ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1618

ซู่เป่าไม่ได้กลับยมโลกมานานแล้ว เธอเลยถือโอกาสก่อนวันสิ้นปีกลับไปเที่ยวหนึ่ง

ในยมโลกเงียบสงบ แตกต่างจากโลกมนุษย์ที่คึกคักไปด้วยบรรยากาศต้อนรับตรุษจีน ที่นี่เงียบเหงา

ผีขี้ขลาดกําลังนั่งเขียนบันทึกอยู่ตรงด้านซ้ายของโต๊ะพญายมอย่างเงียบ ๆ

“พี่พัน” ซู่เป่าตะโกน

ผีขี้ขลาดเงยหน้าขึ้นแล้วอึ้ง!

ซู่เป่า?!

เขาเบิกตากว้าง ดวงตาของเขาฉายแววปีติ ยินดี “ซู่เป่า!”

เขาบินมาและยื่นแขนออกมาตามความเคยชิน

ตอนเด็ก ๆ ซู่เป่าก็เป็นแบบนี้ เวลาไม่ได้เจอกันนานจะกระโจนเข้ามาในอ้อมแขนเขา

ซู่เป่ายิ้มตาปิด เธอกอดพี่พันแล้วปล่อย

ในใจของผีขี้ขลาดมีความเศร้าโศกเล็กน้อย แต่ไม่นานก็กลับมาปกติ

“ทำไมพี่ยังยุ่งอยู่อีก” ซู่เป่าพูดว่า “คราวก่อนหนูเปิดรับสมัครผีมารับผิดชอบบันทึกการตัดสินวิญญาณโดยเฉพาะตั้งหลายตนไม่ใช่เหรอ?”

ผีขี้ขลาดหัวเราะ “ฉันอยู่ว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำน่ะ”

แม้ว่าเขาจะทำงานจดบันทึกอยู่ที่นี่วันแล้ววันเล่า แต่เขาก็สามารถเห็นชีวิตที่แตกต่างหลากหลายจากการตัดสินวิญญาณ และตระหนักถึงหลักการที่แตกต่างออกไป

ซู่เป่าพูดเบา ๆ ว่า “เรากลับบ้านไปฉลองตรุษจีนกันเถอะ!”

ผีขี้ขลาดพยักหน้า “อืม กลับบ้านฉลองตรุษจีนกัน”

ซู่เป่าหันไปทางตำหนักด้านหลัง “ฉันไปหาคนอื่นก่อนนะ”

ตำหนังหลัง

ซูจิ่นอวี้กําลังเช็คของอยู่ เธอพูดว่า “เอาของไปแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง...”

“นี่เป็นเสื้อกั๊กสำหรับพ่อกับแม่ หน้าหนาวอุ่นหน้าร้อนเย็น... และก็ป้องกันตัวได้ด้วย”

“อันนี้ยาชะลอวัยของพี่ใหญ่...”

มู่กุยฝานประหลาดใจ “ยาชะลอวัย?”

ซูจิ่นอวี้ “อืม ๆ คุณดูพี่สะใภ้ของฉันสิเธอน่ะสาวแบบนี้ตลอด แต่พี่ชายของฉันไม่ไหวแล้ว ตอนนี้พี่ชายฉันอายุเกิน 50 ปีแล้วด้วยต้องบำรุงให้ดี”

มู่กุยฝาน “...”

ซูจิ่นอวี้นับต่อไปอย่างอารมณ์ดี “นี่คืออัญมณีตาพันลี้ของพี่สาม เวลาบินอยู่บนฟ้าจะได้มองเห็นได้ไกลและชัดเจนมาก นี่ของพี่สี่ยาชะลอวัย...”

มู่กุยฝานขำ “เขาก็ต้องใช้ยาชะลอวัยด้วยเหรอ”

ซูจิ่นอวี้สีหน้ามั่นใจ “แน่นอน! เขาเป็นนักแสดงชายยอดเยี่ยม พี่สะใภ้ก็ต้องใช้ด้วย”

“ส่วนนี่คือค้อนเหล็กจอมพลังเอาให้พี่ห้า คนแบบเขาน่าจะชอบแบบนี้...”

