ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1621

ซูอีเฉินรู้สึกเศร้าสุดหัวใจ

เขาเห็นนายหญิงร้องไห้หนักขนาดนี้เป็นครั้งที่สาม ครั้งแรกคือตอนที่อวี้เอ่อร์หายตัวไป ส่วนครั้งที่สองคือตอนที่ซู่เป่ากลับมาและเธอได้รู้ว่าอวี้เอ่อร์ไม่อยู่แล้ว

ซูอีเฉินเอามืออันอบอุ่นวางอยู่บนหลังของนายหญิง เขารู้สึกเป็นกังวลไม่อยากอยู่ห่าง เขาเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความไปในแชทกลุ่มครอบครัว

ซูจื่อหลินที่กำลังเตรียมตัวจะไปอาบน้ำจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงแชทเด้ง

ในช่วงตรุษจีนก็ค่อนข้างจะคึกคักอยู่แล้ว เขาเลยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แต่พอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็ถึงกับลุกขึ้นทันที

ซูเยว่เฟยเพิ่งกลับมาที่ห้อง พอได้ยินเสียงแจ้งเตือนก็เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ใบหน้าที่เดิมเคยยิ้มแย้มกลับซีดเซียวลงในทันที

ซูลั่วที่กำลังนั่งชมวิวหิมะด้านนอกอยู่ริมหน้าต่างกับกู้ชีชี สองสามีภรรยากำลังพูดคุยกันอยู่ พอได้ยินเสียงแจ้งเตือนกู้ชีชีก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูและถึงกับปิดปากด้วยความตกใจ

ซูลั่ว

"อาลั่ว...พ่อเขา..."

เธอเริ่มน้ำตาไหล แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ซูลั่วดู

พอซูลั่วเห็นข้อความก็รีบเด้งตัวขึ้นอย่างรวดเร็วและวิ่งออกไปด้วยความกังวล

ซูอิ๋งเอ่อร์กำลังจดจ่อกับแท่งไม้ของเขาอยู่เลยไม่ใส่ใจกับโทรศัพท์สักเท่าไหร่

ส่วนซูจิ่นม่อก็กำลังศึกษาเรื่องโค้ดของเถียนเถียนอยู่ และซูอี้เซินที่นานๆ ทีไม่ต้องไปทำงาน ไม่ต้องเข้าห้องผ่าตัด และไม่ได้ไปสอนก็ทิ้งโทรศัพท์ไว้ในห้องและออกไปหาซู่เป่า

ซูจื่อหลิน ซูเยว่เฟย ซูลั่ว และกู้ชีชี รีบไปที่ห้องของซูอีเฉิน พอไปถึงก็เห็นว่าประตูเปิดอยู่ นายหญิงซูกำลังร้องไห้อย่างหนักจนตาแดงก่ำ

"แม่..." กู้ชีชีเห็นแบบนั้นก็ถึงกับกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่และรีบเข้าไปกอดเธอเป็นคนแรก

"แม่ ไม่เป็นไรนะ พวกเราอยู่ตรงนี้แล้ว..."

ทั้งสองคนร้องไห้ เสียงของพวกเขาดูเหมือนพยายามกลั้นเอาไว้

ซูอีเฉินลุกขึ้นและพูดเสียงหนักแน่นว่า "ไอ้สองกับไอ้สาม ไปดูพ่อกับฉัน..."

"ส่วนไอ้สี่ ไปเรียกคนอื่นมาด้วย"

พี่น้องแยกย้ายกันไปทำตามคำสั่ง แต่ในใจของแต่ละคนนั้นล้วนเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

นายหญิงซูตัวสั่นเทาและพยายามจะลุกขึ้น "งั้นฉันไปด้วย..."

กู้ชีชีกลัวว่านายหญิงจะเสียใจหนักกว่าเดิมก็เลยพยายามเกลี้ยกล่อมว่า "แม่ ให้พี่ใหญ่พวกเขาจัดการเถอะค่ะ คุณแม่พักผ่อนก่อนเถอะค่ะ"

นายหญิงซูส่ายหน้า สีหน้าของเธอดูแก่ลงเยอะเลย เธอเอาแต่พูดพึมพำว่า "ไม่ได้ๆ พวกเธออาจจะเห็นว่าพ่อเขาปกติชอบทำหน้าตึงๆ และดูเหมือนเย็นชา แต่จริงๆ เขาเป็นคนขี้อ้อนมากนะ"

"สมัยเขายังหนุ่มๆ ฉันรำคาญเขามากเลย เนคไทก็วางอยู่ในห้องแต่งตัวแล้ว แต่เขาก็ยังเอาแต่เรียกซือเสวี่ย! ซือเสวี่ย! เนคไทสีเทาลายทางของผมอยู่ไหน?"

"ถุงเท้าก็วางอยู่ตรงหน้าเขาแล้วแต่เขาก็ยังมองไม่เห็น ตอนที่ฉันยุ่งอยู่ก็ชอบเอาแต่มาตามตื๊ออยู่ข้างหลังตลอด"

“ตอนกินข้าวก็ต้องให้ฉันมานั่งอยู่ด้วยตลอด ตอนที่คลอดพี่ชายของพวกเธอ ก็เด็กยังเล็กอยู่อ่ะนะก็เลยร้องไห้ทั้งคืน แต่เขากลับทำตัวงอนเหมือนเด็กแล้วพูดว่านี่คุณไปนอนกับลูกจนไม่สนใจสามีแล้วเหรอ”

