ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1613

ซู่เป่าถือผลไม้จานหนึ่งเดินตามหลังมา เธอชะโงกหัวออกมาจากด้านหลังซูเหอเหวิน

“พี่หานหาน แอบทำอะไรไม่ดีอีกแล้วใช่ไหม? ท่าทางร้อนตัวขนาดนี้!”

หานหานแอบซ่อนโทรศัพท์อย่างดี แล้วตอบอย่างฉะฉานว่า “เปล่าสักหน่อย ฉันร้อนตัวตรงไหน”

ซูเหอเหวินยื่นมือออกมา นิ้วมือของเขาเรียวสวย แต่คําพูดกลับเย็นชาไร้ความปราณี “เอามาให้พี่”

หานหานก็เหมือนลูกบอลที่ลมรั่ว เธอส่งโทรศัพท์ให้เขาอย่างไม่เต็มใจพลางพูดว่า “หนูแค่เลื่อนดูรูปเฉย ๆ จริง ๆนะ”

“ไม่ได้ทำอะไรเลย!”

ซูเหอเหวินเหลือบมองเธอและป้อนรหัสผ่านอย่างชํานาญ

หานหานอึ้งอยู่ตรงนั้น “พี่ใหญ่ หนูเปลี่ยนรหัสผ่านใหม่ พี่รู้ได้ไง!”

ซูเหอเหวินหัวเราะเยาะ “เธอคิดว่าไงล่ะ”

หานหานเบิกตากว้าง หรือว่าซู่เป่าสอนพี่ใหญ่ให้ดูดวงเหรอ?

แต่แล้วกลับได้ยินซู่เป่าส่ายหัวแล้วพูดว่า “พี่หานหาน รหัสผ่านของพี่ก็เดาง่ายเกิน”

พี่หานหานใช้วันเกิดของเธอเป็นรหัสผ่าน ไม่ว่าจะจัดเรียงยังไงแต่เป็นตัวเลขชุดนั้นอยู่ดี

ภายใต้สถานการณ์ที่วันเกิดและปีไม่เปลี่ยนแปลง เธอเดาสุ่ม ๆ ก็ยังได้เลย

หานหานพึมพำว่า ‘พวกพรสวรรค์วิปริตสองคน’ แล้วสุดท้ายก็ห่อเหี่ยวไม่พูดไม่จา

ซูเหอเหวินเลื่อนดูรูปถ่ายที่หานหานเพิ่งตัดต่อไปด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

ในภาพเขามีกระโปรงชั้นเค้กสีชมพูพาดอยู่บนบ่า หานหานตัดเขาออกมาคนเดียว

แล้วเขียนในรูปว่า [ข่าววงในของประธานซูน้อย ข่าวละหนึ่งล้าน มีอะไรก็แอดฉันมาถามได้เลย]

นี่เธอขายเขาอย่างไร้ความปราณี

แถมยังขายถูกมากอีก!

ซูเหอเหวินลบรูปทั้งหมดทิ้งแล้วเอื้อมมือไปเขกหัวหานหาน

“ท่ายังเล่นไม่รู้เรื่องอีก จะหักเงินค่าขนมให้หมดเลย”

หานหานคร่ำครวญขึ้นมาทันที

ที่เธออยากหารายได้เสริมก็เพราะถูกหักเงินค่าขนมหมดนี่แหละ

เธอรีบหันมองซู่เป่าทำท่าน่าสงสาร

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้นมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง “ว้าว วันนี้พระจันทร์สวยมาก! หนูออกไปชมจันทร์ดีกว่า!”

หานหานตะโกนว่า “ข้างนอกหิมะตกหนัก ชมจันทร์อะไรของเธอ!”

ซู่เป่าหนีไปแล้ว

ปิดประตูไปแล้วซู่เป่าก็ยังเหมือนเห็นพี่หานหานหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่

ปากกา ‘เขียนอัตโนมัติ’ นั้นเจ๋งมาก แต่ก็ต้องให้เธอพยายามเองก่อน

ซู่เป่าให้กำลังใจพี่หานหานอยู่ในใจ

ในขณะที่เธอกำลังจะกลับห้อง จู่ ๆ ก็ร้องเอ๊ะขึ้นมา

เธอหยุดเดินและมองออกไปนอกหน้าต่างตรงทางเดิน

นอกประตูคฤหาสน์ตระกูลซูมีชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงสวมเสื้อโค้ทขนเป็ดสีดำกำลังยืนอยู่ใต้ไฟถนน

