ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1614

“ลุงห้า ลุงทำอะไรเหรอ...”

ซู่เป่ามองลุงห้าที่อยู่ในกองหิมะแล้วก็พูดไม่ออก

ตอนแรกตั้งใจจะแกล้งทำเป็นไม่เห็น แต่ก็กลัวว่าเขานอนอยู่ในกองหิมะนานเกินไปเดี๋ยวจะหนาว

ซูอิ๋งเอ่อร์ยืนขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย “ขนาดนี้แล้วยังเห็นอีกเหรอ?”

ซู่เป่า “...”

ลุงห้า นี่ลุงดูถูกหนูเหรอ!

แต่ซูอิ๋งเอ่อร์กลับรู้สึกว่าเขาปลอมตัวได้แนบเนียนมาก ชุดพรางตัวหิมะนี่เขาอุตส่าห์ตั้งใจหามา

ทันใดนั้นเขาก็ตบหัวตัวเองแล้วพูดว่า “ลุงรู้แล้ว หนูรู้ด้วยความสามารถพิเศษ”

โธ่ ประมาทไปสินะ ลืมไปเลยว่าทั้งซู่เป่าและซืออี้หรันต่างก็มีความสามารถพิเศษ

ซืออี้หรันและซู่เป่า: (´¢`;)

เมื่อเห็นซูอิ๋งเอ่อร์จ้องมาที่มือของเขา ซืออี้หรันก็ได้สติ เขายังจับมือของชู่เป่าอยู่

เขารีบปล่อยมือเธอ

ซูอิ๋งเอ่อร์ไปหารั้วที่ปลูกต้นไม้แล้วนั่งลงอย่างสบาย ๆ

“พวกเธอคุยกันต่อไปสิ ไม่ต้องสนใจลุง ลุงกําลังชมวิว”

เขาผิวปากเงยหน้ามองท้องฟ้าและตั้งใจมองเกล็ดหิมะอย่างจริงจัง

ซู่เป่าและซืออี้หรัน: “...”

ซู่เป่ารู้สึกตลกเล็กน้อย เธอพูดว่า “พี่อี้หรันขอบคุณสำหรับของที่มาให้นะคะ เดี๋ยวหนูจะเอาให้คุณยายกับลุงใหญ่”

ซืออี้หรันพยักหน้าบอกว่า “อืม... ถ้าต้องการอะไรก็ติดต่อพี่ได้ตลอดเวลา”

ซู่เป่าพยักหน้า

ซืออี้หรันโบกมือให้เธอและพูดกับซูอิ๋งเอ่อร์ว่า “ลุงห้า ผมไปก่อนนะครับ”

ซูอิ๋งเอ่อร์กําลังกอบเกล็ดหิมะไว้ในมือและแกล้งทำเป็นดูเกล็ดหิมะในมือ แต่จริง ๆ แล้วกําลังดูทั้งสองคนอยู่

เห็นดังนั้นเขาก็ทิ้งเกล็ดหิมะไปทันที เขาเหล่ตาพูดว่า “เจ้าหมอนี่ เรียกลุงห้าซะคล่องปากเชียวนะ ทำไมฉันไม่เห็นรู้ว่าฉันมีหลานชายคนนี้ด้วย”

ซืออี้หรันยิ้ม “ลุงห้านี่ก็ตลก ผมไม่ใช่หลานชายหรอกครับ อ๋อ อันนี้ให้คุณครับ”

เขาหยิบ “แท่งไม้เล็ก ๆ” ออกมาจากแหวนและยื่นให้ซูอิ๋งเอ่อร์

“นี่คือหางมังกรเขียว”

ของเล็ก ๆ นี้จริง ๆ แล้วจะให้ซู่เป่า แต่ซู่เป่าไม่ชอบสีชมพู ดังนั้นซืออี้หรันจึงเปลี่ยนใจมอบมันให้กับซูอิ๋งเอ่อร์แทน

ซูอิ๋งเอ่อร์มองแท่งไม้เล็ก ๆ ในมือซืออี้หรันแล้วก็พูดไม่ออก

สีชมพูอีกต่างหาก

“ฉันไม่เอา” ซูอิ๋งเอ่อร์เย้ยหยันว่า “ฉันเป็นผู้ชายไม่ชอบของเล่นสีชมพูแบบนี้”

วินาทีต่อมากลับเห็นซืออี้หรันสะบัดมือ

มีเสียงดังพึ่บแล้วแท่งไม้สีชมพูเล็ก ๆ ก็กลายเป็นอาวุธที่น่าเกรงขาม

อาวุธนั้นดูเหมือนเหล็กเย็นพันปีและก็เหมือนน้ำแข็งที่ถูกกดไว้ในธารน้ำแข็งเป็นเวลาหลายล้านปี

เย็นยะเยือก เรียบเนียน เปล่งประกายวิบวับ

มีสีดำเป็นสีพื้นลวดลายเป็นสีชมพูเป็นลายเฉพาะ มันพันขึ้นมาตามแท่งไม้

ความยาวของมันคล้ายกับไม้กระบองที่พระวัดเส้าหลินถืออยู่ในมือ

ซูอิ๋งเอ่อร์เบิกตากว้างทันที

เชี้ย ของดี!

ซู่เป่า: [?]

ซืออี้หรัน: [ผู้ชายจนตายก็ยังเป็นเด็ก]

ซู่เป่า: [???]

ปัญหาอ่อนขนาดนี้เลยเหรอ?

เธอขำพรวดออกมา ไม่คิดว่าผู้ชายที่ปั้นหน้านิ่งตลอดมาตั้งแต่เด็กอย่างพี่อี้หรันจะมีความสุขกับการเก็บกิ่งไม้ได้ระหว่างทางกลับบ้าน

ไม่เข้าใจเลยจริง ลองค้นในติ๊กต๊อกดูสิว่าหลักการคืออะไร

จากนั้นซู่เป่าก็เจอคลิปยอดนิยมคลิปหนึ่ง

ในวิดีโอชายคนหนึ่งหยิบแท่งน้ำแข็งขึ้นมาท่ามกลางลมและหิมะ เขาจับแท่งน้ำแข็งในมือสะบัดหิมะที่ติดอยู่ออกไป

ในคอมเมนต์มีผู้ชายมาแสดงความคิดเห็นหายคน

มีหลายคนเล่าถึงตอนเด็ก ๆ ที่เก็บแท่งไม้ได้ตามทางแล้วจินตนาการว่าตัวเองต่อสู้คนเดียวจนสุดล้าฟ้าเขียว แล้วก็มีความสุขได้ทั้งวัน

ที่แท้นี่ก็คือความโรแมนติกของเด็กผู้ชายสินะ

ซูจื่อซีเห็นซู่เป่ากลับมาก็ถามว่า “กลับมาแล้วเหรอ?”

ซู่เป่า “อืม ๆ” ซู่เป่ายิ้ม

ซูจื่อซีหรี่ตาเล็กน้อย

เขาถามอย่าง ‘ไม่ตั้งใจ’ ว่า “มีความสุขขนาดนี้ คุยอะไรกันมาเหรอ”

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยหน้ายิ้มแย้ม “พี่ พี่เข้าใจความโรแมนติกไหม?”

ซูจื่อซี “???”

ทันใดนั้นเสียงเตือนภัยในใจของเขาก็ดังขึ้น