในฝันหวานซื้อบ้านซื้อรถ

จู่ๆ ประตูก็ค่อยๆ เปิดออกดังเอี๊ยด

หยวนโหมวเหรินหันไปมองอย่างตกใจ เขามองประตูที่เปิดออกเอง

เมื่อตั้งใจมองดีๆ ก็เห็นหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าประตู

เขาชะงักทีหนึ่ง “ธะ…เธอนี่เอง”

ใบหน้าใบนี้เขาคุ้นเคยเป็นอย่างมาก หลายวันมานี้ เขามองรูปซู่เป่าทุกวัน

เขามองในทันทีว่านั่นคือซู่เป่า

ในใจของหยวนโหมวเหรินรนราน หรือว่าคนจากตระกูลซูมาตามตัวเขา

อีกฝ่ายมีคุณลุงมากขนาดนั้น แต่ล่ะคนสามารถฆ่าเขาได้ภายในหมัดเดียว

หยวนโหมวเหรินมองไปทางด้านหลังซู่เป่าอย่างกระวนกระวาย แต่กลับเห็นซู่เป่าเพียงคนเดียว…

เขาชะงักอีกครั้ง

“เธอมาเองงั้นเหรอ”

ซู่เป่ายืนอยู่หน้าประตู มองเขาอย่างไร้สีหน้า

ผีบนหัวของหยวนโหมวเหริน ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อยทันทีที่เห็นหน้าซู่เป่า

เขาจ้องซู่เป่าเขม็ง

แต่ตอนนี้ซู่เป่าเป็นเจ้าสวรรค์ ที่ได้แปรเปลี่ยนพลัง และเธอไม่ได้ปล่อยไอพลังออกมาแม้แต่นิด

เขามองไม่ออก รู้เพียงเธอเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาที่หน้าตาสละสลวย

ดังนั้นเขาจึงมองไปทางเงาลางด้านหลังซู่เป่า

วินาทีที่ผีร้ายเห็นจี้ฉาง ดวงตาของมันเป็นประกาย

จี้ฉางมองผีร้ายบนหัวของหยวนโหมวเหริน คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันอย่างอดไม่ได้

หลังเขาอยู่ในแดนเซียนที่ซู่เป่าเปิดไปสองวัน วิถีของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง

แม้ความสามารถจะเพิ่มขึ้นไม่มาก แต่เขากลับสามารถมองเห็นอะไรบางอย่างได้

เขาเห็นว่าผีร้ายบนหัวของหยวนโหมวเหริน มีสายสัมพันธ์ของผลกรรมที่อธิบายไม่ถูก…

จี้ฉางชะงัก จู่ๆ ก็คิดถึงซู่เป่าที่อัญเชิญเขาขึ้นมาจากตำหนักใต้ดิน จากนั้นก็พาเขาไปที่แดนเซียน และวันนี้ที่พาเขามาเจอผีร้ายตนนี้…

เธอแค่คิดถึงเขาจริงๆ เหรอ

เธอกำลังปูทางให้เขาเงียบๆ ต่างหาก

ระหว่างที่จี้ฉางเหม่อลอย จู่ๆ ก็ถูกเสียงหนึ่งดึงสติกลับมา

หยวนโหมวเหรินหัวเราะหึๆ “คนสวย มาคนเดียวเหรอ”

ซู่เป่ามองไปรอบๆ และส่งเสียงอืม

ดวงตาของหยวนโหมวเหรินประกาย เขาจ้องไปที่ซู่เป่า

หญิงสาวตรงหน้านี่สวยจริงๆ เลย

เป็นความสวยที่กระทั่งดารายังสู้ไม่ได้ เธอมีออร่าบางอย่างที่เขาบอกไม่ถูก ออร่าที่มองครั้งเดียวก็ลุ่มหลงไปกับเธออย่างควบคุมไม่ได้

