ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1619

ผีขี้ขลาดเหมือนอยากจะพูดอะไร ซู่เป่ามองเขาอย่างสงสัย

แต่ตอนนี้ซูจิ่นอวี้กับมู่กุยฝานกลับตะโกนว่า “ซู่เป่า! มาเร็ว มานี่หน่อยเร็ว”

ซู่เป่าพูดว่า “พี่พัน ฉันจะไปก่อนนะ เดี๋ยวมาหาใหม่”

ผีขี้ขลาดยืนอยู่ที่ประตูตึกหลักของคฤหาสน์ตระกูลซู มองดูซู่เป่าค่อย ๆ วิ่งห่างออกไปอย่างเงียบ ๆ

เขามองแสงไฟภายในคฤหาสน์ตระกูลซู มองทุกคน/ตน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ทั้ง ๆ ที่มันควรเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมาก แต่ในใจของเขากลับว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก

และทันใดนั้นก็มีมือข้างหนึ่งมาวางบนไหล่ของเขา

พระแม่ธรณีตบไหล่เขาและพูดอะไรแปลก ๆ “ถ้าหยุดอยู่ตรงนี้ก็จะได้เห็นทิวทัศน์นี้ตลอดไป แต่ถ้าก้าวข้ามประตูนี้ไป อาจจะไม่สะดวกที่จะพบกันอีกตลอดไป”

นางพูดจบก็ตบผีขี้ขลาดอีกสองสามที เสร็จแล้วก็เดินเอามือไพล่หลังเข้าไป

เสียงของนางยังแว่วมาจากไกล ๆ “ขอข้าดูหน่อยสิว่าเกิดอะไรขึ้น? ทำไมมีนกขนเขียวแมวชาเขียวกำลังตีกันอยุ่ตรงนี้?”

เสียงโกรธเกรี้ยวของเสี่ยวอู่ดังขึ้น “ก๊า ท่านนั่นแหละที่เป็นนกขนเขียว ข้าคือท่านอู่”

เสวียนหลิงก็ดูเหมือนจะโกรธมาก มันร้องเหมียวทีหนึ่ง

ผีขี้ขลาดยังคงยืนอยู่ที่เดิม เขายืนอยู่เป็นเวลานานแล้วจู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา

“ก็จริง”

เขาเก็บซ่อนอารมณ์ทั้งหมดไว้ในใจและเข้าบ้านไปด้วยรอยยิ้ม

มีประโยคหนึ่งสะท้อนก้องอยู่ในใจของผีขี้ขลาด:

แค่นี้แล้วกัน ต่างคนต่างมีความสุขเถอะนะ ซู่ป่า

พี่พันจะคอยเฝ้าดูแลเธอไปเรื่อย

ตลอดเวลา

……

ในขณะที่ผีหลายใจกำลัง ‘หนุ่มหล่อมาสีกันหน่อย’ จู่ ๆ ก็หันมามองผีขี้ขลาด

เขาคิดได้แล้วสินะ...

ไม่รู้ว่าพระแม่ธรณีมามายืนกอดอกพิงกำแพงอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่

“จุ๊ เขาตัดใจแล้วเหรอ”

ผีหลายใจ “ห๊ะ?”

พระแม่ธรณี “ความรักนี่เป็นสิ่งที่ไม่ดีเลยนะ แบบเราดีกว่าใช่ไหม?”

ผีหลายใจ “... ห๊ะ?”

พระแม่ธรณี “ในใจของข้าไม่มีอะไรอยู่เลย ใจข้ามีแต่หนทางสู่วิถีสวรรค์ เจ้าก็เป็นแบบนี้ใช่ไหม เสี่ยวฮวาฮวา”

ผีหลายใจ “ห๊ะ...”

ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงเซี่ยงเปิ่นซูขึ้นมา

เธอรีบสะบัดหัวสะลัดความกังวลทิ้งไป หัวเราะแล้วพูดว่า “ใช่ ๆ ฉันจะติดตามพระแม่ตลอดไป!”

พระแม่ธรณีเหลือบมองเธอและทำเสียงจุ๊ ๆ “เจ้าจบเห่แล้ว เจ้าไม่ได้หลายใจเหมือนเดิมแล้ว”

ผีหลายใจ “?”

