ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1573

ซู่เป่าเดินอยู่ข้าง ๆ ซืออี้หรัน ยิ้มไปด้วยพูดไปด้วยว่า “ขอบคุณนะคะพี่อี้หรัน หนูรู้ว่าพี่ใส่ยาจิตสงบลงไปในชา”

ซืออี้หรันที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ ในขณะพูดคุยกับคุณครูก็มีสีหน้าเย็นชา

แต่ตอนเห็นซู่เป่าเขาก็อดไม่ได้ทีจะยกมุมปากขึ้น

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก” เขาตอบ

ซู่เป่าเอียงตามอง “ใส่ให้แค่ห้องพวกหนูเหรอคะ?”

ซืออี้หรันพยักหน้า “อือ”

ตอนแรกซู่เป่ากะจะแกล้งเขาเล่น แต่ผลปรากฎว่าเค้าตอบคำถามอย่างจริงใจ

เธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดถึงภาพหมาตัวน้อย ๆ ที่แอบซ่อนของไว้ จึงอดไม่ได้หัวเราะออกมา

“ทำไมไม่ใส่ให้ห้องอื่นล่ะคะ” เธอรวดถามต่อ

ซืออี้หรันกลับตอบกลับหน้านิ่งว่า “เพราะว่าที่ห้องอื่นไม่มีเธอไง

ซู่เป่านิ่งอึ้งไป

เธอเงยหน้ามองตาของซืออี้หรัน แต่กลับเห็นว่าเขาหันหน้ามองทาง พยายามทำท่าเป็นปกติแล้วพูดว่า “ยังไงยาสงบจิตก็ไม่ใช่ผักกาดขาวที่หาได้ทั่วไปที่จะให้ใครก็ได้”

ซู่เป่ายิ้ม “แบบนี้นี่เอง—”

หางเสียงของเธอถูกลากยาว ทำให้จมูกของซืออี้หรันแดงขึ้นทันที

เวลาแบบนี้จะขาดยอดนักกินเผือกอย่างเสี่ยวต๋าได้ยังไง!

เสี่ยวต๋าแอบ ๆ ใช้หนวดแตะนิ้วของซืออี้หรัน แสดงสีหน้าแบบป้าแก่ยิ้ม

โอ้ว ให้ข้าเสี่ยวต๋าดูหน่อยสิ้ว่าในใจสนมหรันคิดอะไรอยู่!

【ทำไงดี…คำพูดของฉันตรงเกินไปรึเปล่า！】

【ให้ตายเหอะ…ฉันกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย! ซู่เป่ากำลังเตรียมตัวสอบเข้าทำไมฉันถึงพูดอะไรแบบนั้นออกไป!】

ครึ่งแรกแสดงออกถึงความหงุดหงิด

แต่ครึ่งหลัง…

【เอ้ะ เธอกำลังยิ้มให้ฉันอยู่รึเปล่า？】

【เธอ…เธอทำแบบนี้หมายความว่ายังไง！】

ใจของซืออี้หรันเต้นแรงเหมือนรัวกลอง แถมยีงมีเผลอพลาดไปหลายจังหวะด้วย

【นี่เธอ…นี่เธอ…ไม่ปฎิเสธ？】

【เธอยิ้มให้ฉันแบบนี้แสดงว่าเธอก็…ชอบฉันใช่ไหม？】

【ตั้งสติ…！ฉันจะต้องรอเธอ รอให้เธอจบมอปลาย ขึ้นมหาลัยก่อน รอให้เธอเรียนมหาลับแล้วค่อยสารภาพรักแบบนี้น่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด…】

【ถึงเวลานั้น…ถ้าฉันจับมือเธอน่าจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง？พอถึงเวลานั้นแล้วจับตรงไหนก็ได้…】

เสี่ยวต๋าแทบจะหัวเราะจนตายอีกครั้ง

คนเขาก็แค่ยิ้มให้ทีหนึ่ง เขากลับคิดไปถึงว่าจะเป็นแฟนกันยังไงแล้ว!

