ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1625

"ซู่เป่า สุขสันต์วันเกิดนะ!"

น้ำเสียงสุขุมของซูอีเฉิน ไม่ได้มีความเย็นชาเหมือนเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น

ถึงแม้ว่าเขาจะอายุ 50 กว่าแล้ว แต่หน้าตายังดูเหมือนอายุ 30-40 อยู่เลย

ซู่เป่าไม่เคยคิดมาก่อนว่าลุงใหญ่ของเธอจะใส่ใจกับการดูแลรูปลักษณ์ภายนอกอย่างจริงจังขนาดนี้

"ซู่เป่าจ๊ะ เด็กดีของยาย ขอให้หนูเติบโตมาสุขภาพแข็งแรงและปลอดภัยนะ" นายหญิงซูสวมมงกุฏดอกไม้ให้กับซู่เป่า พร้อมกับลูบใบหน้าของเธอด้วยความรักใคร่เอ็นดู

ซูเหอเวิ่นยื่นโทรศัพท์มือถือให้เธอ "เอานี่ไป พี่ใหญ่สั่งทำให้โดยเฉพาะเลยนะ"

ซู่เป่าตกใจ "หนูมีโทรศัพท์หลายเครื่องแล้วนะ"

ซูจื่อซีพูดอย่างไม่ใส่ใจ "พี่ใหญ่ให้ก็เอาไปสิ เครื่องนั้นเอาไว้เล่นเกม ROV ส่วนเครื่องนี้เอาไว้เล่น PUBG และเครื่องอื่นๆ ก็เอาไว้เล่น Eggy Party แล้วกัน"

พอได้ยินแบบนั้นซู่เป่าก็ถึงกับยิ้ม เพราะอัปเกรดสเปกให้เต็มที่แล้ว จะเล่นเกมอะไรก็เล่นได้ตามใจชอบ รวมถึงสามารถเล่นพร้อมกันหลายๆ เกมก็ยังได้

อื้ม

มู่กุยฝานมองซู่เป่าด้วยแววตาอ่อนโยน ลูกสาวของเขาเพียงชั่วพริบตาเดียวก็กลายเป็นสาวแล้ว

"สุขสันต์วันเกิด เจ้าหญิงน้อยของพ่อ" มู่กุยฝานจับมือซู่เป่า พร้อมกับสวมสร้อยข้อมือที่เขาทำเองให้เธอ

สร้อยข้อมือเปล่งประกายเหมือนคริสตัล เปรียบเสมือนดวงดาวที่เก็บมาจากท้องฟ้า

ตรงกลางประดับด้วยจี้พระจันทร์เสี้ยว แสงดาวเปล่งประกายตอนเธอยกมือขึ้น ทำให้การเคลื่อนไหวของเธอเต็มไปด้วยความลึกลับและสง่างามมากยิ่งขึ้น

"ขอบคุณคุณยาย ขอบคุณพ่อ ขอบคุณลุงๆ และขอบคุณพี่ๆ ทุกคนด้วยนะคะ" ซู่เป่ารู้สึกอบอุ่นใจ

แต่ถ้า…แม่ของเธออยู่ที่นี่ด้วยก็คงจะดี เธออาจจะกลับไปยังยมโลกแล้ว

แต่กลับได้ยินเสียงของซูจิ่นอวี้ดังขึ้น "จ๊ะเอ๋! วันเกิดลูกสาวของแม่ จะขาดแม่ไปได้ยังไง!"

เธอสวมสร้อยคอให้กับซู่เป่า สร้อยคอเส้นนี้เหมือนกับสร้อยข้อมือที่มู่กุยฝานให้

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอเป็นประกายราวกับมีดวงดาวร่วงหล่นอยู่ในนั้น!

"แม่...ลุงเจ็ด ท่านบรรพบุรุษ!" ซู่เป่าโผเข้ากอดซูจิ่นอวี้ด้วยความดีใจ "มากันได้ยังไง!"

ผีหลายใจโผล่หัวออกมา "ไฮ ไงล่ะ！ พอได้ยินข่าวก็รีบพุ่งตัวมาเลย!"

ผีขี้ขลาดพูดอย่างอ่อนโยนว่า "ก็แค่ระหว่างยมโลกและโลกมนุษย์มีเวลาต่างกันเท่านั้นเอง ก็เลยมาช้าไปหน่อย แต่ก็ยังดีที่มาทัน"

เขายื่นกล่องเล็กๆ อันประณีตให้เธอ "สุขสันต์วันเกิดนะ...คนดี"

ซู่เป่ารับไว้ เธอยิ้มตาหยีเหมือนเคย "ขอบคุณพี่พัน!"

