ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1615

น้องสาวถามเขาว่าเข้าใจความโรแมนติกไหม?

เสียงเตือนภัยระดับสิบในใจของซูจื่อซีดังขึ้น ทันใดนั้นเขาก็มโนภาพที่ซืออี้หรันคุกเข่าข้างเดียวและมอบดอกกุหลาบให้กับซู่เป่าขึ้นมาในหัว

เขานิ่งมาก เขาถามอย่างใจเย็นว่า “ซืออี้หรันให้ของขวัญน้องเหรอ?”

ซู่เป่าแปลกใจ “ก็ไม่นะ เขาให้ของขวัญลุงห้า... อ๋อ แล้วก็เอาผลิตภัณฑ์ท้องถิ่นมาให้คุณยายด้วย”

ซูจื่อซี “?”

ซู่เป่ายิ้มกว้างและถามว่า “พี่จื่อซี ตอนเด็ก ๆ พี่เคยเก็บแท่งไม้ไหม”

ซูจื่อซี “?!”

แท่งไม้!!

อย่าว่าเขาไม่บริสุทธิ์เลย แต่ในวินาทีทีสิ่งที่เขามโนขึ้นมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่!

ซูจื่อซีบังคับตัวเองให้นิ่งและถามอย่างใจเย็นว่า “แท่งไม้อะไร?”

เพื่อไม่ให้คําพูดของเขาฟังดูตรงไปตรงมาเกินไป เขาพูดอ้อม ๆ ว่า “เธอหมายถึงกิ่งไม้ที่ตกลงมาจากต้นไม้เหรอ”

ซู่เป่าพยักหน้า “ใช่ กิ่งไม้เล็ก ๆ “

ซูจื่อซี “...”

แม้จะไม่เข้าใจ แต่ก็ยังพยักหน้าตอบว่า “อืม ตอนเด็ก ๆ มีครั้งหนึ่งเลิกเรียนกลับบ้าน แม่พี่ไปรับน้อง แล้วพี่ต้องเดินกลับมาเอง”

เขาหยุดไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อ “วันนั้นอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่พอกําลังจะกลับถึงบ้าน พี่เห็นแท่งไม้อันหนึ่งที่บนถนน”

ซูจื่อซีทำมือประกอบ “ยาวประมาณนี้ได้ เป็นกิ่งไม้ที่เพิ่งร่วงลงมาใหม่ ทั้งตรงและเรียบ ราวกับว่าสวรรค์ได้ขัดเกลามันมาเพื่อพี่”

โบกไปมาแล้วก็รู้สึกเหมือนมีดาบอยู่ในมือ

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกภาคภูมิใจ กลับบ้านเองก็ไม่เป็นไรแล้ว แม่ลืมไปรับก็ไม่เป็นไรแล้ว

เขาสามารถใช้ดาบต่อสู้ไปได้สุดล้าฟ้าเขียวด้วยตัวคนเดียว เดินทางท่องโลกคนเดียวก็ดีเหมือนกัน

ซู่เป่าไม่อยากจะเชื่อ “แล้วพี่ก็อารมณ์ดีทันทีเลยเหรอ?”

ซูจื่อซียิ้มและพยักหน้า “อืม ฉันอารมณ์ดีไปสองวันเต็มเลยล่ะ”

“แต่ว่า...”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาหุบลงเล็กน้อยและพูดต่อว่า “วันที่สามแม่ของพี่เข้ามาในห้องเห็นแท่งไม้ที่พี่วางไว้บนโต๊ะ”

แม่ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจมากและถามเขาว่า “เก็บแท่งไม้กลับมาทำไม?

