ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1609

ทุกคนมองดูกระดาษเล็กๆ บนโต๊ะ

ซูอิ๋งเอ่อร์กอดแขน ส่งเสียงหึเย็นๆ ทีหนึ่ง “เหอะๆ คืนนี้ เรื่องอะไรต้องคุยกันตอนดึกๆ”

ซูอี้เซินลูบคาง “ไปน่ะต้องไปอยู่แล้ว ไม่งั้นพวกเราก็ดูใจแคบแย่เลย”

ตระกูลซูไม่ใช่คนหัวโบราณ เด็กๆ วัยนี้เป็นยังเป็นวัยแรกแย้ม ซึ่งเป็นเรื่องปกติมาก

พวกเขาไม่ร้อนรนกันแม้แต่นิด อืม ไม่แม้แต่นิดเดียว

อีกอย่างเรื่องนี้ถูกเปิดเผยออกมาโต้งๆ แบบนี้ ดีกว่าซู่เป่าแอบไปโดยปกปิดพวกเขาไว้

┭┮﹏┭┮

“แต่จะไปตอนกลางคืนก็ไม่ได้” ซูอีเฉินพูดต่อ “เปลี่ยนเวลา”

ซูจื่อหลินเงียบไปครู่หนึ่ง พร้อมเอ่ย “งั้นตอนหกโมงเย็นไหม”

ช่วงเวลาหกโมงกำลังดีเลย เพิ่งกินข้าวเสร็จ ถือซะว่าให้ซู่เป่าไปเดินเล่น

ไปเดินที่ริมทะเลสักประมาณครึ่งชั่วโมง พอฟ้าก็จะมืด ก็ถึงเวลากลับบ้านแล้ว

เหล่าคุณลุงพยักหน้า “เวลานี้ใช้ได้เลย”

ซู่เป่าข้างๆ ที่พูดแทรกไม่ทัน “......”

เธอก้มหัวส่งข้อความให้ซืออี้หรันเงียบๆ [พี่อี้หรัน กลางคืนดึกเกินไป ตอนเย็นหกโมงได้ไหม]

ซืออี้หรันตอบอย่างไว [ได้]

หลังยืนยันเรื่องนี้เสร็จ คุณลุงทั้งแปดก็เริ่มยุ่งเหยิงขึ้นมากันอีกครั้ง

คุณลุงใหญ่ “ไปกันเถอะ ลุงใหญ่พาไปซื้อเสื้อผ้า”

เราจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด

ซูเยวี่ยเฟย “ไม่ต้องมั้ง ใส่เสื้อผ้าธรรมดาก็พอ”

แค่เด็กที่มาเด็ดดอกฟ้า ทำไมต้องแต่งตัวสวยๆ เพื่อไปเจอมันด้วย อิจฉา

ซูลั่วเลิกคิ้ว “ต้องแต่งตัวอยู่แล้ว เจ้าหญิงน้อยของตระกูลเรา ต้องแต่งตัวสวยๆ อยู่แล้ว อีกฝ่ายจะได้รู้ว่าเราไม่ได้...”

จีบง่ายๆ...สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดออกมา เพราะเขาเจ็บใจมาก

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดอย่างอิจฉา “หึ...ถ้าแต่งตัวสวย เดี๋ยวไอ้เด็กนั่นก็ยิ่งอยากได้มากกว่าเดิม”

ซูอี้เซิน “เอาแบบนี้ ไม่ใส่กระโปรงสวยๆ แต่การแต่งตัวเราก็แพ้ไม่ได้เด็ดขาด”

ต้องสวยจนอีกฝ่ายรู้สึกว่าตนเอง ‘ไม่คู่ควร’ แต่ก็สวยเกินไปใม่ได้ เพราะเดี๋ยวซู่เป่าถูกแย่ง

เรื่องนี้ทำเอาเหล่าคุณลุงเครียดมากเลย

อีกด้าน ซู่เป่าที่ยังคงไม่มีโอกาสได้พูดเช่นเคย “......”