“นี่เป็นผ้าปิดตาให้พี่หก จ้องคอมพิวเตอร์ทุกวัน จ้องไมโครชิพอันเล็ก ๆ ตาต้องล้ามากแน่ ๆ”

“ของพี่เจ็ดล่ะก็ ทรัพยากรในการบำเพ็ญเพียรเหล่านี้น่าจะได้ใช้...”

“พี่เล็กต้องผ่าตัดทุกวัน เอวและขาคงล้ามากแน่ ๆ เอาอันนี้ให้เขา...”

มู่กุยฝานยิ้มมุมปากมองซูจิ่นอวี้ที่นับของทีละชิ้น

เขาหมุนปิ่นอันสวยอันหนึ่งในมือ

ปิ่นที่ทำจากหัวใจสวรรค์ เขาตามหาหัวใจสวรรค์อยู่นาน แล้วในที่สุดก็ใช้เวลาหนึ่งปีเต็มในการหลอมปิ่นนี้ขึ้นมา

อันนี้สิถึงจะคู่ควรกับลูกสาวของเขา ของทุกอย่างที่ติดตัวเจ้าวิถีสวรรค์ ไม่ว่าจะหยิบอะไรออกมาก็ควรจะสุดยอดทุกชิ้น

“คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า?” มู่กุยฝานพูดว่า “ยังมีคนสำคัญอีกคนหนึ่ง”

ซูจิ่นอวี้เหล่มองเขา “คุณจะบอกว่าคุณเองเหรอ? คุณยังต้องการอีกเหรอ?”

ยังไม่ต้องบอกว่าปกป้องใคร เสี่ยวต๋าเป็นคนที่เธอต้องปกป้องด้วยชีวิตอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง!

โชคดีที่ซู่เป่าไม่ได้ถามต่อ

รอจนทุกคนมาถึงกันครบแล้ว ทุกคนก็เดินทางกลับพร้อมกัน

บนโลกมนุษย์หิมะโปรยปราย แต่ปีนี้แตกต่างจากที่แล้วมา

ทุกคนมองคฤหาสน์ตระกูลซูที่อยู่ภายใต้เกล็ดหิมะและคิดในใจว่า: อาจเป็นเพราะในอนาคตจะไม่มีโอกาสได้ร่ำลากันในวันที่หิมะตกหนักอีกแล้วมั้ง!

“ซู่เป่า...”

ผีขี้ขลาดตะโกนเรียกซู่เป่า

ซู่เป่าหันหลังกลับว่า “มีอะไรเหรอพี่พัน?”

ผีขี้ขลาดรวบรวมความกล้าถามว่า “เธอกับซืออี้หรันคบกันแล้วเหรอ?”

ซู่เป่าตกตะลึง เธอครุ่นคิด กระตุกมุมปากอยู่หลายครั้งก็ยังไม่รู้จะตอบยังไงถึงจะถูกต้องที่สุด

เธอรู้สึกว่าไม่ได้คบกัน แต่ก็เหมือนคบกันแล้ว

ซู่เป่านึกถึงที่คฤหาสน์กุหลาบพี่อี้หรันจับมือเธอและทั้งสองก็เดินไปรอบ ๆ ด้วยกันรอบแล้วรอบเล่า

“ถามเรื่องนี้ทำไมเหรอ พี่พัน”

ผีขี้ขลาดส่ายหัว “ไม่มีอะไร ซู่เป่า พี่แค่หวังว่าซู่เป่าของเราจะมีความสุข”

เสียงของเขาค่อย ๆ อ่อนโยนลง เขาลูบหัวของซู่เป่า “พี่หวังว่าไม่ว่าเมื่อไหร่ซู่เป่าก็จะได้รับความรักและมีความสุขตลอดไป”

ซู่เป่ายิ้มให้เขา “ไม่ต้องห่วงหรอก ขอบคุณนะพี่พัน”

เห็นเขาทำท่าเหมือนจะอยากพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด ซู่เป่าจึงถามด้วยสงสัยว่า “พี่พัน เป็นอะไรไป?”

ผีขี้ขลาด: “ซู่เป่า ฉัน...”