ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1605

หานหานถูกน้ำเสียงที่ทั้งโง่ทั้งยโสของจูลี่ยั่วโมโหจนแทบระเบิด ในใจของเธอเต็มไปด้วยโทสะ

“นาย ‘จะได้ฉันไปด้วยนะ’~” หานหานบีบจมูกพูด “แหวะ...”

ไม่ได้ คนที่หยิ่งทะนงเข้ากระดูกดำแบบนี้ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องจริงๆ เธอต้องหาคนช่วย

หานหานแก้ภาพกล้องวงจรปิดเป็นการไลฟ์ และส่งให้กับลูกน้องในกลุ่มของตนเอง

[เพื่อนๆ มาเร็ว! มาช่วยฉันเรียบเรียงคำด่าหน่อย]

จากการควบคุมของหานหาน เมื่อลูกน้องของเธอเห็น ก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก พวกเขาส่งข้อความเสียง 60 วิมาข้อความแล้วข้อความเล่า ยังไงก็จะด่าให้จูลี่ร้องไห้ให้ได้

ส่วนอีกด้าน

จูลี่ยังคงโน้มน้าวซูเหอเหวินอย่างใจเย็น ในมุมมองของเธอ ทุกอย่างที่เธอพูดนั้นไม่ผิดแม้แต่นิดเดียว

เธอคิดเผื่อซูเหอเหวินในทุกๆ ด้าน ซูเหอเหวินไม่เสียเปรียบแม้แต่นิดเดียว

แต่เธออยู่ภายใต้ข้อแม้ ‘ประเทศของเธอนั้นดีที่สุด’ และคิดว่าคนอื่นๆ ก็คิดเหมือนเธอ เหมือนการที่ไปสัมภาษณ์งานสองบริษัท บริษัทแรกเป็นบริษัทเงินเดือนสองหมื่น กับอีกแห่งเป็นบริษัทที่ได้เงินเดือนละพันแปด ไม่ว่าใครก็ต้องเลือกบริษัทที่ได้เงินเดือนสองหมื่น

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่ใช่แค่ ‘เงินเดือน’ แต่เธอยอมเสียตัวด้วย

เธอเหมือนเป็นคุณหนูของประธานบริษัทแห่งนั้น เมื่อได้ครอบครองเธอก็อาจจะได้สืบทอดบริษัทนั้นด้วย ถูกไหมล่ะ คงมีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะปฏิเสธ

แต่ไม่คิดว่าซูเหอเหวินจะปฏิเสธ

“นะ-นายมันไม่รู้จักแยกแยะจริงๆ” จูลี่พูดโกรธๆ “ข้อแม้ที่ฉันให้ไปมันมากพอแล้ว นายยังจะโลภอยากได้อะไรอีก”

ซูเหอเหวิน “......”

เขาทำผิดอะไรทำไมต้องลงโทษเขาแบบนี้ เขาสามารถต่อสู้ทางการค้ากับคู่ต่อสู้แข็งแกร่งที่มีค่าตัวพันล้านได้ แต่กลับไม่รู้จะปฏิเสธคนโง่คนหนึ่งอย่างไร เขาพูดปฏิเสธไปอย่างตรงไปตรงมาและหันร่างจากไป ท่าทีนี้ยังไม่ชัดเจนอีกงั้นเหรอ

“ในสายตาของเธอประเทศเธออาจจะเป็นทอง แต่ในสายตาของฉันมันคือก้อนขี้” ซูเหอเหวินถูกจูลี่ต้อนจนพ่นคำพูดไร้มารยาทออกมา “ฉันจะทิ้งครอบครัวและประเทศชาติของฉันไปเลียกองขี้งั้นเหรอ เพื่ออะไรกัน เพื่อความขยะแขยงหรือไง”

เขาผลักจูลี่ออกด้วยสีหน้าเกลียดชัง และก้าวขาจากไป

จูลี่ตะลึง กองขี้เหรอ

ประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นถึงประเทศที่สูงส่งที่สุดในโลก ซูเหอเหวินกลับบอกว่ามันเป็นกองขี้

จูลี่รู้สึกเจ็บใจ จู่ๆ เธอก็คิดอะไรบางอย่างได้ จึงรีบขวางซูเหอเหวินเอาไว้

เธอขมวดคิ้วสงสัย “หรือว่า...นายตั้งใจพูดแบบนี้ เพราะกลัวประตูมีหูน่ะ”