มะ-ไม่จำเป็นต้องขนาดนี้ จริงๆ

เธอยังไม่ลังเลเลย ทำไมเหล่าคุณลุงถึงลังเลกันขนาดนี้

บางทีอาจเป็นเพราะโอกาสที่จะซื้อเสื้อ และเดินช็อปปิ้งกับซู่เป่าน้อยเกินไป สุดท้ายซู่เป่าก็ถูกคุณลุงลากไปช็อปปิ้งอยู่ดี

ร้านทั้งหมดในเกาะหนีกวงต่างเป็นของตระกูลซู

ซูอิ๋งเอ่อร์ “ว้าว สีชมพูนี้เหมาะกับซู่เป่า”

ซูอีเฉินสะบัดมือ “ซื้อ”

ซูจิ่นมั่ว “ซู่เป่าดูสิ เอี๊ยมสีเหลืองน่ารักมากเลย เหมาะกับเธอ”

“เอี๊ยมดูเด็กจะตายไป อันนี้ๆ กระโปรงพองๆ ดูเหมือนฝันเลย”

“ชิ ไหนบอกว่าจะไม่ซื้อกระโปรงไง”

“ใครบอกจะไม่ซื้อ ซื้อไว้ใส่วันหลังไม่ได้หรือไง”

มองดูเหล่าคุณลุงที่กำลังเลือกเสื้อให้เธออย่างรื่นเริง

ทำไมเหมือนเธอรู้สึก...พวกเขากำลังแต่งตัวกันอย่างมีความสุขล่ะ

เอ่อ

มองดูเหล่าคุณลุงที่กำลังจะทะเลาะกัน เธอหยิบเสื้อยืดสีขาวและกางโปรงยีนส์ตัวหนึ่งขึ้นมาสุ่มๆ

“หนูใส่ตัวนี้ก็พอค่ะ”

เหล่าคุณลุงเห็นเข้า ก็ต่างพยักหน้ากัน

จริงด้วย เกือบลืมไปเลย จะแต่งสวยขนาดนั้นไปทำไมกัน

เสื้อยืดขาวกับกระโปรงยีนกำลังดีเลย ไม่สบายเกินไป และไม่จงใจเกินไป

ซู่เป่าของพวกเขาใส่อะไรก็สวยและมีออร่ามากๆ ไม่มีทางแพ้อยู่แล้ว

**

อีกด้าน ทีมกุนซือของฝ่ายจักรพรรดิชิงหัวก็กำลังวุ่น

“ใส่สูท ต้องใส่สูท ผู้ชายน่ะถ้าไม่ใส่ชุดทหารไปออกรบ ก็ต้องใส่สูทข่มอีกฝ่าย นี่ต่างหากคือผู้ชายที่มีสเน่ห์มากที่สุด” ผีหลายใจตะโกน “รอบนี้ฟังฉันเถอะ”

พระแม่พสุธา “ทุกคนต่างใส่แบบนั้นหมด ถ้าเราใส่แบบนั้นอีกไม่โหลหรือไง ข้าว่านะใส่ชุดฮั่น”

เธอตบมือ ชุดสีขาวคอกลม ที่มีลอยปักเป็นนกกระเรียงขาวสีทอง ดูแล้วสง่าสูงส่ง เคร่งครึมสุขุมปรากฏ

ผีชุดแต่งงานพยักหน้ารัวๆ “บุรุษที่อ่อนโน้มดุจหยก สง่าไม่เหมือนใคร งดงามมาก”

ผีขี้ขลาดกอดแขนเอาไว้ เธอเบะปากและพูด “การแต่งตัวที่ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ จะดูจงใจเกินไป ใส่ตามที่ฉันบอกดีกว่า”

ทุกคนบอกไป ที่เขาหยิบออกมาคือเสื้อยืดสีขาวและกางเกงสีดำตัวหนึ่ง

มุมปากของทุกคนกระตุก