ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1571

เครื่องดื่มที่ซืออี้หรันส่งมาก็ได้แจกจ่ายลงไปแล้ว ทำให้ในห้องเรียนคึกคักมาก

ไม่เพียงแต่มีเครื่องดื่มที่ดูน่าอร่อย และได้ยินมาว่าที่มหาลัยจิงไห่มีรุ่นพี่หน้าตาดีมาให้กำลังใจพวกเขาด้วย

“ว้าว——ชาเย็นแก้วนี้หวานมาก！”นักเรียนแถวหน้าที่ได้รับชาเย็นก่อนพูดขึ้นด้วยความประหลาดใจ “เป็นชาเย็นที่อร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินมา！”

นักเรียนอีกคนพูดว่า “ใช่ๆ แล้วก็รู้สึกตื่นขึ้นหลังจากที่กินมัน！”

“ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อนว่าสมองของฉันจะตื่นได้ขนาดนี้ เมื่อกี้ฉันยังลืมเนื้อหาที่ท่องอยู่เลย จู่ ๆ ตอนนี้ก็จำได้หมดแล้ว”

“เหมือนว่าความรู้วิ่งเข้าสมองของฉันอย่างกับโจรเลย！”

นักเรียนแถวหลังที่ยังไม่ได้ก็อดไม่ได้ที่จะบ่นว่า “เว่อร์ขนาดนั้นเชี่ยว！”

“ฉันเห็นเธอตามมาเพราะร่นพี่ต่างหาก ตื่นเต้นล่ะสิ！”

“ข้างหน้าเร็วหน่อย ให้ข้าพเจ้าได้ลองชิมหน่อยสิว่าอร่อยแค่ไหนกันเชี่ยว！”

ในห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ แต่ซู่เป่ากลับท้าวคางมองไปที่ซืออี้หรันที่อยู่ตรงทางเดิน

เขากำลังคุยอะไรกับคุณครูนะ ทั้งที่สีหน้าของเขาเย็นชาแต่สีหน้าคุณครูทั้งหลายกลับยิ้มจนหุบไม่ลงเลยซะงั้น

กำลังคุยอะไรกันอยู่น้า?

ซู่เป่าสนใจมาก มันแปลกมากที่ในขณะที่ใบหน้าของซืออี้หรันเย็นชา แต่พวกคุณครูกลับยิ้มจนหุบปากไม่ลงซะงั้น

ในสมองของเธอกำลังคิดอยู่ว่าพวกเขาคุยอะไรกัน และอดไม่ได้ที่จะส่งจิตเทพออกไป

จิตเทพก็ค่อย ๆ จับเสียงได้ แล้วส่งสัญญาณกลับมาที่สมองของซู่เป่า

ซู่เป่าได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกันผ่านเสียงเอะอะโวยวายในห้องเรียน

ทุกอย่างหลอมรวมกัน เจ้าวิถีสวรรค์ยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับที่ตัวเองเก่งขนาดนี้เลยปรับตัวไม่ทันช่วงขณะหนึ่ง

ทำแค่เอียงหัวฟังที่พวกเขาคุยกัน—

คุณครูทั้งหลาย “หัวหน้าจากข้างบนเขาพูดแบบนี้จริงเหรอ? ห้องเรียนของพวกเราเนี่ยนะถูกผู้บังคับบัญชาการทหารสนใจ?”

ซืออี้หรัน “อือ ใช่”

ซืออี้หรัน “ก่อนหน้านี้คะแนนสอบของห้องสามโดดเด่นมาก หัวหน้าจากข้างบนเห็นคะแนนแล้ว คุณครูทุกคนลำบากกันแล้ว”

คุณครูทุกคนยิ้มจนปากฉีกถึงหู “ไม่ลำบากๆ! เป็นเด็ก ๆ ต่างหากที่ขยัน!”

ในใจซู่เป่าคิดว่า คุยกันเรื่องนี้นี่เอง

การสอบเข้ามอปลายครั้งนี้คุณครูทุกคนต่างก็ตื่นเต้น ต่างก็คาดหวังให้ห้องตัวเองสอบได้คะแนนดี สอบผ่านกันทั้งห้อง

ตอนนี้ยิ่งมาได้ยินว่าหัวหน้ากำลังให้ความสนใจอีก ไม่ดีใจสิแปลก…

เอ้ะ?

