ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1620

นายท่านซูกินพลางถอนหายใจพลาง

เฮ้อ สถานะของเขาในบ้านนี้...

หลังจากเจียงจวินและโส่วว่างสุนัขสองตัวตาย เขาจึงตระหนักถึงสถานะของเขาได้อย่างชัดเจน!

“อืม?” นายท่านซูมองในชามของตัวเองด้วยความประหลาดใจ

“นี่คืออะไร...”

นายหญิงซูเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ของดี ทำให้ร่างกายแข็งแรงและช่วยชะลอวัยด้วย รีบกินเถอะ!”

ท่านพึมพำว่า “ฉันจะทำร้ายคุณหรือไง เก็บของดีไว้ให้คุณ คุณยังไม่รับน้ำใจอีก!”

นายท่านซูพยักหน้างึก ๆ “ไม่เลว ๆ”

เขากวาดของในชามเข้าปากจนหมด ครั้งนี้อิ่มจนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ต้องลุกขึ้นถึงจะได้

ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้นแล้วแอ่นท้อง เอามื้อจับเอวพูดว่า “ผมขึ้นชั้นบนก่อนนะ...”

นายหญิงซู “ทำไม?”

แย่แล้ว สงสัยจะอิ่มเกินไป

คิดไม่ถึงว่านายท่านซูจะพูดว่า “รู้สึกเหมือนกระแสความร้อนหมุนวนอยู่ในท้อง...”

นายหญิงซูหน้าเครียด

ปวดอึก็บอกว่าปวดอึสิ มาทำบอกว่ามีกระแสความร้อนหมุนวน

พอนายท่านซูขึ้นไปชั้นบนได้ไม่นาน สีหน้าของนายหญิงซูก็แปลก ๆ ไป

ป้าอู๋ถามว่า “นายหญิงเป็นอะไรไปคะ”

นายหญิงซูสีหน้าประหลาด “ฉันก็รู้สึกว่ามีกระแสความร้อนหมุนวนอยู่ในท้องเหมือนกัน...”

“ฉันขึ้นไปข้างบนก่อนนะ”

ป้าอู๋ขำพรวดและพูดว่า “ค่ะนายหญิง ที่เหลือเดี๋ยวดิฉันจะเก็บกวาดเอง”

สองสามีภรรยาคู่นี้ตลกจริง ๆ เข้าห้องน้ำก็เข้าห้องน้ำสิ... มาทำบอกว่ามีกระแสความร้อนหมุนวนอยู่ในท้อง

ป้าอู๋ส่ายหัว

เธอมองหญิงชราวิ่งขึ้นไปชั้นบนและเพิ่งค้นพบว่านี่ร่างกายของนายหญิงแข็งแรงขึ้นกว่าเดิมเหรอเนี่ย?

อย่าว่าแต่ก้าวเดินอย่างมั่นคงเลย ขนาดวิ่งขึ้นบันไดหอบสักนิดก็ไม่มี

ป้าอู๋ลุกขึ้นยืนถือขนมที่เหลือและพูดกับตัวเองว่า “ของที่คุณหนูให้มามีแต่ของดี ๆ ทั้งนั่น จะให้เสียของไม่ได้...”

เธอเอาไปเก็บไว้ในตู้เย็น คนอื่นไม่กินเธอกิน

ทั้งอร่อยทั้งทำให้ร่างกายแข็งแรง ตอนนี้เธอก็เป็นผู้สูงอายุแล้วเหมือนกัน แต่ก็ยังแข็งแรงกว่าคนแก่คนอื่น

**

ชั้นบน

นายหญิงซูเปิดประตูเข้ามาปุ๊บ สิ่งแรกที่อยากทำคือไปเข้าห้องน้ำ

แม้ว่าจะรู้สึกแปลกที่มีกระแสความร้อนหมุนวนอยู่ในท้อง แต่สิ่งแรกที่ท่านนึกถึงคือการเข้าห้องน้ำ

บางทีอาหารนี่อาจจะพิเศษกว่า ดังนั้น... ความรู้สึกปวดท้องอึก็เลยพิเศษกว่าปกติหรือเปล่า?