ซูเหอเหวินฉลาดขนาดนี้ เป็นผู้ชายที่สุขุมและฉลาดที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นแล้ว เขาไม่มีทางไม่รู้ผลประโยชน์ในนี้แน่

ซูเหอเหวินหมดคำพูดแล้วจริงๆ

ซู่เป่าและหานหานที่มองภาพกล้องวงจรอยู่ก็หมดคำพูดเช่นกัน

โรคเกลียดชังความโง่ของหานหานกำเริบอีกแล้ว เธออยากลุกออกไปต่อยจูลี่ทันทีเลย

แต่ทันใดนั้น เธอกลับเห็นก้อนสีเขียวเรืองแสงบินผ่าน และเหยียบไปบนไหล่ของซูเหอเหวิน

“ว้าว ว้าว”

เสี่ยวอู่เพิ่งออกโรงก็น่าตะลึงเป็นอย่างมาก “พระเจ้า ยัยโง่จากไหนกัน ยัยโง่ที่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง”

“มีคิ้วสองข้างขาสองข้างเหมือนกันแท้ๆ แต่ทำไมหน้าตาเธอถึงเหมือนคิวอาร์โค้ดเลย หากไม่สแกนก่อนก็คงไม่รู้ว่าเธอเป็นตัวอะไรกันแน่”

เสี่ยวอู่เอียงหัว ประเมินจูลี่ขึ้นลง ราวกับกำลังวิเคราะห์ว่าตรงหน้ามันเป็นสิ่งมีชีวิตอะไรกันแน่

“ปลอมตัวได้ดีมากเลย ฉันเกือบจะมองไม่ออกว่าเธอเป็นขี้หมาแล้ว”

“อ๋อ ที่แท้เธอก็เป็นเอ๋อนี่เอง ไม่น่าล่ะถึงพูดไม่ได้”

เสี่ยวอู่ถอนหายใจ “เห้อ คนเอ๋อเขายังมีความโชคดี แต่ว่า คนโง่อย่างเธอคงไม่มีหรอก น่าสงสารจังเลย”

จูลี่โกรธจนตัวสั่นระริก “หุบปากไปเลยนะ ฉันไม่ใช่คนโง่”

เสี่ยวอู่ตะหนัก “ขอโทษที เอ่อ ลืมไปเลยว่าเธอคือขี้หมา เหอะ ไม่งั้นทำไมฉันถึงบอกว่าเธอปลอมตัวได้ดีมากเลยล่ะ”

จูลี่กระอักเลือด เธอกัดฟันตะโกน “ฉันไม่ใช่ขี้หมา ไอ้นกบ้านี่”

เสี่ยวอู่พูดด้วยสีหน้าสงสัย “ว่าไงนะ ไม่ใช่ขี้หมาด้วย ฉันได้ยินเธอแทนตัวเองว่าจูลี่..เป็นหมีจากหมู่บ้านไหนกัน ผยองขนาดนี้”

พูดจบยังบ่นอุบอิบต่อ “หมีสมองหมูด้วย กลับไปเหล่าหลิ่วช่วยดูหน่อย เพราะแปลกขนาดนี้ต่อให้ตายก็คงเกิดใหม่ยาก”

จูลี่แพ้

ซูเหอเหวินย่อมไม่อยากพล่ามกับเธอต่ออยู่แล้ว เขาสั่งผู้รักษาความปลอดภัย ว่าที่นี่ไม่ต้อนรัยจูลี่และอันเดรล ไล่พวกเขาออกไป

จูลี่ไม่อยากจากไปแบบนี้ เธอตะโกน “ซูเหอเหวิน หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ”

เธอเอ่ยอย่างโมโห “พวกเรายังคุยกันไม่เสร็จเลย นายยังไม่ได้ตกลงฉัน”

จูลี่อยากไปขวางเขาไว้ แต่ผู้รักษาความปลอดภัยมาซะก่อน

เสี่ยวอู่เร็วกว่าผู้รักษาความปลอดภัยก้าวหนึ่ง นอกจากจะตบหน้าเธอด้วยการสะบัดปีกสองข้างสลับกันแล้ว ยังฉวยโอกาสขี้ใส่บนหน้าเธออีก

จู่ลี่ส่งเสียงกรีดร้องเล็กแหลม “กรี๊ดดด”

หานหานและเพื่อนๆ ของเธอที่เตรียมจะด่าตะลึงไปเลย

เธอดูโพยคำด่าในมือ...เอ่อ เหมือนจะไม่ได้ใช้แล้ว