ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1608

ในปากของเสี่ยวอู่คาบกระดาษเล็กๆ ไว้ใบหนึ่ง

ตัวหนังสือในนั้นเขียนไว้เป็นแนวตั้ง มันใช้ปากกางออกดังฟรึบ และเห็นว่าด้านบนเขียนไว้ว่า

[ซู่เป่า ฉันคิดถึงเธอ วันนี้มาเจอกันที่ริมทะเลได้ไหม...]

ซู่เป่าถลึงตาโต

ดูแค่ครึ่งแรก เธอคิดว่าเป็นมุกกลั่นแกล้งของเสี่ยวอู่ ที่ไม่พอใจกับแค่มุกเสี่ยว เลยเริ่มเขียนเป็นตัวหนังสือเสี่ยวๆ

แต่ไม่คิดว่าคนส่งจะเป็น...[พี่อี้หรันที่คิดถึงเธอ]

ซู่เป่า “???”

เดี๋ยวก่อน นี่มันเป็นลายมือพี่อี้หรันจริงเหรอ

ซู่เป่าหยิบกระดาษมา และตั้งใจมองดีๆ

ตัวหนังสือเล็กๆ สองแถว ที่เต็มไปด้วยพละกำลัง ปลายขีดแหลมคม และมีไอความไร้เทียมทานแผ่ออกมา

ลายมือของอี้หรันจริงๆ

แต่...

“พี่อี้หรันเป็นคนเขียนเองเหรอ” ซู่เป่าหรี่ตา

เสี่ยวอู่พยักหน้าราวกับสากในครก “แน่นอนสิ ฉันรับรอง ด้านข้างไม่มีใครอยู่ทั้งนั้น เขาเขียนเองคนเดียวเลย”

ซู่เป่าเหล่มองเสี่ยวอู่ทีหนึ่ง ตอบลากเสียงยาวมาก “อ๋อ...”

**

ย้อนเวลาไปเมื่อซืออี้หรันเขียน ‘จดหมายรัก’

ยมโลก ตำหนักใต้พิภพ

ผีเจ้าชู้ “ฟังพี่นะ เขียนแบบนี้ ‘ซู่เป่าที่รัก ไม่ได้เจอวันหนึ่งเหมือนผ่านไปเป็นปี ฉันคิดถึงเธอมาก เธอคิดถึงฉันไหม หากเป็นไปได้ ฉันหวังว่าจะได้จุมพิตเธอที่ริมทะเล...’ โอ้ย...”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกผีอ่อนแอตบกระเด็นไปอีกด้าน

เขาพูดเสียงเย็น “คิดแต่แผนบ้าอะไรกัน”

ผีชุดแต่งงานเสนอตัว “พี่หลายใจตรงไปตรงมาเกิน ไม่อ้อมค้อมแต่นิด ข้าคิดว่าควรเขียนแบบนี้”

“เมฆาและดวงดาวบนฟ้า หมุนเกลียวและประกายดั่งที่ข้ารู้สึก หากลมอ่อนและหยาดน้ำค้างได้มาพานพบกัน...”

ยังพูดไม่ทันจบเธอก็ถูกผีขี้ขลาดตบกระเด็นเช่นกัน พี่พันยิ้มเยือก “ลมอ่อนและหยาดน้ำค้างได้มาพานพบกันงั้นเหรอ ฉันว่าเธอก็อยู่กับผีเจ้าชู้จนความคิดไม่ใสสะอาดแล้ว”

ผีชุดแต่งงาน “???”

ใส่ร้ายชัดๆ เธอไม่ได้คิดแบบนั้นแม้แต่นิดเดียว

เดี๋ยวสิ

ผีขี้ขลาดพูดคำนี้ออกมาได้แสดงว่าเขาต่างหากที่คิดไปไกล...

เหล่าผีมองผีขี้ขลาดอย่างประหลาดใจ

มือของผีขี้ขลาดกำเป็นหมัดไว้ข้างริมฝีปาก เขากระแอมทีหนึ่ง

พระแม่พสุธาเห็นแล้วรู้สึกน่าสนุก เธอจิ้ปากทีหนึ่ง “พวกเด็กวัยละอ่อน ดูข้านี่”

เธอยกพู่กัน เขียนประโยคนี้ออกมาอย่างไม่ลังเล ‘ซู่เป่า ฉันคิดถึงเธอ วันนี้มาเจอกันที่ริมทะเลได้ไหม...’

