ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1612

หลังจากได้เจอซืออี้หรันครั้งหนึ่งในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน จากนั้นซู่เป่าก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย

ซืออี้หรันบอกว่าจะกลับไปจิ่วโยว ส่วนซู่เป่านั้นจะอยู่ในโลกมนุษย์ต่อไป

แต่ซูอิ๋งเอ่อร์ก็ยังคงค้างคาใจ

วันนี้ที่บ้านมีแต่เขากับซูอีเฉินสองคน ซูอิ๋งเอ่อร์ก็ทนไม่ไหวถามเขาว่า “พี่ใหญ่ พี่จะไม่ยุ่งเรื่องซู่เป่ากับเจ้าหมอนั่นแล้วจริง ๆ เหรอ?”

ซูอิ๋งเอ่อร์กังวลมาก

แม้ว่าเขาจะเป็นคนไม่พิถีพิถัน และก็เป็นคนเดียวในตระกูลที่ยืนหยัดแน่วแน่ว่าจะไม่แต่งงาน

แต่เขากลับเป็นคนที่กังวลเกี่ยวกับความรักของซู่เป่ามากที่สุด

“ผมคิดว่าซู่เป่ายังเด็กเกินไป เธออายุแค่ 15 ปีเอง พอถึงม.ปลายเทอมสองก็แค่ 16 ปี...”

แม้ว่าซูอิ๋งเอ่อร์จะยอมรับในตัวซืออี้หรัน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมรับที่เด็กสองคนคบหากันตั้งแต่ตอนนี้ได้

ซูอีเฉินถามเขากลับว่า “นายคิดว่าพวกเขามีอะไรไม่เหมาะสมเหรอ?”

ซูอิ๋งเอ่อร์เออร์ขมวดคิ้ว “อะไรนะ?”

ซูอีเฉินพูดเบา ๆ ว่า “ในวัยนี้ก็ต้องมีความชอบที่ไร้เดียงสาเป็นธรรมดา สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ได้อยู่ที่ควรคบหรือไม่ควรคบ แต่อยู่ที่ว่าจะวางตัวอย่างไรให้เหมาะสม”

ดังนั้นซืออี้หรันจึงไปจิ่วโยว

ส่วนซู่เป่ายังคงอยู่ในโลกมนุษย์ต่อ

เด็กทั้งสองคนก็ทำได้ดี เด็กแบบนี้ซูอีเฉินเลือกที่จะปล่อยวางและเชื่อใจพวกเขา

“เรื่องบางเรื่องก็เหมือนงูเหมือนแมงป่อง ถ้าหลบเลี่ยงผิดเวลาก็จะยิ่งอันตราย อะไรที่มากเกินไปก็ไม่ต่างกับน้อยเกินไป”

ซูอีเฉินพูดว่า เด็กส่วนใหญ่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ ดังนั้นจึงต้องควบคุม แต่ซู่เป่าไม่ใช่แบบนั้น”

ใครบ้างไม่เคยผ่านช่วงอายุสิบห้าสิบหกมาก่อน ตอนสิบห้าสิบหกใครบ้างไม่เพ้อฝัน?

ซูอีเฉินรู้สึกว่าในฐานะผู้ปกครองสิ่งที่สำคัญที่สุดไม่ใช่การหวาดระแวงและไปบังคับยับยั้ง

เพราะอาการหัวใจเต้นแรงก็เหมือนกับการไอนั่นแหละ มันหยุดไม่ได้

บางเรื่องยิ่งกดดัน ยิ่งเกิดเอฟเฟครุนแรง

เขารู้สึกว่าตัวเองในฐานะผู้ปกครอง สิ่งที่ทำได้ก็คือชี้แนะไม่ให้ลูกหลานลำเส้นที่ไม่ควรข้ามก็พอแล้ว

เด็กผู้ชายก็ควรสอนให้มีความรับผิดชอบ รู้จักกาลเทศะและการวางตัว ไม่ทำร้ายเด็กผู้หญิงด้วยข้ออ้างใดก็ตาม ควบคุมพฤติกรรมตัวเองไม่ให้ล้ำเส้น