ทำไมเธอถึงไม่หลายใจแล้ว เธอเพิ่งไปสีหนุ่มหล่อตระกูลซูมาเสร็จ

ออกจะหลายใจสุด ๆ

“ฟิ่ว--”

ดอกไม้ไฟเล็ก ๆ ลอยขึ้นจากสนามหญ้าของคฤหาสน์ตระกูลซู

แม้ว่าจะจุดพลุไม่ได้ แต่เล็ก ๆ แบบนี้ก็ยังเล่นได้อยู่

พอบอกว่าเล่นอันนี้ หานหานตื่นเต้นยิ่งกว่าเด็กผู้ชายอีกเธอหยิบจับดอกไม้ไฟลูกแล้วลูกเล่ามาจุดด้วยท่าต่าง ๆ

ในสนามหญ้ามีเสียงหัวเราะที่มีความสุขของซู่เป่าและหานหาน

จี้ฉางในชุดคลุมสีขาวมาปรากฏตัว เขาเลิกคิ้ว “ข้ามาช้าไปหรือ”

ซู่เป่าถือดอกไม้ไฟเล็ก ๆ หันหน้ามาหาเขา “ท่านอาจารย์มาได้จังหวะพอดีเลย!”

เปี๊ยะ~

ดอกไม้ไฟปะทุขึ้น ดอกไม้ไฟงดงามตระการตา

จี้ฉางเคาะหัวซู่เป่าบอกว่า “ซน”

ซู่เป่าหัวเราะเสียงดัง

**

ซูอีเฉินก็ขึ้นไปชั้นบน “เสี่ยวเหวิน มาดูแผนงานนี้หน่อย”

ซูเหอเหวินก็ลุกขึ้นยืนทันที

ซูจื่อหลิน ซูเยว่เฟย ซูลู่ ซูอิ๋งเอ่อร์ ซูจิ่นม่อ และซูอี้เซิน ต่างหาเหตุผลแล้วตามไป

ซูเหอเวิ่นหนีไปเฉย ๆ!

นายหญิงซู “เสี่ยวเวิ่นหยุดเลย!”

ท่านบ่นกะปอดกะแปดและบอกให้ป้าอู๋ยกอาหารออกมา “นี่คือซุปแคลเซียมสูงที่ย่าทำให้แก ดูสิ ทำไมเตี้ย... ไม่ใช่ ผอมลงอีกแล้ว”

ซูเหอเวิ่น “...”

นายหญิงซู “ย่าเติมสูตรลับเพื่อเพิ่มความสูงพิเศษให้ด้วยนะ หลานชายของคุณยายหวังบ้านข้าง ๆ ก็ใช้สูตรลับนี้แหละเลยสูง 186”

ซูเหอเวิ่นกัดฟัน “ดื่มให้เกลี้ยง!”

ซู่เป่าแอบขำ

คุณยายมีวิธีกำหราบทุกคนอยู่มัดเสมอ

นายหญิงซูมองซู่เป่า “ซู่เป่านี่แหละเชื่อฟังที่สุด มานี่ กินนี่สิ ยายเพิ่งย่างเลยนะ!”

ปีกไก่พริกไทยดำ

บนโต๊ะอาหารก็ไม่ค่อยได้กินเนื้อ ไก่ เป็ด ปลาเท่าไหร่

ปีกไก่ย่างนี้เป็นเหตุให้นายหญิงซูยืนกรานจะฆ่าไก่ในเทศกาลตรุษจีน

ซู่เป่ารับมา “ขอบคุณค่ะคุณยาย! ว้าว กลิ่นหอมมาก!”

นายหญิงซูมองไปที่นายท่านซูที่ยังนั่งอยู่บนโซฟาเพียงคนเดียว

“ยังมีของเหลืออีกนิดหน่อย ปีนี้ไม่มีหมากิน งั้นปีนี้คุณกินแล้วกัน?”

นายท่านซู “?”

“??”

เขาลุกขึ้น “ผมไม่กิน ผมอิ่มแล้วผมจะขึ้นไปข้างบน “

ไม่รู้นายหญิงซูหยิบกระทะมาจากไหน ท่านยิ้ม “งั้นเหรอ?”

นายท่านซู “ก็... ก็ยังกินได้อีกนิดหน่อย...”