ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1627

เลิกเรียนแล้ว ทุกคนเดินจับกันเป็นกลุ่ม มุ่งไปทางประตูโรงเรียนด้วยสีหน้าผ่อนคลาย

หานหานกำลังเตรียมการสอบเข้ามหาลัย เวลานี้ถูกคุมเข้มงวดมาก เธอจึงยังไม่เลิกเรียน

ซู่เป่าถือกระเป๋า เดินขึ้นไปและเลี้ยวก็ถึงห้องเรียนของหานหานแล้ว

ผมของหานหานยุ่งเหยิงราวกับรังไก่…ที่เธอขยี้เอง เธอคาบปากกาไว้ มองดูคุณครูที่กำลังพูดสอนไม่หยุด

จู่ๆ สายตาของเธอลุกวาวขึ้น

ซู่เป่านี่นา!

ในห้องเรียนก็มีนักเรียนหลายคนเห็นซู่เป่า ในตากระพริบความตะลึง และแอบเหล่มองอย่างควบคุมไม่ได้

เมื่อมีคนเห็นคนอื่นแอบมองด้านนอก จึงมองตามไปด้วย ยืดหัวกันมองสุดฤทธิ์

หานหานดีใจเป็นอย่างมาก พูดโอ้อวดเสียงต่ำ “เห็นไหม นั่นคือน้องสาวฉัน!”

“นี่ยังไม่ใช่สิ่งที่เก่งกาจที่สุด ที่เก่งกาจที่สุดคือพลังโจมตีของเธอ…”

แป๊ะ

ฝาปากกาตกลงบนหัวของหานหาน

คุณครูถลึงตา “ทำอะไรกันน่ะ หา? ทำอะไรกันอยู่ จะสอบเข้ามหาลัยแล้ว ยังมีเวลาสติหลุดอีก”

เขามองไปทางด้านนอกทีหนึ่ง เห็นว่าซู่เป่ากำลังยืนสีหน้าอึดอัด

คุณครูรู้จักซู่เป่า เขาโบกมือและน้ำเสียงรื่นเริงขึ้นมาทันที “รอพี่สาวอยู่เหรอ ไม่ต้องรอแล้ว ยังเหลือข้อสอบอีกหนึ่งชุด เธอกลับไปก่อนเลย”

หานหานโบกมือให้เธอจากด้านใน และทำหน้าขมขื่น

ซู่เป่าทำมือสู้ๆ ให้เธอ และวิ่งออกไปโดยที่ไม่กล้ารบกวนต่อ

เดิมทีหานหานกำลังเบื่อหน่าย เมื่อได้เห็นซู่เป่า ก็ราวกับถูกเติมพลัง

“ปากกาอัตโนมัติ” เขียนบนกระดาษอย่างรวดเร็วและฮึกเหิม

**

ซู่เป่าเดินบนถนเส้นหลักของโรงเรียนคนเดียว

“ซู่เป่า” นักเรียนหญิงหลายคนวิ่งเข้ามา เอ่ยพูดอย่างดีใจ “หลังเลิกเรียนเราไปกินปิ้งย่างและชานมด้วยกันเถอะ”

“ใช่ๆ ฉันบอกแม่ และแม่ฉันก็ตกลงแล้ว”

“ฉันด้วย ฉันไม่ต้องกลับไปกินข้าว แม่ฉันบอกว่ากลับบ้านก่อนสองทุ่มก็พอ”

ซู่เป่าส่งเสียงหือทีหนึ่ง “แบบนี้หรอกเหรอ”

พอลองคิดดูแล้ว เธอไม่เคยเดินเล่นด้านนอกในเวลาข้าวเย็น อย่าว่าแต่กินเลย

“ยายฉันไม่อนุญาตให้ฉันกินข้าวด้านนอกน่ะ…” ซู่เป่ารู้สึกลำบากใจ “ฉันไปบอกคุณยายก่อน”

เธอเอาโทรศัพท์ออกมา เพื่อนๆ ได้ยินเธออ้อน “คุณยาย แค่ครั้งเดียว นะคะ…”

“หนูไม่เคยเที่ยวกินกับเพื่อนแบบนี้เลย…”

ด้านข้าง มีนักเรียนหญิงหลายคนยืนน้ำตาปริ่ม

ฮรือ ลืมไปเลยว่าซู่เป่ากินอาหารตามใจไม่ได้

แต่ว่า…น่าสงสารมาก ตั้งแต่เด็กจนโตไม่เคยกินข้าวด้านนอกเลย

การเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวต้องลำบาก เจ็บปวด และสิ้นหวังมากแน่ๆ…