ส่วนเด็กผู้หญิงก็สอนให้เธอรู้จักการเห็นคุณค่าในตนเองรักตัวเองและพัฒนาตนเอง อย่ายอมเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดของตัวเองเพียงเพรา ‘รัก’ และอย่าไปเรียกร้องจากคนอื่นเพราคำว่า ‘รัก’

และ ณ ปัจจุบันนี้ ซู่เป่าก็ทำได้ดีมาก ซืออี้หรันก็ทำได้ดีมากเหมือนกัน

แค่นี้ก็พอแล้ว การเติบโตของเด็กเป็นเรื่องของพวกเขาเอง เด็กทุกคนล้วนมีความลับเป็นของตัวเอง ผู้ปกครองก็ไม่ควรอ้างว่าทำไปเพราะรักแล้วไปสืบความลับของพวกเขาจนรู้ทุกเรื่อง อย่างน้อยตระกูลซูก็เป็นแบบนี้ นี่คือแนวคิดการอบรมเลี้ยงดูของตระกูลซู

ซูอิ๋งเอ่อร์เบะปาก

เรื่องเหตุผลเขาก็เข้าใจ แต่เขาแค่รู้สึกว่าปล่อยไม่ได้...

[ประธานซูน้อยได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นรองประธานซูชื่อกรุ๊ปอย่างเป็นทางการ เขาคือผู้บริหารซูชื่อที่อายุน้อยที่สุดและเป็นมหาเศรษฐีหมื่นล้านที่อายุน้อยที่สุด!]

มีข่าวนี้ว่อนไปทั่ว

เพราะว่าบุคคลผู้นี้เป็นระดับตํานาน หน้าตาก็หล่อเหลาเอาการ เป็นเหมือนพระเอกนิยายในชีวิตจริงจริง ๆ

กลุ่มข่าวซุบซิบต่างๆ ก็มีแต่ข่าวของประธานซูน้อย และก็มีคนวางแผนพยายามทุกวิถีทางที่จะเชิญประธานซูน้อยไปร่วมงานเลี้ยง

บรรดาสาวงามทั้งหลายก็แย่งกันออกหน้าออกตา

หานหานเลื่อนไปที่กลุ่มข่าวเม้าส์กลุ่มหนึ่ง เห็นว่ามีสาวสวยสองคนตบตีทึ้งหัวกันกลางถนนเพื่อแย่งประธานซูน้อย

“จุ๊ ๆ ๆ ไม่รู้ว่ามีอะไรน่าแย่งตรงไหน” หานหานพึมพำ “นี่มันยมบาลเวอร์ชั่นคนเป็นชัด ๆ พวกคุณชอบพี่ชายของฉันก็เพราะยังไม่เจอตัวจริงเขามากกว่า”

แม้ว่าเธอจะรู้สึกว่าไม่มีใครคู่ควรกับพี่ชายของเธอ แต่นั่นก็ไม่ได้ขัดขวางการที่เธอจะรู้สึกว่าคนที่ชอบพี่ชายเธอมีแต่คนบ้า

หานหานกลอกตา จู่ ๆ ก็มีความคิดอยากแกล้งขึ้นมา

เธอเปิดรูปของพี่ใหญ่ขึ้นมารูปหนึ่ง ซึ่งเป็นรูปตอนที่ลุง ๆ เลือกเสื้อผ้าให้ซู่เป่าในห้องของเธอ เมื่อตอนที่ซู่เป่ากับซืออี้หรันจะไปเดทกันครั้งแรก

ในภาพซูเหอเหวินมีชุดเดรสสีชมพูพาดอยู่บนไหล่และกำลังกอดอก ชุดนั้นอาห้าเป็นคนเอาพาดไว้ แล้วเขาถูกหานหานแอบถ่ายไว้ก่อนที่จะได้เอาออก

หานหานเปิดรูปถ่าย ตัดต่อ...

“พึมพำอะไรอยู่?” ซูเหอเหวินผลักประตูเดินเข้ามาในห้องหนังสือ รังสีความหนาวเย็นแผ่ออกมาจากตัว น้ำเสียงก็เยือกเย็นเหมือนเคย

หานหานขนลุกทันที “พี่ ๆ ๆ... พี่ใหญ่!”