ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1631

ซู่เป่าอาบน้ำเสร็จและพบว่าในช่องแชทระหว่างเธอกับเมิ่งหมิงเยว่มีสายเรียกเข้าที่ไม่ได้รับสิบกว่าสาย

พร้อมกับข้อความที่มาอย่างต่อเนื่องจากเมิ่งหมิงเยว่ โดยเนื้อหาส่วนใหญ่เป็นคำว่า "ช่วยด้วย" "ช่วยพ่อของฉันด้วย" รวมถึงข้อความที่บอกว่าพ่อของเธอถูกย้ายออกจากห้อง ไอซียู และถ้าไม่จ่ายค่ารักษา พ่อของเธอจะต้องตาย

ซู่เป่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกำลังจะถามในสิ่งที่อยากรู้

ในเวลาเพียงไม่กี่เดือน เมิ่งหมิงเยว่ติดการพนันขนาดนี้ได้ยังไง?

พอดีที่ขณะนั้นเมิ่งหมิงเยว่ก็โทรศัพท์มาหาอีกครั้ง นิ้วมือของซู่เป่ากดรับสายไปโดยบังเอิญ

เธอไม่มีอะไรจะต้องกลัว เธอเปิดลำโพงและพูดว่า "ฮัลโหล?"

เสียงร้องไห้ของเมิ่งหมิงเยว่ดังเข้ามาในสาย "ซู่เป่า เธอจะปล่อยให้คนตายต่อหน้าต่อตาแล้วไม่ช่วยจริงๆ เหรอ? ฉันไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ ถึงต้องมาหาเธอเนี่ย…"

"พ่อของฉันจะตายจริงๆ แล้ว ช่วยฉันหน่อยนะ รีบๆ โอนเงินสามพันหยวนมาให้ฉันหน่อยนะ!"

ซู่เป่ายิ้มเยาะ "เมิ่งหมิงเยว่ เธอสาปแช่งพ่อของตัวเองแบบนี้ ไม่รู้สึกปวดใจบ้างเหรอ?"

เมิ่งหมิงเยว่โกหกโดยไม่คิดอะไรเลย และเธอยังคงโกหกอย่างต่อเนื่องอีก "อะไรกัน! พ่อของฉันเกิดอุบัติเหตุและต้องเข้ารักษาในโรงพยาบาลจริงๆ นะ ถ้าไม่เชื่อก็ดูในโทรศัพท์สิ!"

เธอส่งภาพถ่ายมาหนึ่งรูป เป็นภาพของห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาลที่มีคนๆ หนึ่งนอนอยู่

ซู่เป่าทำหน้านิ่ง "เมื่อกี้เธอบอกว่าพ่อของเธออยู่ใน ไอซียู ไม่ใช่เหรอ"

เมิ่งหมิงเยว่ดูเหมือนจะสิ้นหวังจากการเล่นพนัน คำโกหกก็เลยออกจากปากเธอได้ง่ายๆ "ใช่แล้ว ก็เพราะฉันไม่มีเงินไงถึงได้ถูกไล่ออกจากห้องไอซียู! ซู่เป่า ฉันขอร้องเธอล่ะนะ ได้โปรด ได้โปรดโอนเงินสามพันหยวนมาให้ฉันตอนนี้เลย!"

"สามพันหยวนสำหรับเธอแล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่เลยนี่!"

ซู่เป่าถอดชุดนอนออกด้วยมือข้างเดียว แล้วสวมเสื้อยืดสีดำและกางเกงขายาว พลางพูดไปด้วยว่า "ถ้าจะมาขอยืมเงินก็เลิกคุยเถอะ"

เมิ่งหมิงเยว่รู้สึกโกรธอย่างมาก ความรู้สึกเหมือนตัวเองโดนปั่นหัว

ถ้าไม่คิดจะให้ยืมเงิน แล้วจะรับสายเธอทำไม?

เธอลืมไปโดยสิ้นเชิงว่าเมื่อครู่นี้เธอเพิ่งพยายามโทรอย่างต่อเนื่องไปสิบกว่าสาย พร้อมทั้งส่งข้อความเร่งให้ซู่เป่าตอบกลับอย่างไม่หยุดหย่อนเอง

เมิ่งหมิงเยว่พูดด้วยความโมโห "ซูจื่อซู่! ไม่คิดเลยว่าเธอจะเป็นคนใจร้ายขนาดนี้! เธอจะปล่อยให้พ่อของฉันตายต่อหน้าต่อตาเธออยู่ในโรงพยาบาลอย่างนั้นเหรอ?!"

