ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1606

จูลี่กลับโรงแรมด้วยสภาพทุลักทุเล และร้องไห้กับพ่อของเธออย่างน่าสงสาร

อันเดรลก็โกรธจนเขวี้ยงแก้วทิ้ง และกะจะไปคิดบัญชีกับซูอีเฉิน

ใครจะรู้ว่ายามเร็วยิ่งกว่า พวกเขามาไล่อันเดรลในทันที

อันเดรลโกรธจนกราดด่า “นี่น่ะเหรอการบริการของทางโรงแรม ลูกค้ายังไม่ทันออกเลยก็เลยก็มาไล่ซะแล้ว หลังจากนี้ใครจะกล้ามาอยู่ที่นี่อีก”

เขาตั้งใจบ่นเสียงดัง เพื่อให้ลูกค้ารอบด้านได้ยิน

ยาม “คุณอันเดรล คุณค้างค่าห้องมาสิบวันแล้วครับ ทางเราไม่มีวิธีแล้วจริงๆ”

เพียงแต่ประโยคเดียวก็ทำอันเดรลสะอึกเลย

ไม่ใช่ว่าเขาจ่ายค่าห้องไม่ไหวซะหน่อย...

พวกเขาหมายความว่ายังไงกัน

อันเดรลหยิบบัตรออกมาอย่างโกรธเคือง...นี่เป็นบัตรที่พี่ชายของเขาอันเดอรี่ให้เขามาอย่างกะทันหัน

ผู้จัดการโรงแรมรูดบัตรอย่างไม่ลังเล จากนั้นยิ้มอ่อน “ขอบคุณที่ใช้บริการครับ เมื่อครู่คุณเขวี้ยงแก้วแตกไปใบหนึ่ง ทางเราขอเรียกเก็บค่าชดใช้ด้วยนะครับ”

สายตาของผู้จัดการมองผ่านเขา และจ้องไปที่เศษแก้วที่กระจายอยู่เต็มห้อง

อันเดรลโกรธจนแผงอกกระเพื่อมขึ้นลง “ก็แค่แก้วใบหนึ่ง”

เขารูดบัตรอีกครั้ง

จากนั้นผู้จัดการตรวจบัตรของเกาะหนีกวง “คุณอันเดรลครับ เนื่องจากว่าครอบครัวของพวกคุณลักลอบเข้ามาโดยที่ไม่ได้ซื้อบัตร ดังนั้นรบกวนคุณซื้อบัตรชดเชยด้วยครับ”

สุดท้ายเป็นผู้ดูแลปราสาทกุหลาบ “สวัสดีครับคุณอันเดรล เนื่องจากคุณเด็ดกุหลาบจากในสวนไปสามสิบเอ็ดดอกโดยพลการ ดังนั้นทางนี้ก็ขอเก็บค่าชดใช้ด้วยครับ...”

อันเดรล “...”

กระอักเลือดแล้ว เงินไม่เยอะ แต่เหยียดหยามสุดๆ

รอเขารูดบัตรเสร็จอย่างทุลักทุเล เขาก็ถูกเกาะลากเข้าบัญชีดำเพราะค้างค่าห้อง ลักลอบเข้าเกาะและทำลายข้าวของสาธารณะ สุดท้ายก็ถูกขับไล่ออกจากเกาะ

เป็นครั้งแรกที่จูลี่รู้สึกขายหน้าขนาดนี้ เธอถูกไล่ออกจากเกาะหนีกวงภายใต้การมุงดูของคนทั้งเกาะ

ทันทีที่ออกจากเกาะ เธอก็ถูกผู้คนที่ไม่รู้ว่าได้รับข่าวสารจากไหนรุมล้อม

คนเหล่านี้เป็นคนที่ได้ยินเธอพูดเหยียดหยามประเทศจีนจากในอินเทอร์เน็ต จึงมาโยนไข่เน่าใส่เธอกันด้วยตนเองกัน

จูลี่และอันเดรลถูกด่าถึงสามชั่วโมงเต็มๆ หนำซ้ำยังถูกไข่และผักปาใส่อีก

ในที่สุดเมื่อเจ้าหน้าที่รักษาวินัยมาถึง ฝูงชนก็กระจายตัวกันทันที

อันเดรลตะโกนขอคำอธิบายจากประเทศจีนอย่างโกรธเคือง

แต่หน่วยงานเกี่ยวข้องก็ปัดราวกับเตะบอล “ดูสิ เหล่าฝูงชนเขามากันเอง พวกเราเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แกลองไปถามxxxดู”

อันเดรลพาจูลี่มาทวงความยุติธรรม แต่คนของหน่วยงานอีกแห่งก็ลำบากใจมากๆ “เรื่องนี้ทางเราไม่ได้คนดูแล อีกอย่างตอนนั้นคนเยอะขนาดนี้ จะลงโทษก็คงยาก พวกเราเองก็หาคนไม่เจอหรอก”