แต่เดินเข้าไปในห้องกลับพบนายท่านซูนั่งอยู่บนโซฟา ท่าทางเหมือนพระแก่ ๆ กำลังเข้าชาญ ทำเอาท่านตกอกตกใจ!

“ตาเฒ่า?” ท่านเรียก

ไม่คิดว่านายท่านจะหลับตานิ่งไม่ตอบโต้

นายหญิงซูตึงเครียด

แม้ว่าจะมีบางครั้งที่เรียกแล้วเขาไม่ตอบอยู่บ่อยเหมือนกัน แต่นั่นเป็นตอนที่เขาหลับอยู่

ถ้าเขาไม่ได้หลับเวลาท่านเรียกเขา เขาจะขานตลอด

“ซูเจี้ยนกั๋ว” นายหญิงซูเรียกอีกครั้ง

บางทีตอนนี้ชายชราอาจกลายเป็นผีแล้วลอยอยู่ข้าง ๆ ท่านหัวเราะเยาะท่านอยู่ก็ได้

ท่านจะร้องไห้ไม่ได้...

นายหญิงซูตัวสั่นเล็กน้อยและบังคับให้เดินออกไปอย่างใจเย็น

ท่านรู้สึกว่าตาเฒ่าน่าจะอยู่ข้างท่านตอนนี้ ดังนั้นท่านจึงพูดกับตัวเองว่า “คุณดูสิคุณแพ้แล้ว... คุณไปก่อนฉัน... คุณแพ้แล้ว...”

“ฉันมีชีวิตอยู่นานกว่าคุณ ฉันชนะ...”

ซูอีเฉินอยู่ในห้องกำลังอ่านจดหมายที่เหยาหลิงเยว่ให้เขาซ้ำแล้วซ้ำอีก

นิ้วเรียวลูบจดหมายที่พลิกดูได้ขอบกระดาษเป็นขุยแล้ว แต่ก็ยังทำใจวางไม่ได้

ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

เขาเก็บจดหมายและยืนขึ้น ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ใครครับ?”

พอประตูเปิดออกก็เห็นนายหญิงซูยืนหน้าซีดอยู่ข้างนอก

ซูอีเฉินใจไม่ดี เขาถามว่า “แม่ เกิดอะไรขึ้น?”

ในที่สุดนายหญิงซูก็ทนไม่ไหวและร้องไห้ออกมา “พ่อของแก... เขา...”

ซูอีเฉินตัวเกร็งขึ้นมาทันที เขาเอื้อมมือไปจับนายหญิงซูไว้ แล้วเอ่ยปลอบใจเบา ๆ ว่า “ค่อย ๆ พูดครับ นั่งก่อน”

นายหญิงซูถูกพยุงเข้าไปในห้องและไปนั่งที่โซฟา น้ำตาก็ไหลลงมาทีละหยด “พ่อของแก... ไปแล้ว”

ท่านจับแขนเสื้อของซูอีเฉินไว้แน่น ร้องไห้จนควบคุมตัวเองไม่ได้ “พ่อแกเขาจากไปแล้ว ไม่บอกกันสักคำ... ปัดก้นไปเฉยเลย เขาเป็นแบบนี้มาตลอดชีวิต ขนาดตายก็ยังเป็นแบบนี้...”

ซูอีเฉินรู้สึกเย็นวาบจากสันหลังไปยังปลายนิ้ว ปลายนิ้วก็รู้สึกได้ถึงความเกร็งและเย็นเฉียบ

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และพูดว่า “แม่ แม่ไม่ต้องเสียใจนะ... เดี๋ยวผมจัดการเอง”

เรื่องความเป็นความตาย จะให้บอกล่วงหน้าได้อย่างไร?

มนุษย์ไม่สามารถคาดการณ์ความเป็นความตายของตนเองได้ พอหลับตาแล้วอาจจะลืมไม่ขึ้นอีกเลย มิฉะนั้นก็คงไม่มีความเสียใจมากมายในโลกนี้