พระแม่ธรณี "นี่ไง รู้ว่าเจ้าไม่ขาดอะไร ก็เลยไปเก็บดอกไม้ช่อหนึ่งมาให้ รับไปนะ!"

ราชาแห่งใต้พิภพ: "ยังมีข้าด้วย..."

ฉู่เจียงหวัง “ยังมีข้าด้วย…”

อาเจีย "พี่สาว ฉันด้วย! ฉันด้วย!..."

ผีตัวอื่นๆ ก็รีบแย่งกันกรูเข้ามา ของขวัญหลายชิ้นอาจจะไม่ใช่ของมีค่าที่สุด แต่ความตั้งใจของพวกเขาต่างหากที่มีค่ามากที่สุด

ซู่เป่ารับไว้ทั้งหมดและกล่าวขอบคุณทีละคน

วันเกิดอายุครบ 16 ปีของเธอในวันนี้ เป็นวันเกิดที่มีความสุขที่สุด นับตั้งแต่อายุ 4 ขวบเลย!

**

ภายในห้อง 18 ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่

"เฮ้ พวกเธอรู้ไหมว่าซูจื่อซู่หายไปไหนมา?"

"ก่อนหน้านี้เธอก็ชอบหายไปจากโรงเรียนบ่อยๆ อยู่เหมือนกัน..."

เพื่อนคนหนึ่งถอนหายใจแล้วพูดเสียงเบาๆ ว่า "พวกเธออย่าถามมากเลย ซูจื่อซู่สุขภาพไม่ค่อยดี...ได้ยินว่าครั้งนี้เธอก็ไปต่างประเทศเพื่อรักษาอาการด้วยนะ"

“ห้ะ？”

ในเทอมที่สองของชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ทุกคนต่างคุ้นเคยกันและกัน แต่กับซู่เป่านั้นมีทั้งคุ้นเคยและไม่คุ้นเคย

ความไม่คุ้นเคยนั่นเป็นเพราะไม่ค่อยได้เจอเธอ และเธอก็แทบไม่ค่อยพูดคุยกับใครในโรงเรียนเลย

ความคุ้นเคยเป็นเพราะเธอเป็นที่หนึ่งของปีนี้และยังเป็นคุณหนูอันเป็นที่รักของตระกูลซูด้วย บวกกับเรื่องของฮวาจวิ้นเหย้าที่กำลังเป็นกระแสในอินเทอร์เน็ตด้วย ทำให้ทุกคนรู้จักเธอเป็นอย่างดีเลยล่ะ

แต่เพื่อนๆ ที่เดินผ่านน่าจะเป็นเพราะเห็นเธอ ก็เลยเงียบไม่พูดอะไรต่อ

แต่แววตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความสงสารและความชื่นชม

ซู่เป่า “…”

เธอไม่ได้ป่วยจริงๆ นะ...เธอสบายดีจะตาย…

เธอจะมีชีวิตยืนยาวกว่าใครๆ และใช้ชีวิตได้ยืนยาวกว่าใครๆ เลย

ซู่เป่าไม่รู้ว่าควรจะขำหรือร้องไห้ดี

ตอนที่เธอกลับมาที่ห้องก็เป็นช่วงพัก พอเห็นเธอเข้ามา ห้องเรียนจากที่คึกคักก็เงียบลงทันที

“ซู่เป่า!” เพื่อนที่นั่งข้างเธอรีบวิ่งมาหาเธอด้วยความตื่นเต้น ทั้งดีใจและเป็นห่วง “เธอกลับมาแล้วเหรอ? เธอโอเคดีไหม?”

บรรยากาศในชั้นเรียนนี้เป็นบรรยากาศที่ดีที่สุดในบรรดาห้องเรียนที่ซู่เป่าเคยเรียนมา

ทุกคนเข้ามาแสดงความเป็นห่วงต่อเธอ ซู่เป่ากลายเป็นขวัญใจคนใหม่ของห้องทันที

ห้องเรียนเต็มไปด้วยเสียงคุย แม้จะฟังดูยุ่งเหยิงไปหน่อย แต่เพราะเธอมีจิตเทพก็เลยได้ยินสิ่งที่ทุกคนพูดคุยกันเป็นอย่างดี

เธอตอบกลับไปทีละคนๆ

“ฉันสบายดี”

“ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณนะ...”

“โอเค ขอบคุณสำหรับขนม!”

“ขอบคุณสำหรับสมุดจดนะ ขอบคุณจริงๆ…”

ในตอนนั้นเอง เธอก็เห็นเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านนอกสุด

“ห้ะ？”

เธอรู้สึกแปลกใจ