ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1607

“ใช้ชีวิตจบชาติแล้วยังไม่เข้าใจอีก” พู่กันของซู่เป่าขีดพิพากให้กับหลิ่วต้าฮัว

“ขายชาติเพื่อเงิน เนรคุณ อกตัญญู ไม่ซื่อสัตย์ ไร้ศีลธรรม ส่งไปนรกขุมสิบสามและขุมสิบหก”

“รับโทษเป็นเวลาอายุผีสิบปี ค่อยปล่อยไปเกิดใหม่”

หลิ่วต้าฮัวตะลึง “มีสิทธิ์อะไรมาให้ฉันลงนรก”

ทุกคนมีสิทธิ์ไคว้คว้าชีวิตที่ตนเองอยากได้ การพยายามเพื่อชีวิตที่คุณภาพสูงกว่าเดิม มันผิดตรงไหนกัน

หลิ่วต้าฮัวโกรธเคือง ซู่เป่าเพียงแค่เกยตามองเธอทีหนึ่ง และเอ่ยพูดอย่างเย็นชา

“พวกเราเกิดมาย่อมมีเวรกรรม ตำแหน่งที่เธอไล่ล่ามาทั้งชีวิต คุกเข่าอ้อนวอน แต่สุดท้ายแล้วเธอตายยังไงล่ะ”

หลิ่วต้าฮัวสะอึก คิดถึงตนเองที่ถูกอันเดรลผลักตกหน้าผาโดยไม่ลังเล แต่แล้วการตายของเธอเป็นเพียงข้ออ้างที่พวกเขาใช้ไว้หยั่งเชิงประเทศจีน

เธอโกรธเคือง เจ็บใจ เกรี้ยวกราด...

และหมดคำพูด

“งั้นชาติหน้าฉันขอชีวิตที่ดีหน่อย ไม่งั้นฉันไม่ไปเกิดใหม่” เธอพูดเคืองๆ

ซู่เป่ายิ้มเย็น “ก็แล้วแต่ หากไม่ไปเกิดใหม่เมื่อพลังวิญญาณของเธอเจือจางลงวิญญาณเธอก็จะสลายโดยสิ้นเชิง และฉันก็จะไม่เหลียวแลเธอแม้แต่นิด”

หลิ่วต้าฮัวชะงักอีกครั้ง เธอคิดถึงตอนเด็ก เธอชินกับการขู่พ่อแม่แบบนี้

[หนูจะซื้อตุ๊กตาบาร์บี้ ถ้าไม่ซื้อให้ หนูจะไม่กินข้าว]

[หนูจะเอาโทรศัพท์โดนกัด เอาแค่ยี่ห้อนี้ ถ้าไม่ซื้อหนูก็จะไม่กินข้าว ให้หิวตายไปเลย]

......

เป็นครั้งแรกที่หลิ่วต้าฮัวตระหนักได้ว่า การข่มขู่ของเธอนั้นไม่ได้ผล...

ไม่ ต้องบอกว่าคำขู่ของเธอเป็นเพียงเรื่องน่าขบขันสำหรับทุกคนนอกจากพ่อแม่

“งั้นชาติหน้าฉันจะเกิดเป็นคนยังไงล่ะ...” ตอนนี้เธอเหมือนลูกโป่งที่หมดลม เอ่ยถามออกมาอย่างห่อเหี่ยว

ซู่เป่าเลิกคิ้วเล็กน้อยดูแล้วเย็นชาไร้ความรู้สึก เธอพูดน้ำเสียงทางการ

“ความผิดที่ทำก่อนตายชะล้างไม่ได้ หลังตายก็ไม่มีคนเซ่นไหว้ ชาติหน้าได้เกิดเป็นหนึ่งในสิบชีวิตทรหด ที่ต้องแบกรับความลำบาก ความเหนื่อยล้า ความยากจน ความอัปลักษณ์ และโรคร้าย หากยังสามารถพยายามและมองโลกในแง่ดีได้ จะได้ใช้ชีวิตบั้นท้ายที่สงบสุข แต่หากโทษนั่นโทษนี่จะมีชีวิตบั้นท้ายที่น่าเจ็บปวด”