ซืออี้หรันจดจ้องไปที่ประโยคนั้น และตั้งใจอ่านยิ่งกว่าข้อสอบ

พระแม่พสุธาตบมือ “การบอกรักที่ลึกซึ้ง มักใช้คำพูดที่เรียบง่ายมากที่สุด”

ซืออี้หรันพยักหน้าอย่างหนักหน่วง

ใช่ เพียงแค่ใช้คำพูดง่ายๆ

พระแม่พสุธาตบไหล่เขา “สู้ๆ พ่อหนุ่ม จะจีบเจ้าสวรรค์ติดไหม อยู่ที่ความพยายามของเจ้าแล้ว”

สีหน้าของซืออี้หรันไม่เปลี่ยน ยังคงใบหน้าเย็นชาที่ทำมาเป็นพันปี “อืม”

เสี่ยวต๋าไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะสงบนิ่งขนาดนี้

มันบิดขี้เกียจอย่าง ‘ไม่ใส่ใจ’ แกล้งยื่นหนวดของมันออกมา ปลอมหนวดเส้นที่บางที่สุดเป็นผม และแนบไปบนหัวของจักรพรรดิชิงหัว

อืม มันขอฟังแค่นิดเดียว นิดเดียวเท่านั้น...

เสี่ยวต๋าแอบฟังไป พร้อมใช้หนวดอีกด้านพิมพ์ส่งในกลุ่มรอดูเรื่องสนุก

[อืมๆ! ฉันจะต้องจีบเธอให้ได้...]

ทุกคนเริ่มคิดวิธีกันต่อ

“ทำแบบนี้สิ...เขียนคำพูดให้เป็นแนวตั้ง ให้เสี่ยวอู่คาบเอาไว้ในปาก แล้วก็กางออกดังฟู่น่ะ...”

“รู้แล้ว ในปากคาบดอกกุหลาบเพิ่มอีกหนึ่งดอกสิ”

“ดอกกุหลาบมันโหลเกินไป แหวนทองดีกว่า”

“หมดคำพูดเลย สมัยไหนแล้วยังจะคาบแหวนทองอีก เจ้าสวรรค์ต้องการแหวนทองหรือไง”

“งั้นให้อะไรล่ะ คงจะคาบแค่กระดาษทื่อๆ ไม่ได้หรอก”

เหล่าผีคุยกันเจี๊ยวจ๊าว

จู่ๆ ซืออี้หรันก็คิดของบางอย่างได้...ค้อนม่วงทอง

ตอนนั้น ซู่เป่าคิดว่าค้อนม่วงทองของตนเองถูกทำลาย และจะไม่ได้เห็นสิ่งนี้อีก

แต่ว่า...

เหล่าผีที่ช่วยจักรพรรดิชิงหัวออกความคิดเห็นนั้น เป็นกุนซือกำมะลอชัดๆ

ส่วนด้านโลกมนุษย์ คุณลุงทั้งแปด มู่กุยฝาน ซู่เป่าและเหล่าพี่ชายคุยปรึกษากันไปมา

เหอะ เจ้านี่ริอาจมานัดซู่เป่าพวกเขาไปเดทเหรอ

ไม่ได้ เรื่องนี้ต้องวิเคราะห์ดีๆ จะไปหรือไม่ไป ไปยังไง ไปตอนไหน...

โลกมนุษย์ เจ้าสวรรค์มีกุนซือ ด้านนี้ก็มีเช่นกัน

ทั้งคู่กำลังแลกมือกันโดยมองไม่เห็น

......

ในฐานะที่เป็นคนกลางการส่งสาร...ไม่สิ นกกลาง...เสี่ยวอู่เอนหัว มองดูชายหนุ่ม/เด็กหนุ่มที่กำลังปรึกษากันอย่างดุเดือด

ทีมกุนซือจักรพรรดิชิงหัว vs ทีมกุนซือเจ้าสวรรค์ ว้าวๆ ๆ!

“ลั้นลาๆ” คอของมันยืดหดราวกับกำลังเต้น และเริ่มร้องเพลงฮิๆ “ทุกคนลองมาทายดู ทายดูสิ...”

ซูอีเฉินมองมาพร้อมๆ กัน เสี่ยวอู่สะอึก และเปลี่ยนโทนเสียงอย่างแข็งทื่อ “ลองทายดู...ตาที่สามชองเทพสามตาเป็นหนังตาชั้นเดียวหรือตาสองชั้น...”