ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1626

เพื่อนๆ ต่างล้อมอยู่รอบตัวซู่เป่าพร้อมทักทายเสียงเจี้ยวจ้าว

ซู่เป่ากลับสังเกตเห็นเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่นอกวง เพราะบนหัวของเธอมีผีร้าย

จริงๆ มีผีร้ายก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพียงแต่ผีร้ายบนหัวของเธอนั้นเป็นผีพนัน

เด็กผู้หญิงที่อยู่มัธยมชั้นที่หนึ่ง จะมีผีพนันอยู่บนหัวงั้นเหรอ

ความจำของซู่เป่าดีมาก เธอคิดย้อนในทันที และนึกได้ว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อเมิ่งหมิงเยวี่ย

ก่อนปิดเทอม บนหัวของเมิ่งหมิงเยวี่ยยังไม่มีผีร้ายเลย ในความทรงจำของซู่เป่า เมิ่งหมิงเยวี่ยเป็นคนที่เงียบและเรียบร้อยมาก คะแนนเรียนก็ดี

ในฐานะที่ห้อง 18 ถูกเรียกว่าห้องคิง นักเรียนที่เข้ามาอยู่ในห้องนี้ได้ต่างมีคะแนนที่ยอดเยี่ยมมาก ในห้องแบบนี้เมิ่งเยวี่นยังอยู่สิบอันดับแรก

แค่ปิดเทอมเดียว ทำไมเธอจึงถูกผีพนันเกาะได้กัน

ซู่เป่าสงสัยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่

เวลานี้เอง จิตเทพของเธอได้ยินเสียงพรึมพรำของเมิ่งเยวี่ยอย่างชัดเจน

“มันรวยซะขนาดนั้น ยังจะถามอีกว่าเหนื่อยไหม…คนรวยจะไปเหนื่อยอะไร มันเหนื่อยตรงไหน!”

ซู่เป่าเลิกคิ้วเล็กน้อย

“หมิงเยวี่ย” เธอยิ้มอ่อนและเอียงหัวถาม “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ ขอโทษทีฉันได้ยินไม่ชัดน่ะ”

เมิ่งหมิงเยวี่ยไม่คิดว่าซู่เป่าจะมาสนใจเสียงพรึมพรำของตัวเอง เธอชะงักไปครู่หนึ่ง “อา…ฉันบอกว่า เธอรักษาตัวไปเรียนไป แล้วยังได้ที่หนึ่งอีก เก่งมากเลย…”

ซู่เป่ายิ้มอ่อนทีหนึ่ง “เธอเองก็เก่งเหมือนกัน”

เสียงออดดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างกลับไปยังที่นั่งของตน

เมิ่งหมิงเยวี่ยก้มหน้าและรีบกลับที่ตนเองเช่นกัน

ไม่รู้ทำไม เธอจึงรู้สึกว่าในคำพูดของซู่เป่านั้นมีความหมายแฝง

“เตรียมจะสอบกลางภาค ทุกคนตั้งใจกันหน่อย อย่าชะล่าใจเด็ดขาด” ครูประจำชั้นเข้มงวดมาก เข้มงวดกว่าครูประจำชั้นตอนมัธยมต้นเยอะ เธอระบุชื่อเลย

“ซูจื่อซู่” ครูผู้ชายอายุราวๆ สี่สิบเผยสีหน้าดุดัน เขาดันแว่นตาตนเอง “ทำไมถึงลานานขนาดนั้น”

ซู่เป่าลุกขึ้นยืน เตรียมจะอธิบาย “หนู…”

ครูประจำชั้นพูดขัด “พอ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร อีกไม่ถึงหนึ่งพันวันก็จะสอบเข้ามหาลัยแล้ว ต่อจากนี้ห้ามลาหยุดอีก”

“อย่าคิดว่าเป็นที่หนึ่งของมัธยมต้นแล้วเก่ง จะบอกให้นะ มัธยมปลายนั้นเป็นเส้นทางเส้นใหม่ หากตามไม่ทันก็จะล้าหลังคนอื่น”

ซู่เป่าพยักหน้า “เข้าใจแล้วค่ะ ครูเหยา”

ครูประจำชั้นยังคงสีหน้าดุดัน “อย่าพูดแค่ปาก แล้วก็ลาหยุดอีก บ้านเธอนี่มันไม่ธรรมดาเลย ถึงข้ามหัวฉันไปลาหยุดกับผู้อำนวยการน่ะ แค่เพราะฉันไม่รู้หรอก หากฉันรู้ฉันไม่มีทางอนุญาตแน่”

ซู่เป่า “……”

มีนักเรียนแถวหน้าที่ทนดูไม่ได้ พวกเขาข่มความโกรธในใจไว้ และพูดอย่างรวดเร็ว “ครูเหยาคะ ซู่เป่าไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ เธอเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว!”

“ใช่ๆ การสอบสำคัญกว่าชีวิตอีกเหรอคะ”

ซู่เป่านั่งเงียบ

ครูประจำชั้นเบี่ยงประเด็นไปที่เมิ่งหมิงเยวี่ย

“เมิ่งหมิงเยวี่ย!”

เมิ่งหมิงเยวี่ยที่กำลังเหม่อตกใจ “คะ-คุณครู”

ครูประจำชั้นขมวดคิ้ว “เธอล่ะยังไงกันแน่ ตั้งแต่เปิดเทอมคะแนนเธอก็ดิ่งลง การทดสอบที่ผ่านๆ มา เธอได้อันดับสุดท้ายของห้องตลอดเลย”

“ตอนนี้ยังจะเหม่ออีก เธอเหม่อลอยทุกวันเลย เธอนี่มันยังไงกันแน่”

สีหน้าของเมิ่งหมิงเยวี่ยซีดเผือด เธอตอบลนลาน “คุณครูคะ กะ-กลางภาคหนูจะสอบให้ดี ครั้งที่ผ่านๆ มาเพราะร่างกายไม่ค่อยดีหนูถึง…”

ครูประจำชั้นพูดเสียงดุ “ทำให้ได้เถอะ หลังกลางภาคครูจะดูคะแนนเธอ หากตกจากคะแนนเฉลี่ย ก็อย่ามาโทษครูที่ย้ายเธอไปอยู่ห้องอื่นเลย”

พูดจบ เขาก็เรียกชื่อคนอื่นต่อ และตำหนิต่อหน้านักเรียนทุกคน

ทีนี้ล่ะ นักเรียนต่างหมดอารมณ์หยอกล้อกัน ส่วนคนที่กำลังง่วงนอนก็ไม่กล้าสับผงกอีกต่อไป

ครูประจำชั้นจึงเริ่มคาบเรียนอย่างพอใจ

จนเลิกเรียน สีหน้าของเมิ่งหมิงเยวี่ยก็ยังคงย่ำแย่มากๆ ท่าทีเบื่อหน่ายเป็นที่สุด

เธอก้าวขาอย่างเร่งรีบ และหายไปอย่างรวดเร็ว