มองดูที่หัวหน้ากลุ่มส่งข้อความเตือนในนาทีสุดท้าย เมิ่งหมิงเยว่ก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันที

เธอโมโหและพูดไปว่า "ถ้าพ่อของฉันตาย มันก็เป็นเพราะความผิดของเธอ! เธอเห็นคนกำลังจะตายแต่ไม่ช่วยเหลือ! ฉันคิดผิดจริงๆ ที่มองเธอผิดไป!"

"ไม่คิดเลยว่าคนที่เรียนเก่งๆ แบบเธอ จะมีนิสัยที่แย่ขนาดนี้!"

ซู่เป่ายิ้มเยาะ "เมิ่งหมิงเยว่ ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน?"

เมิ่งหมิงเยว่รู้สึกร้อนใจอย่างหนัก เวลาที่กำหนดเหลือเพียงแค่สามสิบวินาทีสุดท้ายเท่านั้น

"แน่นอนว่าฉันก็ต้องอยู่ในโรงพยาบาลสิ!"

ซู่เป่าขมวดคิ้ว "อ่อ? แต่ทำไมฉันฟังดูแล้วถึงดูเหมือนว่าเธออยู่ในร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่เลยล่ะ?"

เมิ่งหมิงเยว่ถึงกับช็อกและเข้าใจในทันที

เมิ่งหมิงเยว่หันหลังกลับไปโดยไม่รู้ตัว แล้วก็พบว่าซู่เป่ายืนอยู่ข้างหลังเธอ

เธอตกใจจนตัวสั่น และโทรศัพท์หลุดจากมือ

"ซู...ซูจื่อซู!" เธอตกใจชั่วขณะ สายตาลอกแลก มองซ้ายมองขวาด้วยความรู้สึกผิด

ซู่เป่าทำหน้านิ่ง "ไหนเธอบอกว่าอยู่ในโรงพยาบาลไม่ใช่หรือไง? แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?"

เมิ่งหมิงเยว่ก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ และเห็นเวลาพอดี...ใกล้จะครบห้านาทีแล้ว เธอไม่มีเวลาแล้ว

"ซู่เป่า ขอร้องล่ะ อย่าเพิ่งมาถามมากได้ไหม?" เธอร้องไห้อย่างน่าสงสาร "ฉันไม่ได้โกหก พ่อของฉันกำลังรักษาตัวในโรงพยาบาลจริง ๆ..."

"ฉันไม่มีทางเลือกเลยต้องออกมาขอยืมเงิน"

ซู่เป่ามองเธออยู่เงียบๆ

เมิ่งหมิงเยว่เริ่มทนไม่ไหวแล้ว เธอก็รู้ตัวว่าข้ออ้างของเธอนั้นอ่อนแค่ไหน ไหนจะเรื่องขอยืมเงินในร้านอินเทอร์เน็ตแทนที่จะไปหาญาติหรือให้เพื่อนช่วยอีก...

อย่าไปคาดเดาจิตใจของนักพนันเลย ถ้าให้เดาล่ะก็ เธอจะยิ่งแต่งเรื่องโกหกที่ใหญ่โตขึ้นในช่วงที่เธอกำลังร้อนรน

เมิ่งหมิงเยว่น้ำตาคลอ มองซู่เป่าด้วยสายตาไม่พอใจ "ก็เพราะเธอไม่ยอมให้ฉันยืมเงินไม่ใช่หรือไง?"

"ฉันคงไม่สามารถปล่อยให้พ่อของฉันตายไปต่อหน้าต่อตาได้ ฉันเลยต้องออกมากู้เงินออนไลน์นี่ไงล่ะ!"

เธอทำหน้าทำตาซึ่งเต็มไปด้วยความเคียดแค้น และทำท่าทางดูเหมือนว่า ‘ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของเธอ’ และ ‘เธอทำให้ฉันต้องกู้เงินออนไลน์’ อย่างไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด