ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1629

เสี่ยวต๋ารอดูอย่างเสี่ยงตาย มันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแชะ

มันรู้ว่าเวลานี้จักรพรรดิชิงหัวไม่มีเวลามาสนใจมันแน่

อย่างที่คิด เวลานี้จักรพรรดิชิงหัวที่ดูสุขุมใจเย็นนั้น จังหวะหัวใจนั้นเต้นผิดจังหวะไปนานแล้ว

[ท่านจักรพรรดิ ท่านลืมเรื่องครั้งนี้ไปแล้วงั้นเหรอ] เสี่ยวต๋าพูดบ่นอย่างอดไม่ได้

ทำไมทุกครั้งอีกฝ่ายเข้าใกล้ท่านถึงดูบื้อขนาดนี้

เขายกมือ กดเสี่ยวต๋าเข้าไปในแหวนอย่างรวดเร็ว

“ซู่เป่า มี…” ซืออี้หรันได้สติ กำลังจะถามเธอว่ามีอะไรเหรอ

ยังไงเธอก็ไม่มีทางจูบเขาแน่

ว่าแล้ว เขาทายถูก

หลังซู่เป่าเข้าใกล้ก็ยื่นมือไปด้านหลังเขา และกอดเขาเอาไว้

ซืออี้หรันชะงัก

ซู่เป่าพูดเสียงเบา “ขอบคุณนะคะพี่อี้หรัน คำขอบคุณมากมายขนาดไหนก็คงสื่อออกมาไม่ได้ ดังนั้นกอดกันสักทีเถอะ”

หัวใจของซืออี้หรันเต้นผิดจังหวะไปหลายที เขาทำตัวไม่ถูก

กอดนี้คงไม่เหมือนครั้งก่อนๆ หรอก…ใช่ไหม

มือทั้งสองของซืออี้หรันยกไว้หลังซู่เป่า ค้างไว้นานและไม่ยอมวางมือลงไป

ไม่ใช่เพื่อรักษาระยะ

แต่เพราะ…

[เดี๋ยวสิ เวลากอด มือต้องวางไว้ตรงไหนกัน]

[ตำแหน่งนี้ก็กอดเอวน่ะสิ…ไม่ได้]

มือของเขาเลื่อนลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

[!!]

[ตรงนี้ยิ่งไม่ได้เลย]

เลื่อนขึ้นไปหน่อย โอบไว้ด้านหลังเธอ ใช่ๆ แบบนี้ล่ะ

แต่เมื่อมือของเขากำลังจะแตะโดนหลังซู่เป่า จู่ๆ ซืออี้หรันก็คิดถึงฉากในหนัง เป็นผู้ชายโรคจิตชอบจับตะขอเสื้อในผู้หญิง

[!!]

[ไม่สิ ตรงนี้ก็เหมือนจะไม่ได้]

ไม่รอให้ซืออี้หรันลังเลเสร็จ ซู่เป่าก็ปล่อยเขาก่อนแล้ว

ซืออี้หรันรู้สึกในอ้อมกอดโล่งๆ ในใจเขาก็โล่งๆ เช่นกัน

เสี่ยวต๋าที่กำลังแอบดูในแหวนหัวเราะจนท้องแข็ง

“เดี๋ยวสิ นี่ยังไงใช่จักรพรรดิชิงหัวคนนั้นที่แสนเด็ดเดี่ยวอยู่ไหม”

นี่มันเหลือเชื่อเกินไป

เป็นครั้งแรกที่เสี่ยวต๋ารู้ เวลาชอบใครสักคนจะทำให้โง่ลงจริงๆ หนำซ้ำยังลังเล และลำบากใจมากๆ

สุดๆ ไปเลย!

ตอนนี้มันอยากรู้มากว่าเจ้าสวรรค์คิดอะไรอยู่กันแน่

นักจุ้นจ้านเสี่ยวต๋ากระโดดออกมาจากในแหวน แนบลงไปบนตัวซู่เป่า

และได้ยินสิ่งที่เธอคิดในใจพอดี ‘พี่อี้หรันสุภาพบุรุษมากเลย…’

บนใบหน้าของเสี๋ยวต๋าเผยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“เจ้าสวรรค์ ให้ตายท่านก็คงไม่รู้ว่า…“

อีกฝ่ายไม่ใช่สุภาพบุรุษ แต่เขาไม่ทันตอบสนองต่างหาก

ซืออี้หรันโบกมือ และหายไปในวินาทีต่อมา

ซู่เป่าจับแก้มที่ยังอุ่นๆ ของตน เธอหายใจเข้าลึกเพื่อสงบจิตใจ จากนั้นจึงหันร่างกลับบ้าน

แต่เพิ่งเดินเข้ามา คุณลุงสองและคุณลุงน้อยนั่งกันอยู่บนโซฟา ในมือถือหนังสือพิมพ์…

ซู่เป่าไม่เคยเห็นคุณลุงสองคนนี้ถือหนังสือพิมพ์มาก่อน ปกติพวกเขาดูแลโทรศัพท์และไอแพด

ซูอี้เซินยิ้มอ่อนโยน “ซู่เป่ากลับมาแล้วเหรอ เที่ยวเล่นกับเพื่อนสนุกไหม”

ซู่เป่าแอบกังวลใจ “สะ-สนุกค่ะ”

ซูอี้เซินรีบโบกมือ “ลุงน้อยไม่ได้ว่าอะไร ซู่เป่าอยากเจอเพื่อนคนไหนก็ได้…”

ยิ่งพูดก็ยิ่งซับซ้อน ซูอี้เซินกำหนังสือพิมพ์ไว้อย่างหัวเสีย

ซูจื่อหลินเงียบมาตั้งนาน จู่ๆ เขาก็เหมือนนึกอะไรได้ จึงรีบอธิบาย “พวกลุงไม่ได้จับตามองหนู”

ซูอี้เซินก็ตระหนักถึงปัญหานี้ จึงรีบพูดตาม “ใช่ๆ แค่เมื่อกี้เห็นว่าซืออี้หรันเป็นคนส่งเธอกลับมาน่ะ…”

ซู่เป่ามองคุณลุงทั้งสองที่แสนกังวลใจ เธอทั้งปวดใจทั้งขบขัน “คุณลุงสอง คุณลุงน้อย ไม่ต้องห่วง”

“เมื่อวานเป็นวันเกิดหนู พี่อี้หรันมีธุระมาไม่ทัน เมื่อกี้เขาแค่มาให้ของขวัญหนูน่ะ”

เธอหยิบลูกแก้วที่แขวนอยู่ขึ้นมา “เขาให้สิ่งนี้มา ลูกแก้วดวงดาวตะวัน มีประโยชน์สำหรับหนู”

ในเมื่อคุณลุงทั้งสองเป็นห่วงเธอ เธอก็ไม่มีทางทำให้พวกเขาต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว

ความรักระหว่างครอบครัวที่ดีที่สุด ควรมีให้ซึ่งกันและกัน

ซู่เป่าทำให้คุณลุงทั้งสองวางใจอย่างเต็มที่แล้ว

“เขาแค่มาให้ของขวัญหนู”

“พาหนูไปดูพระอาทิตย์ตกดินบนยอดเขา แล้วก็ให้ลูกแก้วนี้มาน่ะ”

“ไม่ต้องห่วงค่ะลุงสอง ลุงน้อย พวกเราไม่ได้ทำอะไรกันทั้งนั้น”