หลิ่วต้าฮัวร้อนรน เธอไม่อยากได้ชีวิตแบบนี้ ทำไมต้องให้เธอเป็นคนจนด้วย เธออดทนมามากพอแล้ว เธอจะเป็นคนรวย เธอจะเป็นลูกคุณหนู

“ทำไมฉันจะไม่มีคนเซ่นไหว้ล่ะ พ่อแม่ฉันยังไม่ตายเลย หนำซ้ำฉันมีลูกสาวด้วย ฉันต้องมีคนเซ่นไหว้แน่ เธอจะเป็นลูกคุณหนู ท่านพิพากให้ฉันใหม่...”

ซู่เป่าไม่อยากเสวนากับเธอเยอะ ซู่เป่าสะบัดมือ

หลิ่วต้าฮัวก็เห็นศพตัวเองที่ถูกโยนไว้ในสถานนิติและไม่มีคนมารับศพ

สามีและลูกสาวของเธอกลับประเทศสหรัฐอเมริกากันหมดแล้ว การตายของเธอไม่มีค่าสำหรับประเทศสหรัฐอเมริกาแล้ว ดังนั้นย่อมไม่มีค่าที่จะเสียแรงเอากลับไปอีก

ลูกสาวของเธอ...ลูกสาวที่เธอตามใจขนาดนั้น หลังตายกลับไม่แม้แต่จะเหลียวตามองเธอเลย

จูลี่ไม่รู้สึกอะไรกับการตายของเธอแม้แต่นิด ยังคงกินเที่ยวดื่มเช่นเคย อย่าว่าแต่จัดงานศพให้เธอเลย กระทั่งรับศพจูลี่ยังไม่อยากที่จะไป

ส่วนพ่อแม่ของเธอผิดหวังเพราะการกระทำทรพีของเธอนานแล้ว เมื่อสถานนิติติดต่อพวกเขาไป พวกเขากลับปฏิเสธว่าไม่เคยมีลูกสาวคนนี้มาก่อน

ถ้าเป่าปี่มอญนี่ คงเหมือนงานเลี้ยงส่งเลย

เสี่ยวอู่หัวเราะคิกคาก “ไม่เป็นไร ซู่เป่า เสี่ยวอู่ถามอะไรหน่อย ทำไมเราถึงไม่ไปเขาหมิงจือกันรู้ไหม”

ซู่เป่ากระตุกคิ้ว เขาหมิงจือเหรอ คือที่ไหนกัน

เธอถาม “ทำไมล่ะ”

เสี่ยวอู่ “เพราะในนั้นมีเสือไง มีเสือก็เลยไปไม่ได้”

ซู่เป่าเพิ่งตอบสนองได้ บนหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยรอยย่น

เสี่ยวอู่หัวเราะคิกคาก “เอาอีก เอาอีก”

“เป่า ทองน่ะยังไงก็ต้องเรืองแสง แต่เธอรู้ไหมทำไมฉันถึงไม่เรืองแสง”

ซู่เป่าให้ความร่วมมืออย่างไร้สีหน้า “เพราะแกคือนกแก้วเหรอ”

เสี่ยวอู่ “ฮ่าๆ ผิดอีกแล้ว เพราะฉันเป็นเหล็กต่างหาก”

ซู่เป่า “......”

จู่ๆ เธอก็คิดอะไรบางอย่างได้ “จริงด้วย ตอนนี้แกควรอยู่ในยมโลกไม่ใช่หรือไง ทำไมจู่ๆ ก็กลับมาล่ะ”

เสี่ยวอู่กำลังบินมาตรงหน้าเธอ ในปากของมันคาบของบางอยู่ และกางออกดังพรึบ

หลังซู่เป่าเห็น เธอก็ชะงัก...