ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1563

หลังจี้ฉางจากไป

ซู่เป่าจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าหยวนโหมวเหรินได้เข้าใกล้เธอแล้ว

ใบหน้าของเขามันจนสะท้อนแสง เขายิ้มตาหยีพร้อมยื่นมือ “มา คนสวย นั่งสิ”

“หิวไหม กินบะหมี่ไหม หรืออมยิ้มดี ฮ่าๆ ๆ “

เขาหัวเราะได้ชั่วร้ายเป็นที่สุด เขาคิดแค่หลังประตูปิดลง ซู่เป่าก็อยู่ในการควบคุมของเขาแล้ว

บนหัวเขาไม่มีผีสกปรกเกาะอีก

แต่วินาทีนี้ ในใจของเขามีความคิดหนึ่งที่เติบโตอย่างบ้าคลั่ง

สามล้านมันพอที่ไหนกัน…

เงินย่อมมีวันหมด อีกอย่างต้องกังวลอีกว่าหลังจากนี้จะถูกตระกูลซูแก้แค้นไหม

แต่…

หากเขามีความสัมพันธ์กับซู่เป่า และจับซู่เป่าไว้ในกำมือตนเองล่ะ

ถ้าเขาได้เป็นเขยตระกูลซู และได้สืบทอดมรดกล่ะ

งั้นเขาก็จะมีเงินทองที่ไม่มีวันใช้หมด

ซู่เป่าก้าวขึ้นหน้าหนึ่งก้าว หลบกงเล็บของอีกฝ่ายออกมาอย่างง่ายดาย

สำหรับเธอแล้ว ท่านอาจารย์ต่างหากสำคัญที่สุด ตอนนี้ผีสกปรกถูกท่านอาจารย์จับไปแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นต้องพัวพันกับหยวนโหมวเหรินอีก

โยนให้คุณพ่อและคุณลุงใหญ่จัดการเลยก็พอ

ดังนั้นซู่เป่าจึงหันร่างเดินออกไปทันที

แต่ไม่คิดว่าหยวนโหมวเหรินเขาจะตระครุบเข้ามา

แววแปลกนัยน์ตาเขาสั่นคลอน เขาหัวเราะแหะๆ “อย่าไปสิ ไหนๆ ก็มาแล้ว รีบขนาดนี้ไปทำไมกัน”

“อย่างน้อยก็ช่วยพี่ใช้มือ…”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงโอดครวญทีหนึ่งของเขา

เขาที่ยืนห่างจากซู่เป่าครึ่งเมตร กระดูทั้งร่างบิดเบี้ยว มือทั้งสองข้างหักออกเป็นองศาที่เหลือจะเชื่อ

ได้ยินเพียงเสียงแกรก กระดูกมือทั้งสองข้างของเขาถูกหักในทันที

“อ๊าก!”

เสียงร้องของหยวนโหมวเหรินน่าสงสาร

ซู่เป่ามองเขาเย็นๆ และพูดเสียงเยือก “เรื่องทุกอย่าง ไม่ใช่ไม่แก้แค้น แค่ยังไม่ถึงเวลา”

พูดจบ ร่างของเธอก็หายออกไปจากหน้าประตู และหายไปในที่ที่คนอื่นมองไม่เห็น

วินาทีต่อมา มู่กุยฝานก็บุกประตูเข้ามาพร้อมกับตำรวจ หักมือหยวนโหมวเหรินที่กำลังโอดครวญไปไว้ด้านหลังทันที และใส่กุญแจมือ

หยวนโหมวเหรินร้องได้น่าสงสารเป็นที่สุด

มู่กุยฝานยักคิ้ว “อ๋อ ที่แท้มือหักแล้วหรอกเหรอ งั้นก็ไม่ควรล็อคกุญแจมือไว้ด้านหลังสิ ครั้งหน้าฉันจะระวังนะ”

หยวนโหมวเหรินเจ็บจนร่างท่วมไปด้วยเหงื่อเย็นและตัวสั่นระริก

ในใจเขาทั้งตะลึงและลนลาน ประโยคที่ซู่เป่าพูดก่อนจากไปเขาไม่เข้าใจแม้แต่นิด

เธอเพียงแค่มองเขาไปครั้งหนึ่ง ทำไมมือของเขาจึงหักกัน

หยวนโหมวเหรินไม่มีวันลืมความผวาที่ร่างของตนบิดเป็นปาท๋องโก๋แบบนั้นแน่

พิลึกเกินไป พิลึกจนเขาไม่รู้ว่าซู่เป่าเป็นคนทำ หรือเขาได้รับผลกรรมจริงๆ กันแน่…

**

“ผมไม่ได้ขู่เข็ญเธอนะ!” ในสน.ตำรวจ หยวนโหมวเหรินยังคงแก้ตัว “ผมกับเธอเป็นเรื่องที่รู้จักกัน เธอเห็นผมลำบากจึงให้ผมยืมเงิน!“

ตำรวจที่สอบปากคำยิ้มเยือก “ความลำบากอะไร ถึงต้องให้ยืมถึงสามล้าน”

หยวนโหมวเหรินให้ตายก็ไม่ยอมรับ “บางทีอาจเป็นเพราะบ้านเธอรวย ผมถูกใส่ร้ายจริงๆ นะ ผมไม่ได้ขู่เอาเงินแม้แต่นิด…“

แกรก…

“อ๊าก” เสียงโอดครวญของหยวนโหมวเหรินกังวานทั้วท้องฟ้า

ขาทั้งสามของเขาต่างพังหมด บอกว่าราวกับเส้นเอ็นถูกดึงออกเลยก็ไม่เกินไป

เขายังคงเป็นคนปกติ หากต่อกระดูกก็ยังคงใช้ชีวิตได้

แต่หลังจากนี้เขาคงไม่มีกำลังในการทำร้ายคนอื่นอีก แม้แต่แรงฆ่าเป็ดฆ่าไก่ยังไม่มีเลย

**

หลังซืออี้หรานจากไป แววเยือกบนใบหน้าเขาจึงสลายไปเล็กน้อย

เขาติดธุระ และรู้เรื่องที่หยวนโหมวเหรินดูถูกซู่เป่าภายหลัง

ไม่ใช่การแก้แค้นสักหน่อย

ใช่ไหม

เขาไม่ใช่คนที่จิตใจคับแคบ

เขาไม่ได้ทำอะไรเขาซะหน่อย เพียงแต่กำจัดตัวอันตรายให้กับประชาชน ให้หลังจากนี้เขาไม่สามารถทำร้ายคนอื่นได้อีก

**

ณ มิติลับที่ซู่เป่าเปิดให้กับจี้ฉาง

ซู่เป่ายกโต๊ะออกมาจากในแหวน เธอหยิบการบ้านออกมา เขียนการบ้านอย่างเด็กดี

จากนั้นผึ่งหูฟังเรื่องสนุก

เดิมทีจี้ฉางอยากกำจัดผีสกปรกเลย เพื่อให้จบเรื่อง ตัดสายเวรกรรมหลายพันปีนี้กับมือตัวเอง

แววตาเขาเหลือบไปเห็นซู่เป่าที่ผึ่งหูฟังอยู่…ก็อดรู้สึกขบขันไม่ได้

เขาสะบัดเสื้อผ้า อาภรณ์ขาวบนตัวกลายเป็นชุดผู้ตัดสินเป็นตาย ในมือถือหนังสือและพู่กันตัดสินเป็นตาย เขาถามเสียงเย็น “ชื่ออะไร คนที่ไหน ตายได้ยังไง”