หยวนโหมวเหรินเหม่อลอย เมื่อได้สติอีกทีซู่เป่าก็เป่านกหวีดและปิดประตูลงแล้ว

ครั้งนี้เขาวางใจลงจริงๆ ในห้องมีแค่เขากับเด็กมัธยมต้นอย่างซู่เป่า ต่อให้เก่งกาจมาก แต่เธอก็สู้ผู้ชายได้งั้นเหรอ

”หึๆ น้องสาว มาหาพี่ทำไมจ๊ะ” หยวนโหมวเหรินจิ้มมือตัวเอง ดวงตาของเขาประเมินหน้าอกและเอวของซู่เป่า

นัยน์ตาแวววับไปด้วยแสงประกาย

จี้ฉางที่อยู่อีกข้างคิ้วขมวดแน่น

เขายกมือ ดึงผีร้ายบนหัวของหยวนโหมวเหรินลงมาทันที ไอดุดันข่มเหง ผีร้ายขยับตัวไม่ได้แม้แต่นิด

ไม่คิดว่าเมื่อได้เจอคนที่เกี่ยวกับซูอวี่อีกครั้ง อีกฝ่ายจะกลายเป็นผีร้ายแล้ว

สีหน้าของจี้ฉางสงบ กดผีร้ายบนพื้นไว้อย่างไร้อารมณ์

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมซู่เป่าจึงต้องลำบากพาเขามาจับผีร้ายตัวเล็กๆ แบบนี้แล้ว

“อาจารย์พาเขาไปก่อนนะ” จี้ฉางลูบหัวซู่เป่า

ต่อให้เธอจะโตแล้ว แต่ในสายตาของเขา เธอยังคงเป็นแค่เด็กสามขวบ

ซู่เป่าโบกมือ “อื้มๆ“

ท่านอาจารย์พาผีร้ายจากไป ซู่เป่าจึงถอนหายใจ

ระหว่างที่ท่านอาจารย์บรรลุ เขาจะมีเคราะห์ครั้งใหญ่ นั่นคือปมที่เขาฝังอยู่ในใจถึงสามพันปี

ตอนนั้นเขาฆ่าผลาญตระกูลหลีก็จริง แต่เขาก็ปล่อยเด็กอายุน้อยไปจริงๆ

ซู่เป่าจำเรื่องเมื่อชาติที่แล้วไม่ได้ เพราะเธอในชาติที่แล้วกับตอนนี้ไม่ใช่คนเดียวกันแล้ว

แต่ดวงตาของเธอสามารถมองเห็นอดีตและอนาคต ดังนั้นเธอจึงเห็นเหล่าเด็กๆ ที่ถูกปล่อยไป บ้างก็กลายเป็นคนธรรมดา บ้างก็ใช้ชีวิตที่คับแค้นต่อท่านอาจารย์

และลูกของซูอวี่ก็เป็นเด็กคนนั้นที่คับแค้นทั้งชีวิต

เขาไม่เพียงแค่แค้นแม่ของตนเอง แต่แค้นจี้ฉางด้วย

เขารู้สึกเพราะแม่ของเขารักจี้ฉาง เธอจึงแก้แค้นหลีจื่ออัน เขาจึงได้เกิดมาบนโลก และมีชีวิตที่น่าสลด…

นี่เป็นผลกรรมของท่านอาจารย์ ผลกรรมที่เหลือเพียงเศษเสี้ยว

แต่สำหรับท่านอาจารย์แล้ว อาจเป็นสิ่งที่ทำให้เขาผ่านเคราะห์นั้นได้ในเวลาสำคัญ

ซู่เป่าเองก็ไม่คิดว่าเธอจะเจอผลกรรมนี้โดยบังเอิญ

แต่ในเมื่อเธอเจอแล้ว…ก็ต้องช่วยท่านอาจารย์ถอนรากถอนโคน

มิฉะนั้นหากแค่ท่านอาจารย์ยังปกป้องไม่ได้ เธอจะเป็นเจ้าสวรรค์ไปทำไม