ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1632

ซู่เป่าจ้องไปที่ผีพนันที่เกาะอยู่บนหัวของเมิ่งหมิงเยว่ โดยไม่แม้แต่จะมองที่เธอ

แล้วก็แค่โทรหาพ่อของเมิ่งหมิงเยว่

【ฮัลโหล…】เสียงของพ่อของเมิ่งหมิงเยว่ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์

เมิ่งหมิงเยว่รู้สึกว้าวุ่นขึ้นมาชั่วขณะ

ซู่เป่าก้มมองเธอแวบหนึ่งแล้วถามว่า "สวัสดีค่ะ คุณใช่พ่อของเมิ่งหมิงเยว่ คุณอาเมิ่งใช่ไหมคะ?"

ทางฝั่งนั้นตอบด้วยความแปลกใจ "ใช่ครับ ผมคือพ่อของเมิ่งหมิงเยว่ มีอะไรหรือเปล่า?"

ซู่เป่ามองเห็นเมิ่งหมิงเยว่ในสภาพตกใจกลัว พลางโบกมือให้เธอไม่หยุด น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย จนกระทั่งเธอล้มลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าอย่างหมดท่า

ซู่เป่าขยับนิ้วเล็กน้อย จนเมิ่งหมิงเยว่ที่ยังไม่ทันจะได้คุกเข่าลงกับพื้นก็ลุกขึ้นยืนอย่างไม่รู้สาเหตุ

"...?" เธอรู้สึกเหมือนเห็นผียังไงยังงั้น？

ซู่เป่าคุยโทรศัพท์ต่อ "ไม่มีอะไรค่ะ แค่อยากยืนยันหมายเลขโทรศัพท์เท่านั้นเองค่ะ"

ในขณะที่ยังไม่ได้จัดการกับผีพนัน ซู่เป่าก็ยังไม่ต้องการที่จะทำลายความสัมพันธ์อันไว้เนื้อเชื่อใจระหว่างเมิ่งหมิงเยว่กับพ่อของเธอ

แน่นอน ไม่ใช่เพราะเธอสงสารเมิ่งหมิงเยว่ แต่เพราะเธอสงสารพ่อของเมิ่งหมิงเยว่มากกว่า

จากการทำนายโชคชะตา พ่อแม่ของเมิ่งหมิงเยว่ทำทุกอย่างเพื่อลูกสาวของพวกเขา ครอบครัวนี้มีลูกสาวแค่คนเดียว พ่อแม่ทั้งสองจึงฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่เมิ่งหมิงเยว่

หลังจากที่เมิ่งหมิงเยว่ได้เข้าเรียนที่ชั้นมัธยมปลายห้อง 18 พ่อแม่ของเธอก็ถึงกับร้องไห้พร้อมกับคุกเข่าขอพรจากบรรพบุรุษให้คุ้มครองเธออย่างจริงจัง

ซู่เป่าไม่อาจทนปล่อยให้ทั้งสองคนต้องรู้สึกเหมือนตกเหว ซู่เป่านึกถึงเพื่อนร่วมชั้นที่วันนี้ไปเดินเล่นและทานข้าวด้วยกัน อีกทั้งยังมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนราวกับแม่ผู้เปี่ยมด้วยความเมตตา...

ถ้าเป็นไปได้ เธอหวังว่าจะทำให้เมิ่งหมิงเยว่กลับตัวกลับใจได้ เพราะยังไงพวกเธอก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน

แต่ถ้าไม่สามารถทำได้ล่ะก็ เธอก็คงต้องบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของเมิ่งหมิงเยว่ทันที

เมื่อซู่เป่าวางสาย เมิ่งหมิงเยว่ที่กำลังประหม่าอยู่นั้นถึงกับถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ซู่เป่าขมวดคิ้วและพูดว่า "เธอก็รู้ใช่ไหมว่าบอกพ่อแม่ไม่ได้ และยังรู้สึกผิดอยู่ในใจ?"

