ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1611

แสงไฟในเมืองยามเย็นเริ่มสว่างไสว บริเวณโดยรอบมีเสียงของผู้คนที่พูดคุยและหัวเราะกันอย่างมีชีวิตชีวา

ที่นี่ไม่ใช่สวนสาธารณะ แต่ก็เหมือนสวนสาธารณะ ล้อมรอบด้วยกุหลาบเจนมูเรียวหลายต่อหลายชั้น ตรงกลางของเกสรดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ออกเป็นสีแชมเปญ กลิ่นหอมหวานของดอกไม้ ๆ ลอยตามลมไปเตะปลายจมูกของทุกคน

ที่นี่เป็นสถานที่ที่ซูอีเฉินเหยาหลิงเยว่ และซูลั่วกู้ชีชีจัดงานแต่งงาน คฤหาสน์กุหลาบ

หลังจากตอนเย็นผ่านไป คนที่มาเดินเล่นที่นี่มีแต่หนุ่ม ๆ สาว ๆ ส่วนใหญ่ก็มากันเป็นคู่ ๆ ควงแขนกันมา

ซู่เป่าและซืออี้หรันเดินอยู่ในนั้นก็ไม่ได้สะดุดตา แต่ด้วยรูปร่างหน้าตาของทั้งคู่ดูดีเป็นพิเศษ จึงดูโดดเด่นมากในหมู่คู่รักหนุ่มสาวทั้งหลาย

“ว้าว คุณดูพวกเขาสองคนสิ เหมาะสมกันมากเลย!”

“พระเจ้า นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นภาพสํานวนที่ว่า ‘คู่สร้างคู่สม’ เลยนะ...”

“ผู้หญิงก็สวย ผู้ชายก็หล่อ ฮือ ๆ ๆ แค่เห็นฉันก็รู้สึกมีความสุขแล้ว นี่มันอะไรกันนี่”

ซู่เป่าและซืออี้หรันต่างก็เห็นสายตาที่มองมาด้วยความทึ่งและได้ยินเสียงกระซิบกระซาบรอบ ๆ ตัว

ซู่เป่าคิดว่าความรู้สึกนี้แบบนี้แปลกมาก หัวใจเต้นตึก ๆ มีความสุขมากและมีความรู้สึกหวาน ๆ เล็กน้อย เหมือนตอนเด็ก ๆ ที่แอบคุณยายกินลูกอม

เธอแอบมองซืออี้หรัน เห็นว่าเขาก้มหน้ามองมาพอดี

ทั้งสองประสานสายตากัน

ปฏิกิริยาแรกของซู่เป่าคืออยากเบนสายตาหลบ แต่พอคิดดูอีกที: แบบนี้ฉันก็จะดูร้อนตัวไหมนะ?

เลยต้องทำใจแข็งรอให้พี่อี้หรันเป็นคนเบนสายตาไปก่อน

ปฏิกิริยาแรกของซืออี้หรันคือเบนสายตาหลบเหมือนกัน แต่พอคิดดูอีกทีซู่เป่ามองเขาแบบนี้ ถ้าเขาเบนสายตาหลบ...

มันจะทำให้เธอเข้าใจผิดหรืออายหรือเปล่า?

[ถ้าเธอคิดว่าฉันไม่ชอบเธอจะทำยังไง]

[ไม่ได้... ฉันทำแบบนี้มันจะตรงไปไหม]

[ชอบนะแต่ไม่แสดงออก ... มันควรจะเป็นยังไงนะ?]

“พี่อี้หรัน?” ซู่เป่ายื่นมือไปตรงหน้าเขาแล้วโบกไปมา

ซืออี้หรันได้สติกลับมา เขากระแอมแล้วพูดว่า “ไม่มีอะไร พี่กำลังคิดว่าจะให้ของขวัญเธอน่ะ”

ซู่เป่าไม่ได้คิดว่าจะมีของขวัญด้วย เธอไม่ได้เตรียมขวัญมาเลย!

“เอ่อ ของขวัญอะไรเหรอ?” เธอถาม

ตอนนี้ทั้งสองได้เดินไปตรงจุดที่ที่มีคนน้อยแล้ว ที่มุมนี้ดอกไม้บานสะพรั่ง ไฟถนนแสงนวลสลัวที่ข้างดอกไม้ส่องสว่าง

พอซืออี้หรันยกมือขึ้นในมือก็มีค้อนขนาดใหญ่ปรากฏขึ้นมา

ซู่เป่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ในขณะนี้คู่รักคู่หนึ่งที่บังเอิญเดินผ่านมาตรงหัวเลี้ยวถนนเส้นนี้พอดีก็เบิกตากว้าง

เดี๋ยวนะ ทำไมผู้ชายคนนั้นถือค้อนอันใหญ่ไว้ในมือ นี่เขาจะฆาตกรรมเหรอ?