ซูจื่อซีที่อายุยังน้อยกลัวว่าแม่จะเอาไม้ไปทิ้งเลยรีบเข้าไปแย่ง

วันนั้นแม่อารมณ์ไม่ดี พอเห็นเขาแย่งของก็โมโหทันที

“แม่หักแท่งไม้ต่อหน้าฉัน”

แท่งไม้ชนเข่าหักดังเปี๊ยะ สิ่งที่แตกหักไม่ใช่แค่แท่งไม้ที่ทำไห้เขามีความสุขมาสองวันเท่านั้น แต่ยังรวมถึงฟางเส้นสุดท้ายในใจเขาด้วย

เขาขาดสติและตะโกนใส่เธอทันที

แม่รู้สึกว่าเขายิ่งโตขึ้นยิ่งไม่เชื่อฟัง อะไรก็เก็บกลับบ้านไปหมด พอว่าแล้วยังเถียงเธออีก

“แม่พี่ออกไปด้วยความโมโห แท่งไม้ก็ถูกแม่โยนทิ้งไปในสวนนอกหน้าต่าง”

“พี่ยืนอยู่ที่ระเบียงนานมาก ยืนมองไม้ที่หักนั้น และเห็นลุงคนสวนเดินมาทำสีหน้าแปลกใจแล้วหยิบแท่งไม้ขึ้นมาโยนลงในถังขยะ”

เมื่อซูจื่อซีพูดถึงตรงนี่สีหน้าของเขาก็สงบนิ่งแล้ว

มีเพียงซู่เป่าเท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อกี้ในสายตาของเขามีแววความเจ็บปวดแวบผ่านไป เผยอารมณ์แปรปรวนในส่วนลึกของจิตใจของเขา

ซู่เป่าเป่าอดสงสารไม่ได้

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดว่า “นายไม่เข้าใจ แท่งไม้เล็ก ๆ นี้เท่มากนะ!”

ซูจื่อซีหัวเราะเยาะ “เนี่ยนะที่อาว่าหล่อ?”

คนอื่น ๆ ที่กําลังยุ่งอยู่พอได้ยินเสียงก็ทยอยมาที่ห้องนั่งเล่นชั้นหนึ่ง

ซูจิ่นม่อหัวเราะฮ่า ๆ “พี่ห้านี่อะไรของพี่เนี่ย ไม้คฑานางฟ้าเหรอ?”

ซูอี้เซินก็อดไม่ได้ที่จะแซวว่า “พี่ห้าชอบสีชมพูจริง ๆ ด้วย ผู้ชายเข้ม ๆ ต้องชอบสีชมพูสินะ!”

นายท่านซูนั่งลงบนโซฟา เหลือบตามองซูอิ๋งเอ่อร์ “ไม่อายเขาหรือไง อายุเท่าไหร่แล้วยังเก็บแท่งไม้อีก”

ซูอิ๋งเอ่อร์ยังคงยืนยันประโยคเดิมว่า “พวกคุณไม่เข้าใจ”

ซูอีเฉินก็อดไม่ได้พูดว่า “ไม่เข้าใจ... แต่ก็คงดูออก”

ซู่เป่าหยิบแหวนที่ซืออี้หรันให้เธอออกมาหยิบจดหมายที่ป้าใหญ่ฝากให้ลุงใหญ่ออกมา

พลางพูดว่า “ไม่ใช่แบบนั้น ไม้เล็ก ๆ นี้เจ๋งมากนะ”

ซูอีเฉินรับจดหมายจากเหยาหลิงเยว่มา เขาไม่สนแล้วว่าไม้นั่นจะเจ๋งไหม เขารีบจะขึ้นไปอ่านจดหมายข้างบน

แต่เห็นซู่เป่ารับแท่งไม้เล็ก ๆ ในมือของซูอิ๋งเอ่อร์มาและกางมันออกดังพึ่บ

หางมังกรเขียวที่มีสเนห์ดุดัน อนุภาพน่าเกรงขาม!

ซูจิ่นม่อซูอี้เซิน “!!!”

นายท่านซู “!!!”

แม้แต่ซูอีเฉินที่ขึ้นไปชั้นบนก็หยุดเดินและมองหางมังกรเขียวอย่างตกตะลึง

ผู้ชายทั้งหลายคนส่งเสียงร้อง ‘ว้าว~’ ขึ้นมาพร้อมกัน