เมิ่งหมิงเยว่ร้องไห้และพูดว่า "ซู่เป่า ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรโกหกเธอ แต่ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ"

ซู่เป่าถึงกับหมดคำจะพูด "พ่อแม่ของเธอดีกับเธอขนาดนั้น แต่เธอกลับโกหกเรื่องพ่อของเธอเกิดอุบัติเหตุ ถึงขั้นอยู่ใน ไอซียู และกำลังจะตาย ถ้าฉันเป็นพ่อของเธอ ฉันคงรู้สึกเจ็บปวดมาก"

เมิ่งหมิงเยว่เช็ดน้ำตาและพูดว่า "ก็เพราะฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ถึงต้องโกหกไปแบบนั้น..."

"ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว ซู่เป่า ได้โปรดยกโทษให้ฉันเถอะนะ...ฉันร้อนใจอยากยืมเงินมากถึงได้พูดแบบนั้นออกไป"

เธอมองโทรศัพท์แวบหนึ่งแล้วก็พูดอย่างรีบเร่งว่า “ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะ ตอนนี้ช่วยโอนเงินให้ฉันสามพันก่อนได้ไหม?”

"สำหรับเธอแล้วสามพันหยวนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย เธอเป็นถึงลูกคุณหนู แค่กินข้าวมื้อเดียวก็หลายหมื่นหยวนแล้ว ฉันขอยืมเงินแค่สามพันยังเทียบไม่ได้กับข้าวสองคำของเธอเลย..."

ซู่เป่าส่ายหัว "ไม่ให้ยืม เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับว่าฉันจะกินอะไรหรือเป็นลูกคุณหนูหรือเปล่า เมิ่งหมิงเยว่ การพนันจะทำลายทั้งชีวิตของเธอนะ เธอแน่ใจเหรอว่าจะทำต่อไป?"

ทั้งที่เธอถูกเปิดโปงขนาดนี้แล้ว และถึงขั้นโทรหาพ่อของเธอต่อหน้าแล้ว แต่เธอยังไม่ตาสว่างอีกเหรอ?

"ตั้งแต่อดีตกาล ไม่มีนักพนันคนไหนที่มีจุดจบที่ดีหรอก"

ชายคนนั้นมีดวงตาที่ลึกโบ๋ แก้มตอบจนโหนกแก้มเด่นชัด ผมเผ้ายุ่งเหยิง เขากำลังจับศีรษะของเธอแน่น แล้วกดเข้ากับหลังของเธอ

เมิ่งหมิงเยว่กรีดร้องเสียงดังออกมาในทันที!

ในขณะนี้เธอลืมเรื่องการพนันไปหมดแล้ว ลืมแม้กระทั่งการเร่งเร้าของหัวหน้ากลุ่ม

"ผี...ผี! มีผี!"

เมิ่งหมิงเยว่กรีดร้องไม่หยุด

ซู่เป่าได้สร้างค่ายกลซ่อนเร้นขึ้นมาเพื่อกันไม่ให้คนข้างนอกเห็นเธอกับเมิ่งหมิงเยว่ รวมถึงทำให้ไม่ได้ยินเสียงของพวกเธอ

"เมิ่งหมิงเยว่ เธอเห็นไหม? เธอติดพนันถึงขั้นเรียกผีพนันมาหลอกหลอนได้แล้วนะ"

ซู่เป่ายกมือขึ้นและดึงผีพนันออกจากหลังของเธอ

เหมือนกับกำลังดึงหมากฝรั่งออกจากผมของใครสักคน

เมิ่งหมิงเยว่รู้สึกเจ็บแปลบเมื่อโดนดึงออกไป

เธอตกใจอย่างมาก เมื่อเห็นผีพนันถูกดึงออกมา ขาของเธออ่อนแรงจนทรุดลงนั่งกับพื้น...

ซู่เป่าจับผีพนันไว้ และมองดูเมิ่งหมิงเยว่ “ถ้าเธอยังไม่เลิกเล่นการพนัน วันนี้เธออาจจะดึงดูดผีพนันเข้ามา แต่วันหน้าไม่แน่เธออาจจะเจอกับผีร้ายที่มาเอาชีวิตก็ได้นะ"

"ผีแบบนี้ไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืน มันจะเกาะติดเธอจนกว่ามันจะดูดซับพลังชีวิตของเธอจนหมด ในอีกไม่กี่ปีเธอก็จะตาย..."

ใบหน้าของเมิ่งหมิงเยว่ซีดเผือดในทันที!