คู่รักคู่นั้นตื่นตระหนกและกําลังรอดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงอ่อนแอคนนั้นต้องการความช่วยเหลือหรือไม่

พวกเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมตัวโทรเรียกตำรวจ

ใครจะไปรู้ว่าสาวผอมบางจะดีใจแล้วคว้าค้อนขนาดใหญ่ด้วยมือเดียว เธอกระโจนเข้าหาผู้ชายคนนั้นอย่างมีความสุข!

เธอกอดเขาและพูดด้วยสีหน้าซาบซึ้งใจว่า “ขอบคุณนะพี่อี้หรัน! ของขวัญชิ้นนี้หนูชอบมากเลย!!”

คู่รัก “???”

หา... อะไรนะ?

นี่เป็นเทรนด์ใหม่ที่ที่กำลังฮิทกันตอนนี้เหรอ?

ฮิทให้ค้อนตอนเจอกัน...?

คู่รักทั้งสองต่างงง ดูท่าทางดีใจของผู้หญิงคนนั้นแล้วก็ดูไม่เหมือนแกล้งทำ สีหน้าของผู้ชายก็ดูไม่เหมือนโรคจิต...

พวกเขาก็ไม่กล้ารบกวน และก็ไม่กล้าเดินผ่านพวกเขาด้วย สองคนเดินกลับไปทางเดิมอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

ซู่เป่าจับค้อนทองคำม่วงอันใหญ่ ความสุขจากการได้ของที่หายไปกลับมา เธอไม่สนใจสายตาประหลาดใจของผู้คนที่เดินผ่านไปมา

“หนูคิดว่าจะไม่ได้เห็นมันอีกแล้วนะเนี่ย” ซู่เป่าน้ำตาคลอ นี่คือค้อนทองคำม่วงที่อยู่กับเธอตลอดช่วงวัยเด็ก

ต่อมาเธอต้องระเบิดค้อนทองคำม่วงด้วยความจำเป็นในการต่อสู่กับชายชุดดำที่เกือบเอาชีวิตไม่รอด

ตั้งแต่นั้นมาในใจของเธอก็รู้สึกผิดและเศร้ามากมาตลอด

ซืออี้หรันไม่ได้หันกลับมา แต่มือเขาจับมือเธอแน่นขึ้นกว่าเดิม เขาจับเธอเดินไปรอบ ๆ คฤหาสน์ที่ล้อมรอบด้วยดอกไม้อย่างแน่วแน่ ...

ตอนค่ำวันนี้ทั้งสองเดินไปรอบ ๆ คฤหาสน์ดอกไม้หลายต่อหลายรอบ

**

ยมโลก

ผีทั้งหลายใจจดใจจ่อ ในที่สุดเสี่ยวอู่ก็กลับมาสักที

“เป็นยังไงบ้าง? เขาให้อะไรเป็นของขวัญ?” ผีทั้งหลายถามมัน

“จักรพรรดิชิงหัวและเจ้าวิถีสวรรค์พัฒนาไปถึงขั้นไหนกันแล้ว?”

“จักรพรรดิชิงหัวได้ให้ของขวัญเจ้าวิถีสวรรค์ไหม?”

ตอนที่ซืออี้หรันจากไป เขาทำสีหน้าเย็นชาบอกให้พวกเขาไม่ต้องยุ่ง เขาจะตัดสินใจเองว่าจะให้ของขวัญอะไร

รับรองว่าเป็นของขวัญที่ดีที่สุด

สิ่งที่พวกผีทั้งหลายอยากรู้มากที่สุดในเวลานี้ก็คือเขาให้อะไรเป็นของขวัญ

เสี่ยวอู่นึกถึงสวนดอกไม้แสนโรแมนติก แสงไฟอบอุ่น... แต่จักรพรรดิชิงหัวกลับหยิบค้อนอันใหญ่ออกมา

ดวงตาของมันเผยให้เห็นความสับสนและพูดว่า “เขาให้ค้อน...”

ผีหลายใจ “ห๊ะ?”

พระแม่ธรณี “หมายความว่าไม่ได้ให้อะไรเลยหรือ?”

ฉู่เจียงหวัง “จึ๊ ไม่คิดว่าจักรพรรดิชิงหัวจะไร้เดียงสาขนาดนี้ ไม่กล้าให้หรือ?”

เสี่ยวอู่ “ไม่ใช่ เขาให้ค้อนจริง ๆ”

ผีทั้งหลายมองมันด้วยความตกตะลึง ไม่ใช่มั้ง ไม่ใช่อย่างที่พวกเขาคิดหรอกมั้ง...

เสี่ยวอู่กางปีกออก “ค้อนอันใหญ่เท่านี้! ค้อนท้องคำม่วง!!!”

กุนซือทั้งหลาย “...”