ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1630

ซูอี้เซินและซูจื่อหลินรู้สึกอับอายเล็กน้อย

ซู่เป่ารู้เรื่องมากเลย แต่พวกเขากลับไม่ค่อยวางใจเธอ

ได้ยินซู่เป่าพูดเพียง “ขอบคุณลุงสองและลุงน้อยนะคะ หนูรู้ว่าคุณลุงเป็นห่วง และกังวลหนูมากเกินไป”

เธอเดินขึ้นหน้าไปคนละที พร้อมยิ้มเอ่ย “ไม่ต้องห่วงนะคะ ภายใต้การสอนของคุณตาคุณยาย พ่อแม่และเหล่าคุณลุง หนูรู้แล้วว่าอะไรควรทำอะไรไม่ควรทำ”

ซูอี้เซินและซูจื่อหลินต่างยิ้ม ซูอี้เซินพูดเสริมประโยคหนึ่ง “อ๋อ งั้นเธอต้องตัดพ่อของเธอออก เพราะคนนั้นไม่เหมือนคนอื่นที่สุดแล้ว ไม่มีขอบเขตแต่นิด”

ทั้งสามคนต่างหัวเราะฮ่าๆ ขึ้นมา

ยังคงเป็นการป้อนอาหารจากยาย หานหานคนติดน้อง ซูจื่อซีซูเหอเหวินและซูเหอเวิ่นที่อย่างไรก็ต้องดูน้องสักครั้ง ซู่เป่าจึงได้กลับห้องตัวเองไป

เวลานี้เองเธอเพิ่งว่างหยิบโทรศัพท์

แต่กลับพบว่าหลังเธอรับเพื่อนเมิ่งหมิงเยวี่ยมา อีกฝ่ายส่งข้อความมาหาเธอหลายข้อความติด

[ซู่เป่า…อยู่ไหม]

[ซู่เป่า เธอเรียนเก่งมากเลย วันนี้ฉันถูกคุณครูตำหนิ…]

[ไม่มีอะไร ฉันก็แค่อิจฉาที่หนึ่งอย่างเธอ ดังนั้นเลยเพิ่มเพื่อนเธอมา]

[หลังจากนี้พวกเราเป็นเพื่อนกันได้ไหม]

ข้อความตรงนี้ยังปกติดี

เพียงแต่ ซู่เป่าไม่ได้มองโทรศัพท์ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้ตอบนานมาก

[เธอเป็นอะไรไป ทำไมไม่ตอบล่ะ]

[เธอรำคาญฉันเหรอ ฉันเองก็ไม่รู้ทำไม ตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายหลายๆ คนก็ไม่ชอบฉัน…เธอเองก็เหมือนกันเหรอ]

[อยู่ไหม]

[ตอบข้อความฉันหน่อยได้ไหม]

ซู่เป่าเลื่อนลงไปต่อ หลังจากตรงนี้ จุดประสงค์ของเมิ่งหมิงเยวี่ยเริ่มเปิดเผยออกมา

[คือว่านะ…ฉันอยากยืมเงินเธอ]

[วันนี้ตอนพ่อฉันทำงานก่อสร้าง เขาเผลอตกลงมา ตอนนี้เขากำลังอยู่ที่โรงพยาบาล…แม่ของฉันร่างกายไม่ดี เธอจึงอยู่ในบ้านมาโดยตลอด ฉันเองก็ไม่มีญาติคนอื่นๆ แล้วด้วย]

[เรื่องมันด่วนมากฉันจึงมายืมเงินกับเธอ…ขอโทษนะ เธอต้องดูถูกฉันอยู่แน่ๆ แต่ฉันไม่รู้ว่าควรทำยังไงแล้วจริงๆ ฉันไร้ซึ่งหนทางแล้ว…]

ซู่เป่ากระตุกคิ้ว และเอ่ยเสียงเบา “มายืมเงินจริงด้วย”

พวกขี้พนันจู่ๆ ก็มาถามสุขภาพร่างกาย หากไม่ใช่เพราะผลประโยชน์ ก็เพื่อมาหายืมเงิน

และร้อยละเก้าสิบเก้าก็เพื่อยืมเงิน

ซู่เป่าจีบนิ้วทำนาย พบว่าพ่อแม่ของเมิ่งหมิงเยวี่ยแข็งแรงดี ไม่ได้เจออุบัติเหตุหรือเรื่องร้ายใดๆ

จริงๆ เลยนะ กุทุกคำโกหกขึ้นมาได้เพื่อจะยืมเงิน

ซู่เป่าตอบ [ขอโทษที ฉันไม่ให้คนอื่นยืมเงินน่ะ]

อีกด้าน

ในร้านคอมร้านหนึ่ง เมิ่งหมิงเยวี่ยมองเว็บไซส์สีลายตาจนดวงตาแดงก่ำ

แต่เงินของเธอหมดลงเร็วมาก

โทรศัพท์ของเธอวางอยู่อีกด้าน สามารถเห็นบทสนทนาหลายคน และเธอใช้คำพูดเดียวกัน ยืมเงินไปกับเพื่อนหลายๆ คน

แต่เธอไม่มีเงินแล้วนี่นา

ในหัวของเธอมีซู่เป่ากระพริบผ่าน

คุณหนูเศรษฐีอันดับหนึ่งรวยขนาดนั้น ยืมเงินสามพันกับเธอเธอคงไม่ถึงกับไม่ให้หรอก

สามพันสำหรับคนอย่างซู่เป่าแล้ว ก็คงไม่สำคัญเหมือนสามสตางค์

เมิ่งหมิงเยวี่ยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในทันที ในใจเธอรวบรวมคำพูด โดยมีเนื้อหาคร่าวๆ ว่า “ขอร้องล่ะ ฉันไม่มีวิธีแล้วจริงๆ หากไม่จ่ายเงินคืนนี้ พ่อของฉันจะถูกเข็นออกจากไอซียูแล้ว”

แต่แล้ววินาทีต่อมาเธอกลับชะงัก

ซู่เป่าตอบข้อความแล้ว “ขอโทษด้วย ฉันไม่ให้ยืม”

เธอบอกไม่ให้ยืมงั้นเหรอ

นักเรียนคนอื่นๆ เมื่อไม่ให้ยืมจะอ้างว่าไม่มีเงินบ้าง ค่าขนมหมดบ้าง

แต่เธอกลับบอกไม่ให้ยืมตรงๆ เลย

เมิ่งหมิงเยวี่ยหงุดหงิดและโกรธมาก ยิ่งรวยยิ่งงก กระทั่งอ้างยังไม่อยากจะอ้างเลย

ยืมแค่สามพันเอง จะเป็นอะไรกับเธอกัน

เงินตั้งเยอะ แค่สามพันยังไม่ยอมให้เพื่อนยืมอีก หนำซ้ำยังเป็นค่าผ่าตัดของคุณพ่อด้วย

ทำไมบนโลกนี้จึงมีคนที่เย็นชาขนาดนี้กัน

เมิ่งหมิงเยวี่ยโทรหาซู่เป่าไม่หยุด

เธอร้อนรนเกินไป ส่งข้อความไม่ทันแล้ว เมิ่งหมิงเยวี่ยมองหัวหน้ากลุ่มที่พูดเร่ง เธออยากจะรีบบินไปหน้าซู่เป่า และเอ่ยถามว่าทำไมเธอจึงไม่ให้