จักรพรรดิชิงหัวสมัยนี้เป็นคนคลั่งรักเหรอนี่

โอ้วไม่ สมัยก่อนก็เป็นเขาที่คลั่งรักเหมือนกัน

แต่ว่าสมัยนี้สนุกกว่า เพราะเขาถึงขนาดคิดกลยุทธ์ของตัวเอง

ในใจซืออี้หรันดังตึกตักๆ ปรากฎว่าพึ่งออกจากโรงเรียนก็เจอกับลุงทั้งแปดของซู่เป่าอีกครั้ง

คนเจ็ดผีหนึ่ง

มู่กุ้ยฝานบวกกับซูจิ่นอวี้

ซืออี้หรัน “……”

นั่งอยู่บนรถลินคอนเพิ่มความยาวอีกครั้ง

“ผมก็แค่ผ่านมาให้กำลังใจแล้วก็เอาเครื่องดื่มอย่างชาเย็นมาส่งเท่านั้น” ซืออี้หรันนั่งตัวตรง

ซูอิ๋งเอ่อร์เอามือกอดอกแล้วเลิ่กคิ้วขึ้น “แค่มาส่งชาเย็นจริง ๆ เหรอ?”

ซืออี้หรันยิ้มตอบรับนิ่ง ๆ “แน่นอนว่าไม่ใช่”

ลุง ๆ ทั้งหลายก็เลิ่กคิ้วขึ้น

ซืออี้หรันตอบว่า “ชาเย็นที่เอามาให้ ผมใส่ยาสงบจิตลงไปด้วย”

ซูอีเฉินมองผ่านกระจกมองหลัง ก็รู้สึกว่าไอ่โจรขโมยเนี่ยมีทั้งซ้ายขวาเลย

ที่สำคัญคือยังใช้เงินของเขา!!

ขาดทุนเสียแล้ว…

ซู่เป่าพึ่งจะเข้าใจว่าเป็นเพราะเรื่องนี้ เธอไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะ “ไม่ต้องจริงจังขนาดนี้ก็ได้…สำหรับหนูนี่มันเรื่องเล็กน้อย”

เธอพูดแบบนั้น แต่คนในครอบครัวไหนบ้างที่มองว่าการสอบเข้ามอปลาย การสอบเข้ามหาลัยเป็นเรื่องเล็ก?

ซูลั่วกับกู้ชีชีก็ต่างหาเวลากลับมาแล้ว พวกซู่เยว่เฟยก็ลาหยุดแล้ว

หัวหน้าที่ถามหาเหตุผล…พวกลุง ๆ ตอบว่า เหตุผลเหรอ? เหตุผลก็คือหลานสาวจะสอบเข้ามอปลายแล้ว

หัวหน้า “……”

สัปดาห์นี้ทั้งสัปดาห์พวงลุง ๆ ต่างก็อยู่กับซู่เป่า

แต่ทางฝั่งแม่ของฮวาจวิ้นเหย้า

ไม่รู้ว่าใช้วิธีอะไรถึงมาค่อยดูแลฮวาจวิ้นเหย้าที่โรงเรียนได้ทุกวัน

ตัวเธอเองรู้ว่าไม่ควรสร้างความกดดันให้กับลูกเลยได้แต่แอบดู

จากที่อาคารเรียนฝั่งตรงข้าม ใช้กล้องส่องทางไกลดูเอา

ฮวาจวิ้นเหย้ามักจะรู้สึกสั่นไปทั้งตัวบางครั้งที่อ่านหนังสือ เขาคุ้นเคยต่อความรู้สึกการถูกจ้องนี้ แต่ว่าเขาก็ไม่เห็นแม่ของเขา

หรือว่าเขาจะเริ่มมีอาการทางประสาทแล้ว

การสอบเข้ามอปลายก็มาถึง

นักเรียนห้องสามต่างก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่า

ยาสงบจิตที่ซืออี้หรันแอบใส่นั้นมีประโยชน์ แต่นี่ก็ทำได้แค่ให้ไอเทพของคนสะอาดขึ้นเท่านั้น ถ้าปกติไม่ได้ขยันตั้งใจอ่านหนังสือล่ะก็ ต่อให้จะสะอาดแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์

แม่ของฮวาจวิ้นเหย้าเป็นคนมาส่งเขา แม่ของเขาค่อยให้กำลังใจเขาอยู่ตลอด แต่พอนั่งลงไปในห้องสอบแล้วเขากลับรู้สึกเหมือนถูกก้อนหินทับกลางอกของเขา

ทำให้เขาหายใจไม่ออก…

เมื่อรอจนข้อสอบแจกลงมาแล้ว เขาก็ยิ่งรู้สึกหายใจไม่ออกกว่าเดิม หัวปากกาเริ่มสั่น และเริ่มรู้สึกเวียนหัว…