ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1610

ผีหลายใจเลิกคิ้ว เธอเข้าใกล้และเอ่ยถามเสียงต่ำ “อย่าบอกนะว่าพี่พันหึงน่ะ”

ผีขี้ขลาดกรอกตาใส่เธอทีหนึ่ง “พูดเหลวไหล”

ผีหลายใจมองเขาทีหนึ่ง และไม่ได้พูดอะไรต่อ

ฉู่เจียงหวังพูดอย่างดีใจ “ข้าว่านะ ใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์ดีกว่า จะได้ดูเป็นเด็กหนุ่มร่าเริง เหมือนคนรักที่ลืมเลือนไม่ได้น่ะ”

ผีแต่ล่ะตนผลัดกันพูดไปมา เอาเป็นว่าแต่ล่ะฝ่ายมีความคิดเป็นของตนเอง จนเกือบจะทะเลาะกัน

เสี่ยวต๋าใช้ชีวิตดูเรื่องสนุก

และพบว่า...

ในของท่านจักรพรรดิชิงหัวกระตุกเมื่อได้ยินคำว่า ‘คนรักที่ลืมเลือนไม่ได้’

เสี่ยวต๋ายิ้มกรุ้มกริ่ม

โถๆ ท่านจักรพรรดิ ความเย็นชาที่จะล้างผลาญเทพทั่วสวรรค์ของท่านล่ะ

ตลกชะมัด เลือกแนวคนรักที่ลืมเลือนไม่ได้ซะได้...

สมกับเป็นสนมหรัน ชอบคิดเล็กคิดน้อยจริงๆ เสี่ยวต๋ายิ้มแหะๆ

**

ริมทะเลที่ลมอ่อนกำลังโชย คลื่นซัดหาดทรายเป็นเสียงซ่าๆ อย่างเป็นจังหวะ

พระอาทิตย์ตกดิน เวลานี้ของฤดูร้อน ท้องฟ้ายังคงสว่างจ้า

ในที่สุดก็มาถึงเวลาที่ท่านจักรพรรดิชิงหัวและเจ้าสวรรค์ จะได้ ‘เดท’ กันอย่างจริงจัง

ชั้นบนสุดของปราสาท เหล่าตระกูลซูกำลังถือกล้องส่องทางไกล

ซูจิ่นมั่วถือวิทยุสื่อสาร “แต่ละหน่วยระวัง กางปีกล่องหน อย่างเข้าใกล้เกินไป over！over！”

โดรนบนฟ้ากางปีกล่องหน...จับภาพสดรอบด้านพร้อมฉายส่งจอหลักบนปีก กลายเป็นการล่องหน 360 องศาอย่างแท้จริง

อีกด้าน พระแม่พสุธากางผ้าคลุมล่องหน

“แต่ละหน่วยระวัง ผีหลายใจ เจ้าอยู่ที่ไหน”

ผีหลายใจกำยันต์ล่องหนที่ซู่เป่าเคยให้ “ฉันเตรียมพร้อมแล้ว”

ผีชุดแต่งงานเองก็กำยันต์ล่องหน “ข้าก็พร้อมแล้ว”

ผีดวงซวยที่อยู่หลังโขดหิน “ฉันคงห่างมากพอแล้วสินะ น้ำทะเลซัดจนกางเกงฉันเปียกหมดเลย”

เหล่าผี “......”

(เจ้าสวรรค์ซู่เป่ามุมปากกระตุก ทุกคนคิดว่าจะหลบสายตาของหนูไปได้จริงๆ เหรอ...ช่างเถอะ ถือซะว่าหนูตาบอดละกัน)

(หน้าผากของจักรพรรดิชิงหัวเต็มไปด้วยรอยย่น โดรนล่องหนนี่เจ๋งมากจริงๆ แต่พวกเขาคิดว่าฉันมองไม่เห็นจริงๆ งั้นเหรอ...ช่างเถอะ แกล้งเป็นมองไม่เห็นละกัน)

บนหาดทราย

ในที่สุดซู่เป่าและซืออี้หรันก็ปรากฏตัว

ซู่เป่าใส่เสื้อยืดสีขาวกระโปรงยีนส์

ซืออี้หรันก็ใส่เสื้อยืดสีขาวและกางเกงยีนส์

พอมองเผินๆ เหมือนใส่ชุดคู่กันเลย

เหล่าคุณลุงที่ถือกล้องส่องทางไกลอยู่ “......”