นายหญิงซูทั้งร้องไห้และขำไปพร้อมๆ กัน มือไม้สั่นและไม่มีเรี่ยวแรงเหลือ เธอโน้มตัวไปจับแขนกู้ชีชีเอาไว้แน่นและค่อยๆ เดินกลับห้อง

“เพราะเขาเป็นแบบนี้ไงเลยต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนด้วย แถมตอนนี้เขาก็กำลังจะจากไปแล้ว จะไม่ให้ฉันไปอยู่ข้างๆ เขาได้ยังไง…”

ทุกคนฟังแล้วก็รู้สึกปวดใจ กู้ชีชีหันหน้าหนี น้ำตาไหลเธอลงมา

ในที่สุดซูอีเฉินและคนอื่นๆ ก็เดินไปถึงห้องของนายหญิงซูและคุณท่านซู และพบว่าคุณท่านซูกำลังพิงพนักอยู่บนโซฟา ศีรษะก้มต่ำ และมือทั้งสองข้างตกลงข้างลำตัว

ซูจื่อหลินถึงกับน้ำตาซึม เขาพยายามปลอบใจตัวเองว่า “อย่างน้อยพ่อก็จากไปอย่างสงบ”

ขณะนั้นซู่เป่ากำลังเล่นเกมอยู่ในห้อง

ลุงสี่เคาะประตูเข้ามา สีหน้าดูไม่ค่อยจะดี

“ลุงสี่ เกิดอะไรขึ้นคะ?” เธอถามด้วยความสงสัย

ทำไมรู้สึกเหมือนมีเรื่องใหญ่หรือเรื่องน่าเศร้าเกิดขึ้นเลยล่ะ...แต่ตอนนี้เป็นช่วงตรุษจีนนี่ ทุกคนก็อยู่ที่นี่กันหมดและดูสบายดีนี่นา

หานหานเงยหน้าขึ้นมองและพูดว่า "ใช่สิลุงสี่ ทำไมสีหน้าลุงถึงดูแย่จัง"

ซูเหอเวิ่นเพิ่งจะกลับมาก็ไปตัวติดอยู่กับซู่เป่าตลอดเวลา ส่วนซูจื่อซีที่อยู่ข้างๆ ก็กำลังพาซู่เป่าเล่นเกมอยู่ เขาเงยหน้าหันไปอย่างเท่และมองไปที่ซูลั่ว

“？”

ซูเหอเหวินที่กำลังดูเอกสารอยู่ก็หันมาถามว่า “ลุงสี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”

เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติอย่างชัดเจน

และก็ได้ยินซูลั่วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า "คุณปู่ของพวกเธอเขา..."

เขาสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงต่ำๆ ว่า “ซู่เป่า คุณตาของหนูเขา...จากไปแล้ว”

ซู่เป่าเบิกตากว้าง

ในตอนนั้นเองจู่ๆ คุณท่านซูก็สะดุ้งแล้วพลิกตัวไปอีกด้านและนอนลงบนโซฟา

“คร้อก”

เสียงหายใจดังเหมือนวัวแก่ หรือไม่ก็เสียงเหมือนมอเตอร์ไซค์ที่เสียแล้วไม่ได้ซ่อมมานานดังระเบิดอยู่ในหูของทุกคน

ทุกคนถึงกับพูดไม่ออก เมื่อกี้ยังเศร้ามากอยู่เลย แต่ตอนนี้ทั้งขำและโมโหจนเกือบจะหายใจไม่ออก

นายหญิงซูโกรธมาก เธออุตส่าห์ร้องไห้จะเป็นจะตาย ราวกับพลังทั้งหมดในร่างกายเหมือนถูกสูบออกไปทั้งหมด

แต่เขาดันแค่นอนหลับเนี่ยนะ?!

นอนหลับคราวนี้ทำไมไม่กรนล่ะเนี่ย ทำเอาเธอคิดว่าเขาตายไปแล้วซะอีก!

พอนึกถึงเมื่อกี้ที่ตัวเองร้องไห้จะเป็นจะตาย แถมพูดคำซึ้งๆ ไปตั้งเยอะ ใบหูของนายหญิงซูก็แดงขึ้นมาทันที

เธอพุ่งตัวขึ้นไปทุบหัวของคุณท่านซู

ปัง!

เสียงดังมาก

ซูจื่อหลินรีบดึงเธอไว้ "แม่ แม่...ไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นก็ได้..."

นายหญิงซูโมโหมาก "ถ้าฉันไม่ได้ทุบหัวเขาจนปูด ฉันก็ไม่ใช่ซ่งซือเสวี่ย! ยังไงๆ เขาก็หลับไปแล้ว ถึงฟ้าผ่าก็คงปลุกไม่ตื่น จะไม่ให้ฉันทุบได้ยังไง..."

นายหญิงซูตกใจมาก ความเศร้าและความกลัวเมื่อครู่ยังไม่หายไปจากใจเลย

อยากทุบคุณท่านซูแรงๆ สักทีหนึ่งให้รู้ว่าเขายังอยู่...

ในตอนนั้นเองจู่ๆ คุณท่านซูก็ตื่นขึ้นมาอย่างงุนงง แต่พอเห็นนายหญิงซูกำลังจะทุบเขา เขาก็รีบเอามือปิดหัวไว้

เขาพูดด้วยความแปลกใจว่า "ทุบผมทำไม? ผมยังไม่ได้ไปทำอะไรให้คุณเลยนะ!"

นายหญิงซูนิ่งไป

เอ๊ะ เมื่อก่อนตอนเขานอนหลับปลุกยังไงก็ไม่ตื่นขึ้นมานี่นา แต่วันนี้ทำไม...

ทุกคนรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง

ในขณะนั้น ทุกคนก็หันไปหาซู่เป่า