เห็นซู่เป่าวางสาย เพื่อนๆ ควงแขนซ้ายขวาของเธอไว้

“ซู่เป่า ถ้ากินไม่ได้เราก็ไม่กิน”

“ใช่ๆ เราไม่กินแล้ว เราแค่ไปเดินเล่นก็พอ”

เด็กผู้หญิงหลายคนมองเธออย่างสงสาร นัยน์ตาเต็มไปด้วยความรักใคร่

ซู่เป่า “……”

เธอเกาหัว “คุณยายฉันบอกว่ากินได้ แต่ห้ามมีครั้งหน้าแล้ว”

นักเรียนหญิงที่มัดหางม้า “หือ ได้จริงเหรอ”

ซู่เป่า “อืมๆ ฉันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่พวกเธอพูด…จริงๆ ฉันแข็งแรงมาก…ไม่ได้เป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว”

สุดท้ายซู่เป่าทนไม่ไหว ช่างเถอะ หากอนาคตไม่มีเธออยู่แล้วจริงๆ ค่อยอธิบายก็ได้

ไม่คิดว่านักเรียนหลายคนไม่เชื่อแม้แต่นิด

พวกเธอทำสีหน้า ‘เข้าใจ เข้าใจเลย’

ซู่เป่า “……”

ช่างเถอะ

เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ แบบนี้ก็ดี

พร้อมเอ่ยพูด “เช็คบิลค่ะ”

“สวัสดีค่ะ ทั้งหมดหกร้อยเจ็ดสิบ…”

ซู่เป่าหยิบโทรศัพท์ออกมา แต่ด้านหน้ากลับมีโทรศัพท์อีกเครื่องยื่นออกไปก่อน

“ไหนบอกว่าจะไม่แย่ง…หือ?” ซู่เป่าคิดว่าเป็นเพื่อน แต่เมื่อเงยหน้ากลับเห็นว่าเป็นซืออี้หรัน

นัยน์ตาซืออี้หรันแฝงไปด้วยรอยยิ้ม กลิ่นไอเย็นชาแฝงความอ่อนโยน “ฉันเอง”

นักเรียนหญิงหลายคนยืนอยู่อีกด้าน เบิกตาโพล่ง ปิดปากพร้อมส่งเสียงตะลึง “ว้าว…”

“รุ่นพี่ซือนี่นา”

“จริงด้วย รุ่นพี่ซือ ซู่เป่า พวกเธอ…”

ปลายหูของซู่เป่าแอบแดง

ปลายหูของซืออี้หรันก็มีสีอ่อนๆ ปกคลุม เขาพูดเสียงเบาด้วยสีหน้าจริงจังและแน่วแน่ “พวกเธอยังอยากกินอะไรอีกไหม”

สายตาของเด็กผู้หญิงเหล่านั้น เหมือนคู่จิ้นที่ตนเองจิ้นกลายเป็นคู่จริง

พวกเธอยิ้มเอ็นดู

“พวกเธอเหรอ รุ่นพี่ซือคงอยากได้แค่ซู่เป่า เพื่อเลี้ยงซู่เป่า รุ่นพี่ถึงกับเลี้ยงพวกเราทุกคนไปด้วยเลย”

“ใช่ๆ รุ่นพี่บอกให้พวกเรากลับเลยพวกเราก็ไม่โกรธหรอก”

“ฮ่าๆ ซู่เป่า พวกเราไปก่อนนะ ครั้งหน้าค่อยออกมาเล่นด้วยกัน”

นักเรียนหญิงพวกนั้นหัวเราะคิกคาก จูงแขนกันไปมา เดินไปในมุมราวกับเป็นโจร เดินเบียดกันไปและหยิบโทรศัพท์ออกมาแอบถ่าย

“รีบตามขึ้นไปเร็ว หลบดีๆ นะ อย่าให้พวกเขารู้ล่ะ”

“กรี๊ด จับมือแล้ว”

“อ๊าก รีบถ่ายๆ”

พวกเธอคิดว่าตนเองซ่อนตัวได้ดีมาก ปาปารัสซี่ระดับพิเศษ

แต่ความจริงแล้วซู่เป่าสามารถมองเห็นในจิตเทพอย่างชัดเจน…

ซืออี้หรันราวกับไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น จับมือเธอเดินผ่านฝูงคน หันหน้าเผยรอยยิ้มอ่อนโยนให้เธอทีหนึ่ง

“ซู่เป่า สุขสันต์วันเกิดนะ ฉันมาช้าไป”