ในใจพวกเขาแอบด่า ‘แบบนี้ยังเหมือนได้อีก’

เหล่าผีที่ล่องหนอยู่ “!!!”

ในใจพวกมันส่งเสียงกรีดร้อง ‘แบบนี้ยังเหมือนกันได้เลย คู่นี้ต้องได้เป็นจริง’

ซู่เป่ารู้สึกปวดหัว เธอเอ่อทีหนึ่ง “พี่อี้หรัน...”

ซืออี้หรันเองก็ไม่รู้จะวางมือไว้ไหน “ซู่เป่า......”

ทั้งคู่เงียบไป ซู่เป่าทำตัวไม่ถูก

นี่มัน...

ซูจิ่นมั่วตบบ่าของเขา “ไม่น่าล่ะพี่ห้าถึงบอกว่านายซื่อบื้อน่ะ”

เมื่อคุณลุงคนอื่นเดินผ่าน ก็ต่างตบบ่าเขา

ซูเหอเหวินเองก็ลุกขึ้นมา “ผมไปประชุมกับคุณพ่อก่อนครับ”

ในปากซูจื่อซีกัดส้อมผลไม้ สีหน้าของเขาเย็นชา เขาหึทีหนึ่งพร้อมกระซิบ “ไล่ออกไป”

แต่ไม่รู้แล้วว่าเขาหมายถึงใคร

❤❤

“ที่นี่คือ...” ซู่เป่ามองไปทางรอบด้านอย่างสงสัย

เธอแค่ตามพี่อี้หรันมา แต่ไม่คิดว่าพี่อี้หรันจะพาเธอมาที่นี่

ซู่เป่าหลุดหัวเราะ “หนูคิดว่าพี่อี้หรันจะพาหนูไปที่ยมโลกซะอีก”

ซืออี้หรันเอ่ยตอบ “นี่เป็นถึงการดะ-พบปะครั้งแรกของเราเชียวนะ”

ปลายหูของเขาแดงก่ำ เขาจ้องมองตรงๆ ด้วยสีหน้าคงเดิม “แน่นอนว่าไปยมโลกไม่ได้อยู่แล้ว ใครเขาพบปะในยมโลกกัน”

ใบหน้าของซู่เป่าก็แอบแดงระเรื่อ เพียงแต่...

เธอมองไปทางรอบๆ เอนหัว มองเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม “เลยมาเจอกันที่นี่เหรอ”

เสี่ยวอู่เองก็เอนหัวตาม ดวงตาลูกเท่าเม็ดถั่วเขียวของมันกรอกวน จากนั้นส่งเสียงก๊าก

“จักรพรรดิชิงหัวคิดไม่ซื่อ วู้หู้ว”

หัวใจของซืออี้หรันสั่นคลอน

ลนลานเป็นที่สุด

แต่ใบหน้าของชายหนุ่มกลับเย็นชาแน่นิ่ง เขาสะบัดมือส่งเสี่ยวอู่ไปที่อื่น และพูดอย่างสงบ “ไปเล่นที่อื่น”

เสี่ยวอู่กระเด็นไปบนกิ่งไม้ มันส่ายหัวกระโดดเต้นขึ้นมา “ทิงกี วิงกี ดิปซี ลาลา โพ เอ๊ะโอ~ เดทกันแต่งงานกัน ฉันว่านายคิดไม่ซื่อ ถ้าเหล่าคุณลุงที่กีดกันมาสามร้อยวันเห็นเข้า คงโกรธจนวิญญาณหลุด ทิงกี วิงกี ดิปซี ลาลา โพ เอ๊ะโอ...อื้อๆ ๆ”

เสี่ยวอู่ที่กำลังได้ใจถูกปิดปากซะแล้ว