อันเดรลและจูลี่ถูกเตะไปเตะมาราวกับลูกบอล พวกเขาบอกต้องการรายงานกับผู้ที่ใหญ่ที่สุด

ใครจะรู้เพราะพวกเขาเป็นภัยอันตรายขั้นรุนแรงสำหรับประเทศจีน พวกเขาจึงถูกหน่วยงานที่เกี่ยวข้องบังคับส่งกลับ และไม่อนุญาตให้อาศัยในประเทศจีนอีก

อันเดรลโกรธจนกระอักเลือด กระอักเลือดออกมาจริงๆ ลูกกระเดือกของเขาควันแทบขึ้น ไฟโทสะติดอยู่ในลำคอ ทำให้เขาไอออกมาเป็นเลือด

จูลี่เองก็ดีไม่ถึงไหน เธอโกรธจนร้องไห้ รอบนี้ในใจของงเธออึดอัดมาก และคับแค้นซูเหอเหวินเป็นที่สุด

เพราะเขาไม่ยอมช่วยเธอ

แต่จะกลับประเทศแล้ว จูลี่มองกลีบเมฆที่ลอยอยู่นอกหน้าต่างเครื่องบิน เธอก็คิดอีก ‘กลับประเทศแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น’

“พวกเขาให้สิ่งของที่ฉันต้องการไม่ได้ ยังจะเป่าหูฉัน ให้ฉันคิดว่าตนเองเป็นคนเห็นแก่เงินอีก”

ซู่เป่า “......”

หลิ่วต้าฮัวร้องไห้ไป จากนั้นเงยหน้าอย่างโกรธเคือง “ท่านพญายม ท่านว่านี่เป็นความผิดของฉันงั้นเหรอ ในเมื่อคลอดฉันออกมาก็ควรเลี้ยงฉันดีๆ ไม่มีความสามารถนั้น ทำไมต้องคลอดฉันออกมาด้วย”

ซู่เป่า “......”

มู่กุยฝานที่กำลังก้มหน้ากินข้าวอยู่ “......”

ซูจื่อซีเอ่ยพูดเย็นๆ “ดังนั้นนี่น่ะเหรอเหตุผลที่เธอเข้าข้างต่างประเทศ และขายชาติตัวเองน่ะ”

ซูจื่อซีไม่ได้ใส่ร้ายเธอ เพื่อไปประเทศสหรัฐอเมริกา เธอเคยขโมยเทคโนโลยีสิทธิบัตรของบริษัทตนไปให้ประเทศสหรัฐอเมริกาอย่างเอาอกเอาใจ

ดังนั้นเธอจึงรู้จักอันเดรล ท้อง คลอดจูลี่ในประเทศสหรัฐอเมริกา จนย้ายไปประเทศนั้นได้

แต่บริษัทเทคโนโลยีของเธอนั้นล้มละลายสิ้นเชิง โครงการที่ประเทศจีนลงทุนก็พัง น้ำพักน้ำแรงของหลายๆ คนต้องสูญเปล่า...

หลิ่วต้าฮัวปาดน้ำตา “ตอนนี้ฉันรู้ถึงความผิดแล้ว แต่ฉันก็ทำผิดเพราะฉันอยากได้ชีวิตที่ดีกว่าเดิมนี่นา”

“ท่านยมบาล ชาติหน้าท่านช่วยให้ฉันไปเกิดในครอบครัวแบบคุณได้ไหม ฉันรับรอง หลังฉันเกิดเป็นคุณหนูเศรษฐีอันดับหนึ่ง ฉันต้องเป็นคนดีแน่ๆ...”

ในใจของหลิ่วต้าฮัวก็ยังรู้สึกไม่พอใจและเหยียดหยาม

พูดก็ง่ายน่ะสิ เธอเพิ่งรู้ว่าคุณหนูที่ตระกูลซูแสนจะรักใคร่นั้นเป็นท่านพญายม

ฐานะครอบครัวของท่านพญายมดีขนาดนี้ มีคนตั้งมากมายรัก เธอไม่จำเป็นต้องพยายาม ก็ต้องเป็นคนดีได้อยู่แล้วสิ

แต่หลิ่วต้าฮัวนั้นไม่เหมือนกัน มันผิดที่เธองั้นเหรอที่ได้ไปเกิดในครอบครัวแบบนั้น ดังนั้นเธอจึงได้แต่พยายามด้วยตนเอง เพียงแต่ทิศทางที่เธอพยายามนั้นมันผิด

หากเธอมีชีวิตที่ดีอย่างซู่เป่า เธอคงรักชาติยิ่งกว่าซู่เป่าซะอีก