ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1564

ผีสกปรกจดต้องจี้ฉางอย่างตะลึง

เขาก็ว่าทำไมไอบนร่างผีคนนี้ต่างจากผีคนอื่นๆ

ที่แท้เขาไม่ใช่ผีธรรมดา แต่เขาเป็นผู้ตัดสิน

ในใจผีสกปรกรู้สึกเสียใจ มันน่าจะหนีตั้งแต่ตอนที่เขารู้สึกเอะใจ มันยังจะคิดจะกลืนกินอีกฝ่ายอีก

จี้ฉางฝึกอยู่ในมิติเซียนที่ซู่เป่าสร้างขึ้นไปสองวัน บนตัวเขาติดไอแห่งเทพเซียน

สำหรับผีร้ายแล้วไอแห่งเทพเซียนมีแรงดึงดูดโดยธรรมชาติ นั่นจึงทำให้ผีสกปรกเกิดความโลภในใจตั้งใจแรก

แต่สุดท้ายมันกลับถูกจับ

“ข้าชื่อเผิงลี่เสียน อำเภอจื่อเฟิง...” ผีสกปรกพูดอย่างผิดหวัง

“จริงๆ ฉันก็ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร จริงๆ นะ...”

เขาเริ่มพูดอุบอิบถึงชาติที่แล้ว

ซู่เป่าเท้าคางมองผีสกปรก

เผิงลี่เหิงเป็นพี่สาวคนนั้นที่หลงรักท่านอาจารย์...หรือคือเด็กที่ซูอวี่คลอด

ซูอวี่เป็นคนที่เด็ดเดี่ยวมาก เพื่อแก้แค้นหลีจื่ออัน เธอยอมคลอดลูกออกมาจริงๆ

ลูกที่เธอคลอดนั้นหลังแก่ตายในชาตินั้นไป ก็ผ่านไปหลายภพชาติ จึงกลายเป็นเผิงลี่เหิงตรงหน้า

เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะได้กลับชาติมาเกิดทุกครั้งที่เกิดใหม่ มีที่ต้องใช้ชีวิตมรณะต่อ และมีที่ต้องแบกรับผลกรรม มีที่ต้องไปรับบทลงโทษในนรก...ดังนั้นในเวลาสามพันปีเผิงลี่เหิงกลับชาติไปเกิดเพียงสิบครั้ง

การเกิดใหม่สิบครั้ง ยังตัดสายสัมพันธ์เศษเสี้ยวนี้ไม่ขาด นี่มัน...มุ่งมั่นยิ่งกว่ารักต้องห้ามสามภพสามชาติซะอีก...

ซู่เป่าจดจ้องสายสัมพันธ์เศษเสี้ยวระหว่างเขาและท่านอาจารย์

ในชาตินั้น ระหว่างที่แม่ของเขามีชีวิตเธอตั้งใจนอกใจหลีจื่ออัน และคลอด ‘เด็กนอกสายเลือด’ อย่างเขาออกมาน่ะ

หลังเด็กๆ ในตำหนักหลีถูกคุณพ่อของพวกเขาแต่ล่ะคนรับกลับไป เขาเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นเพียงบุตรคนใช้ ที่ถูกพ่อแท้ๆ พาหนีกลับชนบท

โรคร้าย อาหารขาดแคลน ความยากจน...

เขาที่เคยใช้ชีวิตคุณชายในตำหนักหลีมาเป็นเวลาสิบปี ยอมรับความแตกต่างที่มากขนาดนี้ไม่ได้ เขาจึงแค้นโทษแม่ของเขาและจี้ฉางมาโดยตลอด

ชาติที่สอง เพราะชาติที่แล้วรับความแตกต่างนั้นไม่ได้ เขาจึงทำเรื่องลักเล็กขโมยน้อย ดังนั้นชาติที่สองของเขาเกิดใหม่ได้ใม่ดีเด็ก ขี้เกียจสันหลังยาวและชอบลักเล็กขโมยน้อยเช่นเคย

ชาติที่สามยิ่งแล้วใหญ่ เกิดในยุคกลาหล คนอื่นตายเพื่อชาติในสนามรบ ส่วนเขาเป็นกบฏขายชาติที่ทำร้ายประชาชนอยู่เบื้องหลัง

ผ่านไปชาติแล้วชาติเล่า...จนครบทั้งหมดสิบชาติ แต่ยังคงเหลือผลกรรมเล๋กน้อย...นั่นคือความคับแค้นที่เขามีเมื่อเป็นบุตรของซูอวี่ ได้สิบทอดมาสิบชาติ

ซู่เป่าส่ายหัว อะไรที่ควรจะพูดล่ะไม่พูด วิญญาณตนนี้นี่มัน...

ควรบอกว่าเขา ‘มุ่นมั่น’ หรือบอกว่าสันดานมันเปลี่ยนแปลงกันยากดี

แต่ซู่เป่าเองก็เข้าใจ ว่าผลกรรมบนตัวของผีร้ายตนนี้นั้นไม่ได้อันตรายสำหรับท่านอาจารย์

สิ่งที่อันตรายไม่ใช่ผีร้ายตรงหน้า แต่เป็นซูอวี่

ผีสกปรกพูดต่อเฝื่อนๆ “ก็ไม่ใช่...”

เขามักดูหมิ่นคนจน คนรวยที่มากินข้าวในร้านนั้น เขามักจะ...

ถุยน้ำลายหรือทิ้งหนังเท้าลงไปในกับข้าว

เมื่อเห็นลูกค้าเหล่านั้นกินเข้าไป เขารู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูก

หึๆ รวยแล้วยังไงล่ะ สุดท้ายก็ต้องกินของสกปรกอยู่ดี

แต่การกระทำของเขานั้นถูกจับได้อย่างรวดเร็ว เขาถูกไล่ออกจากงาน

ไล่ออกก็แล้วไป หากเขาเห็นนักเรียนหญิงอายุน้อยเมื่อทำงานหลังครัว เขาก็มักลงไม้ลงมือกับพวกเธอ

แต่ไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะมีความสามารถจริงๆ หลังจากที่เขาถูกไล่ออก พวกเขาบันทึกสิ่งนี้ลงไปในประวัติการทำงานของเขาด้วย

หลังจากนี้ก็ไม่มีครัวโรงแรมไหนกล้ารับเขาเข้าทำงานอีก ร้านอาหารเล็กทั้งเหนื่อยทั้งลำบาก อีกอย่างอยู่ใต้สายตาเจ้าของร้าน แค่เล่นโทรศัพท์ยังถูกเจ้าของร้านจับได้

ดังนั้นสุดท้ายเขาก็กลับไปทำงานก่อสร้าง

“แล้วยังไงต่อ” ซู่เป่ามองเขาเย็นๆ

สมกับเป็นผีสกปรก ลามกมากจริงๆ กระทั่งทำงานอยู่ในครัวโรงแรมยังกล้าทำเรื่องแบบนี้อีก

พอเห็นเขาบอกว่ากลับที่ก่อสร้าง เธอก็รู้เลยวาสการตายของเขาไม่ธรรมดาแน่ๆ ยังไงก็ต้องเกี่ยวกับที่ก่อสร้าง