ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1628

ในใจซู่เป่าตะลึง ที่แท้ยังจำวันเกิดของเธอได้งั้นเหรอ

เวลาของแดนจิ่วโยวและแดนมนุษย์ไม่เหมือนกัน เมื่อก่อนตอนเธออยู่ในแดนจิ่วโยวก็มีความรู้สึกที่แยกเวลาไม่ออก

แต่พี่อี้หรันกลับรู้ หมายความว่าเมื่อเขาอยู่ในแดนจิ่วโยวก็คอยคำนวณเวลาตลอด เขาจดจำเอาไว้ในใจจริงๆ

“ขอบคุณนะ พี่อี้หรัน”

มุมปากของซู่เป่ากระตุก อารมณ์ของเธอวิเศษมาก ก่อนหน้านี้เธอก็ดีใจ แต่เป็นความดีใจที่ไม่เหมือนกัน

ซืออี้หรันอธิบาย “ติดธุระน่ะ เลยมาสายไปวันหนึ่ง”

ซู่เป่าส่ายหัว “ไม่เป็นไรค่ะพี่อี้หรัน แค่พี่จำได้หนูก็ดีใจมากๆ แล้ว เหมือนหนูไม่เคยจำวันเกิดพี่ได้เลย”

ซืออี้หรันเอ่ยแซว “ไม่เป็นไร เมื่อก่อนฉันก็จำวันเกิดเธอไม่ได้”

จริงๆ เขาจำได้ทุกครั้ง แต่ไม่เคยเอ่ยถึง

เพราะตอนนั้นทุกคนต่างกำลังเด็ก

“ซู่เป่า เธอบอกยายว่าจะกลับไปตอนไหน”

ซู่เป่าคิดถึงคำพูดของคุณยาย เธอตอบ ”คุณยายบอกกลับก่อนสองทุ่มก็พอ”

“หนูรับปากคุณยายไว้ ต้องกลับไปอย่างตรงเวลานะ”

ซืออี้หรันมองเวลา “ได้ เพียงพอแล้ว ฉันพาเธอไปดูอะไรบางอย่าง”

ซู่เป่า “?”

ภายใต้ผู้คนขวักไขว่ นักเรียนหญิงหลายคนตามอยู่ด้านหลังอย่างกับทีมปาปารัสซี่

“หือ พวกเขาล่ะ อ๋อ อยู่นั่นไง”

“หือ ทำไมละสายตาพักเดียวก็หายไปเลยล่ะ…”

นักเรียนหญิงหลายคนตะลึง ผู้คนมากมาย พวกเธอจึงเผลอตามพลาดไป

“ช่างเถอะๆ กลับบ้านกัน!”

มองดูรูปในโทรศัพท์ เหล่าเพื่อนๆ ต่างเผยยิ้มกรุ้มกริ่ม ผู้คนมากมาย มีแค่พวกเขาทั้งสองที่โดดเด่นออกมา

ชายหนุ่มจูงมือหญิงสาว หันหน้าไปมอง

หญิงสาวเงยหน้า สบสายตากับเขา

“ปิดบังได้ดีมาก ฉันก็ว่าทำไมตอนมัธยมต้น รุ่นพี่ซือที่ไม่ปรากฏตัวมาพันปีจึงมาบรรยายที่โรงเรียนเรา”

“อา…ฉันนึกออกแล้ว มีครั้งหนึ่งที่รุ่นพี่ซือโบกมือให้ชั้นบน แล้วทุกคนกรี๊ดกันว่าโบกมือให้ตนเองน่ะ…ที่แท้ก็โบกให้ซู่เป่านี่เอง”

“พวกเธอเพิ่งสังเกตหรือไง ฉันไม่กล้าพูดเลยฮือๆ คู่ที่ฉันจิ้นเป็นจริงซะแล้ว”

**

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง บนยอดเขาไม่มีนักท่องเที่ยวแล้ว

ซืออี้หรันพาซู่เป่ามาปรากฏตัวบนยอดเขา ลมอ่อนโบกพัด ความร้อนอบอ้าวของฤดูร้อนต่างถูกปัดเป่า

“สวยมากเลย…” ซู่เป่ามองทะเลเมฆตรงหน้าพร้อมตะลึง

พระอาทิตย์ตกดินไปแล้ว บนยอดเขาสามารถมองเห็นเทือกเขาเล็กๆ อย่างชัดเจน ทะเลเมฆเคลื่อนขยับระหว่างยอดเขาและถูกเลื่อมให้เป็นสีทองด้วยแสงอาทิตย์ที่กำลังตกดิน

ราวกับใต้ทะเลเมฆซ่อนดวงตะวันลูกใหญ่เอาไว้

ซืออี้หรันก้มหน้ามองเธอ “พร้อมหรือยัง”

ซู่เป่า “หืม?”

ซืออี้หรัน “3…2…1”

วินาทีนั้น ทะเลเมฆทอแสงสายรุ้ง ราวกับเมฆมงคลเจ็ดสี

ฟินิกซ์ยักษ์ตัวหนึ่งบินออกมาจากในทะเลเมฆ และทะเลเมฆก็กลายเป็นทะเลจริงๆ

ตะวันในทะเลยังไม่ทันล่วงลับ เหมือนเป็นลูกแก้วสีแดงที่ถูกฟินิกซ์คาบไว้

ทั้งสองคนสบตากันพอดี ซืออี้หรันชะงัก

ลมกลางคืนพัดปอยผมของเธอ ทำให้ใบหน้าของเธอดูอ่อนโยนและน่าดึงดูดภายใต้แสงดาวมากๆ

ซืออี้หรันก็ตกอยู่ในภวังค์สายตาเธออย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ฉัน…”

ลูกกระเดือกของเขาขยับ ในใจเริ่นลนลานขึ้นมา

เวลานี้ จะขาดนักข่าวแนวหน้าอย่างเสี่ยวต๋าได้อย่างไรกัน

[ฉัน…สมควรตาย ฉันกำลังคิดอะไรอยู่กัน จูบไม่ได้ๆ]

[ความชอบคือการไม่สนใจทุกอย่าง แต่ความรักคือการควบคุม]

[แค่ปากตัวเองยังควบคุมไม่ได้ หลังจากนี้จะคุมอะไรได้อีก]

[แต่ว่า…เธอมองฉันแบบนี้หมายความว่ายังไง]

ซู่เป่าค่อยๆ เข้าใกล้

ซืออี้หรันลืมเรื่องเมื่อครั้งที่แล้วไปโดยสนิท สีหน้าของเขาเย็นชา และดูนิ่งมาก กระทั่งตอบ “อืม” อย่างไปอย่างไม่ใส่ใจไปทีหนึ่ง

แต่จริงๆ ในสมองเขามีแต่ความว่างเปล่าแล้ว

[แต่จริงๆ…แค่ทีเดียว ก็น่าจะได้นะ]

จักรพรรดิชิงหัวถูกเจ้าสวรรค์จดจ้องจนใบหน้าแดงก่ำ

รอบนี้ไม่ใช่สนมหรันแล้ว เสี่ยวต๋ารู้สึกเขาเหมือนเป็นภรรยาตัวน้อยเลย

“โถๆ…”

กำลังถ่ายคลิป.jpg(มีม)

[ขอโทษที วันนี้ไข้ขึ้นแล้วไม่ลงเลย นอนอยู่บนเตียงแล้วรู้สึกปวดทั้งตัว ตอนนี้ไรด์ใช้เวลาเขียนไปหนึ่งวันเต็มๆ ก็เพื่อที่จะขอลาวันหนึ่ง…ขอโทษด้วยนะ]