ราวกับเขารู้ว่าเธอกำลังมองมา เขาเงยหน้าขึ้นและยิ้มให้เธอ

ซู่เป่าประหลาดใจ “พี่อี้หรัน”

ภายใต้แสงไปถนนหิมะโปรยปรายร่วงลงบนไหล่ของเขา

ครั้งนี้เขาไม่ได้สวมหมวก ผมสีดำขลับสั้นลงเล็กน้อย อยู่ท่ามกลางหิมะแล้วดูกล้าหาญชาญชัยและสุขุมเยือกเย็น

วินาทีต่อมาซู่เป่าก็ไปปรากฏตัวที่ประตูคฤหาสน์ตระกูลซู

“พี่อี้หรัน พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมไม่บอกกันก่อน?”

ซืออี้หรันยื่นแหวนวงหนึ่งให้เธอ “เอาของมาให้”

ซู่เป่ารับมาแหวนมาและก้มมอง

เอิ่ม... แหวนสีชมพู

คล้ายกับแหวนเพชรวิบวับที่เด็กอนุบาลใช้เล่นพ่อแม่ลูกกัน

ซู่เป่าไม่รู้จะขำหรือร้องไห้ดี เธอเก็บแหวนไว้เรียบร้อย

ซืออี้หรันเครียดขึ้นมา “ไม่ชอบเหรอ?”

ซู่เป่าเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม เธอเงยหน้ามองเขา

ซืออี้หรันกระวนกระวายใจ เขาเสียงแหบ “มีอะไรเหรอ?”

ซู่เป่าพูดว่า “พี่อี้หรัน ตอนนี้พี่เรียกคุณยาย ป้าใหญ่และลุงใหญ่คล่องปากเชียวนะ”

ซืออี้หรันหน้าหุบ

เขาพูดจาตะกุกตะกัก “เรียกแบบนี้... ง่ายดี เธออย่าคิดมากนะ”

ซู่เป่าขำพรวด เธอคิดอะไรมากอะไรเล่า

อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกว่าพี่อี้หรันก็น่ารักดีเหมือนกัน

เธอนึกถึงภาพน่ารักๆ ของเจ้าหมาน้อยที่กำลังใช้อุ้งเท้าขุดดินและฝังของรักของมันลงไปขึ้นมาอีกครั้ง

คิดแบบนี้แล้วซู่เป่าก็อดไม่ได้ที่จะเขย่งเท้าแล้วยกมือขึ้นมาอยากลูบหัวเขา

แล้วก็พบว่า... ตัวเองสูงไม่พอ

ไม่รู้ว่าซืออี้หรันสูงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ซืออี้หรันก็ก้มหน้าลงมาตามสัญชาตญาณและถามด้วยความสงสัย “มีอะไรเหรอ?”

ซู่เป่ากำลังอยากพูกว่า ‘เจ้าหมาน้อย’ แต่ก็กลืนลงคอไปแล้วพูดว่า “มีเกล็ดหิมะอยู่บนหัวพี่น่ะ”

ซืออี้หรันก้มศีรษะลงอย่างว่าง่าย เขารู้สึกได้ถึงมือของซู่เป่าที่กำลังตบผมของเขาเบา ๆ

เธอแค่ปัดแบบลวก ๆ เสร็จแล้วก็หดมือกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่จู่ ๆ ซืออี้หรันก็จับมือเธอไว้

“ซู่เป่า” เขามองเธอด้วยสายตาแน่วแน่

ซู่เป่าร้อง ‘ห๊ะ?’ เสียงดัง

ซืออี้หรันอยากจะถามเธอว่าช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง เธอขึ้นม.ปลายแล้วเขาไม่ได้มาแสดงความยินดีกับเธอเลย เธอจะไม่สบายใจหรือเปล่า

แต่บังเอิญว่าในกองหิมะที่อยู่ข้าง ๆ มีอะไรก็ไม่รู้สีขาวกําลังคลานกระดื๊บ ๆ อยู่

ซูอิ๋งเอ่อร์สวมชุดพรางตัวหิมะ ‘ล่องหน’ กำลังคลานไปข้างหน้าในกองหิมะ

ซืออี้หรันกระตุกมุมปาก

ซู่เป่ามองไปแล้วก็กระตุกมุมปาก