ซู่เป่าอึ้งไป

นี่เธอสามารถใช้จิตเทพฟังเสียงได้!

สายตาทั้งคู่ของซู่เป่าเป็นประกาย จิตเทพที่นอกจากจะ ‘ดู’ ของผ่านที่กั้นได้แล้ว ยังสามารถเอาไว้ใช้ ‘ฟัง’ ได้อีก!

จะว่ายังไงดี?!

ซู่เป่าอ้าปากพูดออกมาเสียงเบาหนึ่งประโยค จากนั้นก็ใช้จิตเทพห่อหุ้มและพยายามส่งไปที่หูของพี่อี้หรัน

อาจจะเพราะเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์ถึงทำให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยความราบรื่น

กำลังอดไม่ได้ที่จะกินหนึ่งคำก็ถูกเสียงที่คุ้นเคยรบกวน จนทำให้เขาตกใจทำชาเย็นในมือหกออกมานิดหน่อย

เหล่านักเรียนประหลาดใจ ห้องเรียนที่เสียงดังโวยวายเงียบลงทันที

แม่ของฮวาจวิ้นเหย้าขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ลูกอย่ากินอันนั้น ได้ยินไหม”

“แม่บอกแล้วไงว่ากระเพาะของลูกไม่ดี กินอะไรไปเรื่อยแล้วท้องเสียจะทำยังไง?”

“ระหว่างการเตรียมสอบเข้า แม่บอกกับลูกแล้วไม่ใช่เหรอว่ากินได้แค่ของที่แม่เตรียมให้? ของอะไรไปเรื่อยจากข้างนอกลูกยังกล้ากินเหรอ!”

สีหน้าของฮวาจวิ้นเหย้าแดงแปร๊ด พูดออกมาอย่างไม่คิดอะไรว่า “แม่…นี่ นี่ไม่ใช่ของอะไรไปเรื่อยนะ ทุกคน…ทุกคนกินแล้ว…”

มีแค่เขาไม่กิน? แบบนี้มันขายหน้ามากนะ เขาสูงส่งแค่ไหนกันเชียวเพื่อน ๆ ทุกคนกินแต่เขาไม่กิน

ตั้งแต่เล็กจนโตแม่ยุ่งเรื่องของเขามากจนทำให้เขาหายใจไม่ออก วันนี้ถึงขั้นมาที่โรงเรียน ยังขึ้นเสียงกับเขาต่อหน้าเพื่อน ๆ ทุกคน

ฮวาจวิ้นเหย้าอดไม่ได้ที่จะหาที่มุดลงดิน

ครูประจำชั้นรีบพูดขึ้นมาว่า “คุณแม่ของจวิ้นเหย้า ฉันเข้าใจที่คุณกังวลนะคะ แต่คุณคิดมากไปแล้วค่ะ ชาเย็นวันนี้ทุกคนในระดับชั้นม.3ได้ค่ะ อีกอย่างพ่อครัวที่เป็นคนทำก็มีใบรับรองนะคะ…”

แม่ของฮวาจวิ้นเหย้ามองไปที่หน้าของซืออีเหรันพูดออกมาโดยที่ภายนอกยิ้มแต่ภายในไม่ว่า “ฉันรู้ ๆ แต่ว่าจวิ้นเหย้าของพวกเรากระเพาะไม่ดีตั้งแต่เด็ก ไม่สามารถกินอาหารไปเรื่อยหรอกนะคะ”

“ถ้าพวกคุณอยากดื่มก็ดื่มกันเลยค่ะ! จวิ้นเหย้าเขาดื่มชาเย็นที่ฉันเตรียมมาก็พอ”

ในใจแม่ของฮวาจวิ้นเหย้าไม่พอใจมาก คิดว่าการจัดการของโรงเรียนไม่ดีพอยังจะมาห้องเรียนทำอาหารอีก!

อาหารจากข้างนอกก็คืออาหารจากข้างนอก ถ้าไม่ใช่อาหารที่เธอทำเองอาหารจากข้างนอกนั้นมีพิษทั้งหมด

กำลังอยู่ในขั้นเตรียมสอบเข้าแล้ว ถ้าจวิ้นเหย้าของเธอกินแล้วเป็นอะไรไปพวกเขารับผิดชอบไหวรึไง?!